Στις καθημερινές τοποθετήσεις και ομιλίες της γ.γ. του ΚΚΕ Α. Παπαρήγα, συμπυκνώνεται το προεκλογικό μήνυμα του κόμματος. Η Α. Παπαρήγα, μετά την επεξήγηση των λόγων για τους οποίους η αποχή κουβαλάει νερό στο μύλο του δικομματισμού, την οποία επιχείρησε κατά τη πρώτη εβδομάδα της προεκλογικής εκστρατείας, τις τελευταίες ημέρες έστρεψε τα «βέλη» κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο φόβος, ο οποίος επικρατεί στην ηγεσία του κομουνιστικού κόμματος, είναι μήπως μερίδα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, αποκαμωμένη από τα δεινά που έχει συσσωρεύσει η εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική της Ν.Δ., εκλάβεί ως σανίδα σωτηρίας την αξιωματική αντιπολίτευση, λησμονώντας το κυβερνητικό της παρελθόν.
Επίθεση κατά των εξαγγελιών ΠΑΣΟΚ
Το ΚΚΕ, λοιπόν, εστιάζει την επίθεσή του στον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ επιχειρώντας την αποδόμηση του προγραμματικού λόγου της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε τρία, κυρίως, σημεία. Πρώτον, στην παραπλανητική, σύμφωνα με όσα λένε στο Περισσό, εξαγγελία Παπανδρέου για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μεγαλύτερες του πληθωρισμού, χαρακτηρίζοντάς αυτές τις αυξήσεις ως ψίχουλα, με τον τρέχοντα πληθωρισμό κάτω της εκατοστιαίας μονάδας. Δεύτερον, στην αναφορά, του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, περί μη αύξησης των ορίων ηλικίας, εξισώνοντας την αναφορά αυτή με αποδοχή, απ’ το κόμμα της αξιωματική αντιπολίτευσης, της αύξησης κατά πέντε έτη των ορίων συνταξιοδότησης για τις γυναίκες, ως πολιτικής επιβαλλόμενης απ’ την Ε.Ε., για λόγους ισότητας των δύο φύλλων. Και τέλος, τρίτον, απ’ την συστηματική αποφυγή του ΠΑΣΟΚ να δεσμευθεί για την απόσυρση έστω και ενός απ’ τα νομοσχέδια, που επιβλήθηκαν τα τελευταία πεντέμισι χρόνια, από τη κυβέρνηση της Ν.Δ. και καταψηφίσθηκαν, αλλά και καταγγέλθηκαν συνάμα σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους ως αντιλαϊκά, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, από κορυφαία στελέχη και τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η τακτική αυτή, επίθεσης προς το ΠΑΣΟΚ, στοχεύει στο να στηριχθεί πολιτικά η πίστη του ΚΚΕ πως η εμπειρία των ψηφοφόρων, απ’ την εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία, σ’ αυτή τη χρονική συγκυρία, επιτρέπει πράγματι τον απεγκλωβισμό τμήματος του εκλογικού σώματος, που μετακινείται απ’ τον ένα κυβερνητικό κομματικό σχηματισμό στον άλλο. Η επιτυχία της τακτικής αυτής, όμως, κρίνεται αμφίβολη, καθώς προσκρούει στη δομή του δικομματισμού, ο οποίος στηρίζει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική του επικυριαρχία στο ισχύον πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, το οποίο με τη σειρά του έχει καλλιεργήσει επιτυχώς - ευτυχώς ή δυστυχώς - την κουλτούρα της αναγκαιότητας ύπαρξης αυτοδύναμων κυβερνήσεων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου