Διαβάζω αυτές τις μέρες, με έκπληξη είναι η αλήθεια, διάφορα κείμενα υψηλής κριτικής για την συνέντευξη τύπου του καλλιτεχνικού, και όχι μόνο, διευθυντή του Θεάτρου Τέχνης Διαγόρα Χρονόπουλου, που ως θέμα είχε το χειμερινό πρόγραμμα του Τέχνης.
Ειλικρινά είναι να απορεί κανείς με τις απόψεις που κυκλοφορούν. Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Κάποιος λέει ότι εντάξει καλά τα πάει ο Διαγόρας αλλά πότε θα φύγει και τι γίνεται με την θητεία του. Κάποια άλλη λέει ότι όντως το Θ.Τ. σώθηκε απ’ την οικονομική καταστροφή αλλά θυσίασε τον καλλιτεχνικό χαρακτήρα του και χρειάζεται καλλιτεχνική στροφή υπό νέα ηγεσία. Ενώ δεν λείπει και η γκρίνια για τον αν θα σκηνοθετήσει στο Θέατρο Τέχνης ο τάδε ή η δείνα. Κι ακόμα θεωρείται από κάποιους ως δείγμα καλλιτεχνικής πτώσης ότι έχει μειωθεί η κρατική επιχορήγηση στο Τέχνης.
Για σταθείτε ορέ παλικάρια, και σεις ορέ λεβέντισσες, της περισπούδαστης κριτικής. Κι εγώ λέω δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Ο καθένας μπορεί να κρίνει συγκεκριμένες παραστάσεις για την καλλιτεχνική τους αξία ή και την γενική καλλιτεχνική κατεύθυνση ενός θεατρικού οργανισμού, όπως είναι το Θέατρο Τέχνης. Αυτό όμως απέχει κατά πολύ απ’ το να νομίζει ο οποιοσδήποτε πως νομιμοποιείτε, όσο σημαντικός κι αν είναι, να θέτει με πλάγιους τρόπους θέμα ηγεσίας σε έναν οργανισμό που διαθέτει μια διοίκηση, με μέλη συνυφασμένα με την πορεία του Τέχνης, η οποία φέρει αποκλειστικά την ευθύνη, αλλά και την αρμοδιότητα, να επιλέγει την καλλιτεχνική και οικονομική πορεία καθώς και τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν να την υλοποιήσουν.
Βασικό χαρακτηριστικό όλης αυτής της ανέξοδης κριτικής είναι η υποτίμηση της οικονομικής εξυγίανσης που επιτεύχθηκε στην Ελληνική Εταιρεία Θεάτρου κατά το τελευταίο διάστημα. Και είναι ευνόητο ότι η οικονομική υγεία δεν αποτελεί κάποιο κρίσιμο κριτήριο για το παραγόμενο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ενός θεατρικού οργανισμού αλλά το ίδιο κατανοητό πρέπει να είναι ότι αποτελεί προϋπόθεση της ύπαρξής του. Απ’ αυτή την άποψη μια τέτοια υποτίμηση τελικά καταντά να αποτελεί απλώς μια αυτουποτίμηση των εκφραστών της αλλά και της όποιας αλήθειας μπορεί να κρύβεται στην κριτική τους.
Παρότι, ούτως ή άλλως, πολλές αλήθειες δεν φαίνεται να κρύβονται σε τέτοιου είδους κριτικές, μιας και γνωστή είναι, για παράδειγμα, η ανοιχτή πρόσκληση Χρονόπουλου σε πολλούς θεατροτεχνίτες, κι όχι μόνο, να συμμετάσχουν στην διαμόρφωση του καλλιτεχνικού αποτελέσματος, όπως και η προώθηση καινοτόμων θεατρικών προσεγγίσεων, καθώς και η έναρξη αναβίωσης κλασσικών πλέον σκηνοθεσιών, που έγινε με τις μουσειακές Όρνιθες. Παράσταση που το φετινό ανέβασμά της στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία, δίνοντας την ευκαιρία και στο νεώτερο ηλικιακά θεατρόφιλο κοινό να επικοινωνήσει με την Κουνική παράδοση και να αντιληφθεί με ποιο τρόπο αυτή έχει καθορίσει, και σε πιο βαθμό, την εξέλιξη του Ελληνικού θεάτρου ως τις μέρες μας. Αστείο ακόμα πρέπει να θεωρείται ότι μπορεί η καλλιτεχνική αξία να έχει κριτήριο το ύψος της επιχορήγησης που εγκρίνει ο εκάστοτε, στην προκειμένη περίπτωση μπλε, κυβερνητικός-κομματικός επίτροπος. Κι αυτά γράφονται και στον, κατ’ όνομα στις περισσότερες περιπτώσεις, προοδευτικό τύπο.
Και τέλος πάντων για τον Διαγόρα Χρονόπουλο μιλάμε που έχει περάσει από τόσα και τόσα καλλιτεχνικά διευθυντικά πόστα στην χώρα μας. Αν κάποιος, με αντίστοιχο κύρος, πιστεύει ότι μπορεί να προσφέρει περισσότερα ας ζητήσει την θέση ευθέως. Κατά τα άλλα είναι λογικό ότι κάποιοι θα έχουν διαφορετική ματιά σε ότι αφορά την υποκριτική τέχνη, απ’ την δική του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν ακυρώσουν την αναγνωρισμένη πορεία του.
Γιατί και, με το ίδιο σκεπτικό, σε κάποιον μπορεί να μην αρέσει ο τρόπος που «κατεβάζει» ο Άλεξ Φέργκιουσον την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να απαιτήσει αλλαγή προπονητή για ν’ αρχίσει η Γιουνάιτεντ να παίρνει τίτλους. Το πολύ-πολύ να σταματήσει να πηγαίνει στο γήπεδο. Εκτός αν αδιαφορεί κανείς για την πραγματικότητα, και αναφέρομαι προφανώς και στις δύο περιπτώσεις, και του αρέσει να κινείται στα όρια της φαιδρότητας, ή και πέραν αυτών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου