Είναι φανερό πια ότι η χρηματοπιστωτική κρίση που έσκασε κατά το τελευταίο μέρος της αμερικανικής προεκλογικής περιόδου ενίσχυσε την δυναμική του ΑφροΜπάρακ σε τέτοιο βαθμό ώστε το υπόλοιπο της προεκλογικής περιόδου να θεωρείται πλέον μια τυπική διαδικασία αποφυγής κάποιου κραυγαλέου λάθους από τον ίδιο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο έχουν χάσει πια και την αξία τους τα πολυαναμενόμενα ντιμπέιτ. Γι’ αυτό και στις εκτιμήσεις των αναλυτών δεν άλλαξε το παραμικρό μετά και το πέρας της σημερινής δεύτερης κατά σειρά τηλεμαχίας των δύο υποψηφίων. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, δηλαδή, δεν μοιάζει εφικτό να μπορέσει ο πολέμαρχος Τζων να ψήσει τα Αμερικανάκια ότι θα προωθήσει μια ανορθωτική οικονομική πολιτική που θα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη απ’ την Ρεπουμπλικανική, που όλα αυτά τα χρόνια με θέρμη και περηφάνια στήριζε. Ότι έχει στο ρεπερτόριο το «καθάρισμα» 5-6 χιλιάδων ρακένδυτων Ιρακινών ακούγεται σίγουρα πιο πειστικό, χωρίς να σημαίνει βέβαια απαραίτητα ότι κι αυτό είναι εφικτό ή τέλος πάντων απλό.
Μ’ αυτή την αντίληψη είναι πιθανό να λειτούργησε το συντηρητικό-αντιδραστικό κεφάλαιο στις Η.Π.Α. ευλογώντας τις Γεωργιανές καλοκαιρινές κουτουράδες στην Ωσετία πετυχαίνοντας σε κάποιο βαθμό την σχετική ισχυροποίηση της υποψηφιότητα του καραβανά, που πάντως παρ’ όλα αυτά στο τέλος θα ήταν ούτως ή άλλως δύσκολο να εκλεγεί γιατί και τα συμφέροντα, απ’ την άλλη πλευρά, που γουστάρουν τον Άφρο δεν είναι αμελητέα, αλλά κυρίως επειδή όταν υπάρχει μια καταγεγραμμένη, σε διάρκεια, κοινωνική δυναμική κατά της ασκούμενης πολιτικής, σαν αυτή που υπήρξε τελευταία στις Η.Π.Α., δύσκολα στο τέλος ακυρώνεται από τέτοιου είδους τεχνάσματα όσο καλοφτιαγμένα κι αν είναι.
Ήρθε όμως αυτή η κρίση και την έδεσε νωρίς την μαύρη εκλογή με αποτέλεσμα να χάσει το ενδιαφέρον της η Χολιγουντιανή εκλογική ταινία και κατά πάσα πιθανότητα να αποδεχτούν από νωρίς το αποτέλεσμα κι όσοι επιθυμούσαν ένα διαφορετικό, απ’ το προδιαγραφόμενο, τέλος της. Θα πει κανείς ότι ακόμα προλαβαίνουν να σκαρώσουν κάποια ψευτοσύρραξη σαν τελευταίο χαρτί. Κάτι τέτοιο όμως δεν μοιάζει πια πιθανό. Ήρθε μάλλον, ένα μήνα νωρίτερα του αναμενόμενου, η ώρα της διαπραγμάτευσης.
Κι είναι πλέον στο ιστορικό μαύρο χέρι του Ομπάμα, βρισκόμενος είναι η αλήθεια ανάμεσα σε τιτάνια αντικρουόμενα συμφέροντα, όχι βέβαια να αλλάξει την δομή της οικονομικής οργάνωσης Η.Π.Α., αλλά έστω να βάλει μια πινελιά πολιτικής παρέμβασης και κάποιας εκλογίκευσης σ’ αυτό το έκτρωμα διεθνούς αυταρχισμού και απομονωτισμού που κατάντησε τα τελευταία χρόνια η υπερδύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου