ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ Η «ΥΠΟΥΡΓΙΚΗ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ» ΤΩΝ 3!

Προσωπικές στρατηγικές και βραχυπρόθεσμα συμφέροντα εξυπηρετεί το μανιφέστο της κυβερνητικής τρόικας…

Με τη θέση ότι «στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες “υπο–κρίσεις”, με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό…» ξεκινά το διαδικτυακό άρθρο των υπουργών Α. Διαμαντοπούλου, Α. Λοβέρδου και Ι. Ραγκουση. Την ώρα, όμως, που τα τρία εξέχοντα μέλη του υπουργικού συμβουλίου κατηγορούν πολλές και πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες για την αδυναμία της κυβέρνησης να δώσει λύση στην κρίση, μοιάζει να μην αντιλαμβάνονται ότι η κίνηση που συναποφάσισαν δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ακριβώς μια από τα ίδια που με τόσο μένος καταγγέλλουν.
Με το κοινό άρθρο τους οι τρεις, ουσιαστικά, παίρνουν το «βάπτισμα του πυρός» ως μια «υπουργική συντεχνία», υποτίθεται βέβαια υπέρ της προόδου, όπως βέβαια διατείνονται κι εκείνοι οι οποίοι κατακρίνονται σφοδρότατα από αυτούς. Κι από την άλλη πλευρά, η απουσία αναφοράς από την ανάλυσή τους οποιασδήποτε άλλης αιτίας για την παρούσα οδυνηρή κρίση, πέρα από τις υπαρκτές ευθύνες συγκεκριμένων ομάδων εργαζομένων, δίνει την εντύπωση ότι η άτυπη υπουργική τρόικα διακατέχεται από κάποιου είδους αντι-συνδικαλιστική μανία και ότι τα «μέλη» της έχουν ενστερνιστεί μια μονόπλευρη ανάγνωση των χρόνιων παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας και Πολιτείας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μαζί με το όποιο ιδεολογικό υπόβαθρο συνυπάρχουν και μελλοντικές προβολές των προσωπικών στρατηγικών των τριών υπουργών!
Η φιλόδοξη και συναινετική Άννα
Η Άννα Διαμαντοπούλου δεν ξεχνά ότι στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 είδε τις υψηλές φιλοδοξίες της να συνθλίβονται άδοξα, λόγω της πόλωσης που προκλήθηκε από την κόντρα μεταξύ του αμφισβητούμενου τότε Προέδρου του κόμματός της και σημερινού Πρωθυπουργού - που είχε αποφασίσει να δώσει τη μάχη της διατήρησης της θέσης του - και του βιαστικού Βαγγέλη Βενιζέλου, που με τις αψυχολόγητες κινήσεις του αποδυνάμωσε την προοπτική αλλαγής ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό η υπουργός Παιδείας, η οποία διατηρεί αναλλοίωτες τις φιλοδοξίες της, πολιτεύεται πλέον πολύ πιο προσεκτικά, ώστε να μη βρεθεί για άλλη μια φορά εκτός κούρσας όταν, αργά ή γρήγορα, τεθεί και πάλι θέμα ηγεσίας στο κυβερνών κόμμα.
Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και η διάθεση παραχωρήσεων – ακόμα και της άρσης του ασύλου - προς τη δεξιά και ακροδεξιά, για την ψήφιση του νόμου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Παραχωρήσεις που πραγματοποιήθηκαν προκειμένου η υπουργός να πιστωθεί την επίτευξη της, ούτως ή άλλως πολυπόθητης σε αυτή την πολιτική συγκυρία, συναίνεσης.
Η συνυπογραφή της, δε, στο κείμενο των τριών, έχει ως βασικό σκοπό τη γρήγορη κεφαλαιοποίηση των κερδών της πρόσφατης και καθαρά επικοινωνιακού τύπου επιτυχίας της και την καταγραφή της ως δυνητικής ηγέτιδας του κόμματος.
Ο αγχώδης Α. Λοβέρδος
Ο Α. Λοβέρδος μετά την προ τετραετίας εσωκομματική επικράτηση του κ. Παπανδρέου, αντιλήφθηκε γρήγορα ότι η συνέχιση της υπέρ-έκθεσης του στο πλευρό του κ. Βενιζέλου θα ήταν άκρως επιζήμια για το πολιτικό του μέλλον, κι έτσι αποφάσισε εγκαίρως την πολιτική αυτονόμησή του. Ανέλαβε εξ αρχής ρόλο υπερασπιστή του μνημονίου, σε αντίθεση με την παλιότερη παθητική ουδετερότητα του νυν Αντιπροέδρου και υπουργού Οικονομικών, γι’ αυτό και δυσαρεστήθηκε - έως και «σοκαρίστηκε» - από την επαναφορά στο παιχνίδι της διαδοχής του κ. Βενιζέλου, μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό.
Τον τελευταίο καιρό, σύμφωνα με πληροφορίες που διακινούνταν σε δημοσιογραφικά γραφεία, ο κ. Λοβέρδος διαβουλευόταν με ισχυρούς παράγοντες της πολιτικής και των ΜΜΕ για την ανάληψη εντυπωσιακότερων πρωτοβουλιών, όπως για παράδειγμα η ίδρυση ιδεολογικού φορέα διαμόρφωσης πολιτικής ή ακόμα και την ευθεία αμφισβήτηση του Γ. Παπανδρέου και την ταυτόχρονη δημόσια παρουσίαση πρότασης για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, υπό τον πρώην Πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη.
Το άγχος, όμως, του υπουργού Υγείας, από τη δυναμική επανάκαμψη του Ευ. Βενιζέλου ως πιθανού διαδόχου στην ηγεσία του κόμματος, φαίνεται να εκτονώθηκε με το κείμενο πολιτικής πλατφόρμας των τριών, τουλάχιστον προς το παρόν…
Δυναμική επαναφορά Ραγκούση
Όσο για τον Ι. Ραγκούση, μετά το «ψαλίδισμά» του βάση της επιθυμίας του κ. Βενιζέλου κατά την τελευταία κυβερνητική αναδόμηση και τους, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενους χειρισμούς του στη σύγκρουση του υπουργείου Υποδομών με τους ιδιοκτήτες ταξί, η ένταξή του στην ομάδα των συντακτών του εν λόγω κειμένου, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία επανατοποθέτησής του στο κάδρο των υποψηφίων διαδόχων του Πρωθυπουργού, σκέψη που φαίνεται να υπήρξε το κύριο αίτιο για την υπογραφή του στο κείμενο.
Ο κ. Ραγκούσης είναι ο μόνος εκ των τριών που έσπευσε να περιορίσει σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα τη συμμαχία του με τους δύο συναδέλφους του, ξεκαθαρίζοντας ότι πρόκειται για ad hoc συμμετοχή στην ομάδα, κι αφήνοντας να εννοηθεί ότι η τωρινή υπογραφή του δεν τον δεσμεύει σε καμία στο εξής κοινή πορεία με τους συνυπογράφοντες.
Το βραχυπρόθεσμο κοινό συμφέρον
Γενικότερα, οι τρεις υπουργοί, λόγω των ανοιχτών κοινωνικών μετώπων τους και της στοχοποίησή τους από ισχυρότατες ομάδες πίεσης, έχουν εκ των πραγμάτων κοινά βραχυχρόνια συμφέροντα αλληλοκάλυψης και συμπόρευσης, για την εξυπηρέτηση των οποίων, αλλά και γενικότερα της κατά βάση νεοσυντηρητικής πολιτικής τους, προτιμούν να εμφανίζονται, έστω και προσωρινά, ως ενδοκυβερνητική συμμαχία μεταρρυθμιστών, προκειμένου να αποφευχθεί ενδεχόμενη πολιτική περιθωριοποίηση οποιουδήποτε εξ αυτών…

45 ΠΟΣΤΕΡ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ «ΧΡΩΜΑΤΙΣΑΝ» ΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΘΗΝΑ!

Η κρίση αλλάζει την τέχνη και παράλληλα την αναμειγνύει στη νυχτερινή διασκέδαση…

Η Ελλάδα σε κρίση, η τέχνη σε παράκρουση. Λεφτά για φιέστες τέλος. Νέοι χώροι, νέες αναζητήσεις, νέες καλλιτεχνικές κατευθύνσεις, ακόμα και νέες τιμές. Η πρόσφατη σύνθετη καλλιτεχνική εκδήλωση, σε ανακαινισμένο πρώην βιομηχανικό χώρο των Πετραλώνων και θέμα «45 πόστερ ελληνικών συγκροτημάτων στην εμβληματική διάσταση 50Χ70», υπήρξε αδιάψευστος μάρτυς της νέας αθηναϊκής καλλιτεχνικής και ψυχαγωγικής πραγματικότητας και των μεταβολών τους, που προϊόντος χρόνου θα γίνονται ολοένα και πιο αισθητές!
Το πολύ-θεματικό δρώμενο τέχνης και διασκέδασης, εκτός από το εικαστικό κομμάτι της έκθεσης των αφισών ερμηνευτών και συγκροτημάτων, είχε στην ατζέντα του και ζωντανή εμφάνιση καλλιτεχνών, για σόου των οποίων είχαν δημιουργηθεί τα πόστερ, ενώ ακολούθησε πάρτι από το δυναμικό του θρυλικού μπαρ «ΟΚΤΑΝΑ» των Εξαρχείων. Η «Ν» βρέθηκε στο χώρο της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας εκδήλωσης, συνομιλώντας με το κοινό και δημιουργούς που συμμετείχαν στο δρώμενο.
Νέου τύπου χώρος
Όλα αυτά συνέβησαν την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου, στην αρχή της οδού Αλκμήνης στα Πετράλωνα, στο πρώην εργοστασιακό κτήριο της «Πάλκο» και πλέον πλήρως αναμορφωμένο και γνωστό ως το «The HUB». Πρόκειται οικοδόμημα που εδώ και ένα χρόνο έχει μετατραπεί σε έναν υπερ-σύγχρονο πολυχώρο της πρωτεύουσας, φιλοξενώντας από διεθνείς συναντήσεις και επιστημονικά συνέδρια μέχρι θεατρικές παραστάσεις και κάθε λογής εκθέσεις.
Το ραντεβού προσέλευσης για το κοινό ήταν καθορισμένο για τις δέκα το βράδυ και η ατμόσφαιρα στο χώρο απολύτως συμβατή με το θέμα της έκθεσης.
Η έκθεση και μουσικές
Στους συρόμενους τοίχους της έκθεσης, που είχαν επιστρατευθεί για τις παρουσιαζόμενες 50Χ70 πολύχρωμες, κατά βάση, αφίσες, συνωστίζονταν για περισσότερο από δύο ώρες δημιουργοί και κοινό, με συναισθήματα θαυμασμού και μνήμες από σημαντικές στιγμές του παρελθόντος.
Στόχος των διοργανωτών της εκδήλωσης - If Untitled architects και talk design studio - όπως οι ίδιοι λένε, είναι η νοερή φιλοτέχνηση ενός «κολλάζ της εικόνας της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, πολύ μακριά από την τρέχουσα εμπορική μουσική “υπνοπαιδεία” και η κοινή παρουσίαση διαφορετικών μουσικών ρευμάτων και δημιουργικών ταυτοτήτων»!
Συμμετέχοντες δημιουργοί στην έκθεση, τόσο οι καλλιτέχνες που επιμελήθηκαν κατά καιρούς εξώφυλλα σε δίσκους και δισκάκια ξενόγλωσσων τραγουδιών, ως επί τω πλείστων ελλήνων ερμηνευτών και συγκροτημάτων, όσο και τα ίδια τα μουσικά υποκείμενα, που αποτέλεσαν και την αρχική αιτία κατασκευής των τυπωμένων ή και ψηφιακών πόστερ. Ανάμεσά τους, οι δημιουργοί των αφισών Γεωργία Καρύδη, HOPE, TOMEK, Μαρίνα Κυρίτση, Δημήτρης Καραΐσκος και οι ερμηνευτές και συγκροτήματα, Βασιλικός, Burger Project, Last Drive, Film και Etten, Tax Collectors, Μαριέττα Φαφούτη.
H μουσική διάσταση της εκδήλωσης ανατέθηκε στους Film και την Etten, που τους είχε προλογίσει ο Kid Flicks και τους ακολούθησαν μουσικοί παραγωγοί του πάλε ποτέ δυναμικού του ιστορικού Εξαρχειώτικου ροκ μπαρ ΟΚΤΑΝΑ. Η χαρισματική φωνή της Etten, συνδέθηκε με τον ροκ λυρισμό των Film, προσφέροντας μοναδικές στιγμές φωνητικής και μουσικής δημιουργίας στους θεατές του πολύ-θεματικού σόου. Η χημεία του συγκροτήματος άλλωστε ήταν εκ προοιμίου δεδομένη καθώς, η ερμηνεύτρια είχε ξεκινήσει την πορεία της ως φωνή της μπάντας.
Τέχνη και κρίση
Σε κάθε εκδήλωση της αθηναϊκής νύχτας, πλέον, πλανάται στην ατμόσφαιρα η «οσμή» της σοβούσας και πολυδιάστατης κρίσης. Στο χώρο του ανακαινισμένου βιομηχανικού κτηρίου την περασμένη Παρασκευή, οι αθηναίοι και αθηναίες που προσήλθαν παρακολούθησαν το σπονδυλωτό καλλιτεχνικό δρώμενο πληρώνοντας για τα αλκοολούχα τους 4 ως 6 ευρώ. Οι θεατές του σόου ήταν φανερό ότι ανήκουν σε εκείνους που αναζητούν ένα διαφορετικό περιεχόμενο στη διασκέδασή τους, η οποία εκτός από την τροφοδότηση των βασικών ενστίκτων μπορεί να συνυπάρξει και ως πτυχή σε καλλιτεχνικά εγχειρήματα, με ευρύτερες διαστάσεις και νοήματα!
Θέτοντας παρόμοιους προβληματισμούς για την αλληλεπίδραση τέχνης και κρίσης στη Μαρίνα Κυρίτση, ζωγράφο και δημιουργό δύο εκθεμάτων-πόστερ για παλαιότερες εμφανίσεις των Tax Collectors, εκείνη σχολίασε ότι: «Μοναδικός δρόμος για την τέχνη, μετά από μια εποχή ευμάρειας και καλλιτεχνικού αποπροσανατολισμού, είναι η δυναμικότερη επιστροφή στα ουσιωδέστερα της ανθρώπινης ύπαρξης και σε τρόπους έκφρασης που επαναφέρουν τη σύνδεση του ατομικού με τη συλλογικότητα, εντός ενός αμφιλεγόμενου νέου περιβάλλοντος, με νέα μέσα επικοινωνίας και δικτύωσης, ικανά πάντως να δώσουν, υπό προϋποθέσεις, ένα νέο δυναμισμό στους σύγχρονους καλλιτεχνικούς δρώντες και στην αλληλεπίδρασή τους με το κοινό».
Η κρίση αλλάζει στο πέρασμά της την τέχνη, ακόμα και την διασκέδαση. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από εκδηλώσεις όπως αυτή της έκθεσης των 45 πόστερ και των εναλλακτικών προτάσεων που την έντυσαν μουσικά. Όσο ο κοινωνικός κοχλασμός εντείνεται τόσο τα πολύ-θεματικά νέου τύπου, και ιδιαίτερα τρόπου, ψυχαγωγικά δρώμενα θα πολλαπλασιάζονται και θα σηματοδοτούν νέες τάσεις στην τέχνη και τη διασκέδαση!

Vous parlez… spanish!

Με ευκολία η Ισπανία κατέκτησε άλλο ένα χρυσό μετάλλιο σε μεγάλη μπασκετική διοργάνωση, όπως αναμενόταν από την αρχή του τουρνουά, κι ιδιαίτερα από τη στιγμή που αντίπαλός της στον τελικό βρέθηκε αυτή η χωρίς «χημεία», και παρά το ταλέντο της παντελώς ασύνδετη, Γαλλία. Οι «τρικολόρε» βρέθηκαν στο φετινό τελικό του ευρωμπάσκετ περισσότερο ελλείψει άλλης ευρωπαϊκής εθνικής μπάσκετ , παρά λόγω δικής τους δυναμικής, με αποτέλεσμα οι «φούλιας ρούχας» να προσθέσουν, κάνοντας περίπατο, ένα ακόμα τρόπαιο στη συλλογή τους!

Σε ό,τι αφορά τη νέα δομή του τουρνουά, με την αύξηση των ομάδων και τη συμμετοχή των καλύτερων ομάδων και σε δεύτερο όμιλο πριν τη μετάβασή τους στους νοκ-άουτ αγώνες, φάνηκε ότι μάλλον αναβαθμίστηκε η διοργάνωση, αν και μένουν πολλά ακόμα να γίνουν σε επίπεδο διοίκησης ευρωπαϊκού μπάσκετ, τόσο για τις διασυλλογικές διοργανώσεις όσο και για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Σημαντική, επίσης, ήταν η συμμετοχή «αστέρων» του ΝΒΑ στις υποχρεώσεις των εθνικών τους ομάδων, ιδιαίτερα σε Γερμανία, Ισπανία και Γαλλία, κι η οποία ανέβασε κατακόρυφα το επίπεδο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Λιθουανίας, κι αποτελεί, οπωσδήποτε, φωτεινό παράδειγμα και για ορισμένους βαλκάνιους «αστέρες» – και «αστεράκια» - διαφόρων πρωταθλημάτων, ιδίως Σέρβους και Έλληνες…

Και εις άλλα με υγεία, καλό προ-ολυμπιακό και ολυμπιακό τουρνουά του χρόνου στο Λονδίνο, και κάθε ευρωμπάσκετ και μουντομπάσκετ να είναι πιο θεαματικό από το προηγούμενο!

6η, «προ-ολυμπιακή» και πιο δυνατή!

Στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι της η εθνική ομάδα μπάσκετ απέδειξε για άλλη μια φορά τη μαχητικότητά και τη σοβαρότητά της, έστω κι αν δεν κέρδισε τελικά τους γηπεδούχους Λιθουανούς, έστω κι αν δεν κρινόταν από την απόδοσή της κάποιος σημαντικός στόχος, παρά μόνο η τελική κατάταξή της στη διοργάνωση. Η νέα καλή εμφάνιση της εθνικής, μάλιστα, ήρθε παρά την απουσία - πέραν όσων διεθνών από την αρχή δε βρέθηκαν στη Λιθουανία - και των τραυματιών Ζήση και Καϊμακόγλου, καθώς και του Μπουρούση, κατά το ήμισυ, τουλάχιστον, του αγώνα.

Στο σημερινό ματς, πέρα από την καλή τακτική του προπονητικού επιτελείου και την καλή εκτέλεση των σχεδιασμών του από τους παίχτες της ομάδας στο παρκέ, όσο και την καλή εμφάνιση του Κώστα Βασιλειάδη στο δεύτερο ημίχρονο, που έλειψε σε προηγούμενα παιχνίδια της εθνικής, η ελληνική ομάδα έδειξε ότι κατά τη διάρκεια του τουρνουά έμαθε από τα λάθη της, αφήνοντας υποσχέσεις για καλύτερη διαχείριση των παιχνιδιών στο εξής, κι ειδικότερα στα κρίσιμα σημεία τους. Μπορεί και στην αποψινή αναμέτρηση να μην κατάφερε να κερδίσει ένα παιχνίδι που πήγε στον πόντο στα τελευταία λεπτά, αλλά πιστώνεται ότι το προσπάθησε με το σωστό τρόπο και σίγουρα με το ότι δεν τα παράτησε όταν η γηπεδούχος αντίπαλός της πήρε διαφορά. Αντίθετα, κατάφερε να ξαναφέρει το ματς στα ίσια, παρότι δεν ευτύχησε να επιτύχει την πλήρη ανατροπή και να κατακτήσει την 5η θέση.

Η τιμητική 6η θέση είναι το λιγότερο για την εθνική μας. Το σημαντικότερο είναι το εισιτήριο για το προ-ολυμπιακό τουρνουά, με το οποίο επιστρέφει στις αποσκευές της από τη Λιθουανία και η πιθανότατη, πλέον, συμμετοχή της στην Ολυμπιάδα του 2012 στο Λονδίνο, καθώς και οι ελπίδες επιτυχιών που αφήνει στους έλληνες φιλάθλους ακόμα και για το άμεσο μέλλον!

Υγ. Χρήσιμο θα είναι η αυτοπεποίθηση που κέρδισαν πολλοί από τους νεότερους διεθνείς, να μεταφραστεί σε καλύτερη απόδοση τους στις υποχρεώσεις τους με τους συλλόγους τους και, φυσικά, σε μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής τους στα πρωταθλήματα που τους φιλοξενούν, πράγμα που αν συμβεί θα βοηθήσει τόσο τους ίδιους όσο και στην ισχυροποίηση του χαρακτήρα της εθνικής μας ομάδας.

Λονδίνο ερχόμαστε…

Στον δικό της τελικό απέναντι στη Σερβία, η εθνική ομάδα αποδείχτηκε αντάξια των περιστάσεων, κατακτώντας το εισιτήριο για τη συμμετοχή της στο προ-ολυμπιακό τουρνουά του Λονδίνου! Οι τρεις παλιοί της εθνικής μαζί με το Νικ Καλάθη και τα άλλα νέα παιδιά, εμφανίστηκαν σήμερα πειθαρχημένοι, όπως και σε όλο το τουρνουά, πήραν ως συνήθως τα ριμπάουντ και σημείωσαν τους απαραίτητους πόντους για να κάμψουν τους απογοητευτικούς σε άλλη μία διοργάνωση Σέρβους…

Παρά τις εμφανείς αδυναμίες της Σερβικής ομάδας, η εξώθησή μιας από τις πλέον παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ στους αγώνες κατάταξης των θέσεων 7-8, με την παράλληλη είσοδο της Ελλάδας στο προ-ολυμπιακό και τη διεκδίκηση από τους διεθνείς μας της 5ης θέσης, αποτελεί την εγγραφή μια σοβαρής υποθήκης για την περεταίρω ενδυνάμωσης αυτής της νεανικής ελληνικής εθνικής ομάδας! Το προπονητικό επιτελείο της ομάδας μας υπό τον Η. Ζούρο, άλλωστε, δικαίωσε τις επιλογές της ομοσπονδίας αυτή τη φορά και εγγυάται, πια, την ετοιμότητά της εθνικής στις μάχες που θα ακολουθήσουν στο προσεχές μέλλον.

Περαστικά στο Νίκο Ζήση και σύντομα να είναι κοντά στις υποχρεώσεις της εθνικής για ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες, που με λίγο μεγαλύτερη προσοχή στο ματς με τη Γαλλία και στα σημεία του παιχνιδιού που η μπάλα «έκαιγε», θα μπορούσαν να είχαν ήδη αρχίσει να έρχονται. Λονδίνο ερχόμαστε…

Εύθραυστη, αλλά με προοπτική!

Στο κρίσιμο ματς της εθνικής με τη Γαλλία φάνηκαν όλα όσα οι πιο ψύχραιμοι παρατηρούσαν από την αρχή του τουρνουά. Η ελληνική ομάδα είναι ένα πειθαρχημένο σύνολο, περιορισμένου ταλέντου, που ακόμα είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στα δύσκολα. Η πραγματικότητα αυτή επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά στο πρώτο από τα δύο παιχνίδια που έδινε εισιτήριο για το προολυμπιακό τουρνουά, παρότι η εθνική υπερίσχυσε τακτικά των άμυαλων Γάλλων και για 35 λεπτά κρατούσε την τύχη της στα χέρια της!

Τη συγκεκριμένη αδυναμία της, η εθνική μας θα πρέπει να την ξεπεράσει ή έστω να την περιορίσει στο αυριανό και πλέον καθοριστικό για την πορεία της ματς κατάταξης και προκρίματος για τη δυνατότητα διεκδίκησης της συμμετοχής της στην επερχόμενη Ολυμπιάδα! Για να γίνει βέβαια αυτό, θα πρέπει, ιδιαίτερα, οι τρεις παλιοί της ομάδας να δώσουν πολλά παραπάνω στο παιχνίδι που ακολουθεί, κι ειδικότερα στα τελευταία, συνήθως, κρίσιμα λεπτά.

Όπως και να έχει, η Ελλάδα θα επιστρέψει σαφώς ενδυναμωμένη από τη Λιθουανία, έχοντας αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα και στυλ παιχνιδιού, οπότε με μία-δύο δυνατές προσθήκες παιχτών υψηλής κλάσης από τους πολλούς απόντες αυτού του ευρωμπάσκετ και τη διατήρηση του τεχνικού της επιτελείου, θα παρουσιαστεί εξαιρετικά δυνατή στην επόμενη διοργάνωση που θα κληθεί να συμμετάσχει, όποια, τελικά, κι αν είναι αυτή!

Μια άλλη προσέγγιση για την τίμια αποχώρηση και τα στρατηγικά λάθη του «Τζίγγερ»!

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έδειξε για άλλη μια φορά ότι, αν μη τι άλλο, είναι καλής πάστας άνθρωπος, από εκείνους που σπανίζουν στον ελληνικό αθλητισμό και ειδικότερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τίμιο παιδί ή καθώς τα χρόνια περνούν, άντρας που τιμάει τα παντελόνια του!

Το δρόμο της αρετής!

Ο «Τζίγγερ», μετά και το οριακό ματς του αποκλεισμού από τη Μακάμπι είχε δύο δρόμους, της «αρετής και της κακίας», αν το δούμε πιο λυρικά. «Βάζω χρήμα ή αποχωρώ χωρίς απαιτήσεις», μιλώντας για «αρετή», κι από την άλλη, «ταλαιπωρώ την ομάδα αφήνοντάς τη να χρεώνεται, χωρίς να εκφράζω καθαρά τις πραγματικές προθέσεις μου για αυτήν», όπως υπαγόρευε η «κακία»… Έχοντας λίγα, αλλά μοιραία ομολογουμένως, λάθη στη διοικητική του πορεία στο Σύλλογο, αλλά και όντας πάντα καθαρός στους λόγους ενασχόλησής του με το αντικείμενο, δε μπορούσε παρά να κρατήσει έντιμη στάση και σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι για την ομάδα.

Τα ζύγισε και αποφάσισε, όπως και το 2008, ότι δεν άντεχε ή δεν επιθυμούσε να πράξει την οικονομική υπέρβαση που απαιτείται από πλευράς του και της οικογένειάς του, για να ανακτήσει την κυριαρχία στα τεκταινόμενα του Π.Α.Ο., στο σημείο που τα τελευταία χρόνια, καλώς ή κακώς, είχαν φθάσει τα πράγματα, κατασταλάζοντας στην παραχώρηση των μετοχών της οικογένειάς του σε οποιονδήποτε σοβαρό ενδιαφερόμενο, χωρίς αντίτιμο!

Η περιορισμένη αυτοκριτική και τα στρατηγικά λάθη…

Ο εκπρόσωπος της απενεργοποιημένης πια μεγαλομετόχου οικογένειας της αθηναϊκής ομάδας μίλησε και για ορισμένα λάθη του, αν και η αυτοκριτική του αποδείχθηκε περιορισμένη σε εύρος, τελικά, κι εστιασμένη σε μια καμπή του γηπεδικού, η οποία δεν ήταν η μόνη κρίσιμη στο θέμα και σε κάθε περίπτωση αποτέλεσε απλώς έναν λανθασμένο τακτικό χειρισμό, Ζήτημα, δε, μικρής σημασίας, μπροστά στις συνέπειες για τον ίδιο και την ομάδα μερικών σημαντικότατων λαθών του, σε στρατηγικό βεβαίως επίπεδο!

Τρία, θεωρώ, ότι υπήρξαν τα βασικά λάθη στρατηγικής του Γιάννη Βαρδινογιάννη, στην εμπλοκή του με τα της «πράσινης» αθλητικής οικογένειας:

Η άγαρμπη εκδίωξη του καπετάνιου Γιώργου Βαρδινογιάννη το 2000!

Νιώθοντας νέος και δυνατός εκδίωξε με τον πλέον άγαρμπο τρόπο το θείο του και πρώτο όσο και ιστορικό Πρόεδρο της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός Α.Ο., Γιώργο Βαρδινογιάννη, τον γνωστό και μόνο αληθινό καπετάνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου - όπως εγκωμιαστικά δήλωσε κι ο ίδιος πια -, κι ευρύτερα του ελληνικού αθλητισμού!

Χαρακτηριστικό, μάλιστα, ως προς το άκομψο των τότε – όχι και τόσο διακριτικών – μεθοδεύσεών του, η δήλωση του μετέπειτα επικεφαλής της ομάδας για την τρομερή ομάδα των Γ. Βαρδινογιάννη και Ι. Κυράστα του 1999-2000, της οποίας τη σεζόν είχε κρίνει «αποτυχημένη», λόγω της τελικής κατάταξής της στη 2η θέση, ανεξαρτήτως της ποιότητας ποδοσφαίρου, όπως είχε πει, που απέδωσε τότε ο Παναθηναϊκός, με εμφανή τελικό στόχο να αναλάβει τότε άμεσα την ομάδα.

Νομίζω, ότι και ο ίδιος σήμερα θα έχει αντιληφθεί ότι μπορεί να ήταν τελείως διαφορετική η πορεία των πραγμάτων, αν είχε αποφασίσει να βάλει τη δική του δίψα - ή και της στενότερης οικογένειάς του - για διαδοχή και τον εγωισμό του, για μία-δύο σεζόν ακόμα στην άκρη, αντί να οδηγήσει τον τότε και διαχρονικό άλλωστε ηγέτη του Π.Α.Ο., τον μεγαλύτερο εγωιστή, ίσως, που γνώρισε το ελληνικό ποδόσφαιρου, να «καταπιεί» λόγω και του συγγενικού δεσμού το δικό του εγωισμό, μένοντας στην άκρη και αναμένοντας τη στιγμή που ο νέος επικεφαλής και η ομάδα θα χρειαζόντουσαν την όποια συμβολή του, για να τη δώσει απλόχερα και χωρίς ανταλλάγματα, όπως και αργότερα,σύμφωνα και με την ομολογία του «Τζίγγερ», συνέβη!

Η καθυστέρηση προσωπικής εμπλοκής του «Τζίγγερ» ως το 2003…

Η θεώρηση της διοίκησης μιας ελληνικής εταιρείας αθλητικού θεάματος και μάλιστα της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός, ως εύκολης υπόθεσης και η τοποθέτηση του Αγγ. Φιλιππίδη, ως υποτιθέμενου τεχνοκράτη, χωρίς την παραμικρή όμως τεχνογνωσία στο χώρο, καταρχάς του ποδοσφαίρου, κι ειδικότερα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αντί της άμεσης ενασχόλησης του ίδιου του Γιάννη Βαρδινογιάννη με την καθημερινότητα της ποδοσφαιρικής ομάδας, οπωσδήποτε του στέρησε - εκτός από την αποφυγή του φιάσκου της Ριζόπουλης και - ιδιαίτερα πολύ και κρίσιμο - χρόνο στη δική του άνδρωση στο δύσκολο αυτό χώρο.

Άλλωστε, αποδείχτηκε ό,τι πιο δύσκολο, αντιλαμβάνομαι, έχει διαχειριστεί, τουλάχιστον επιχειρηματικά, ο μέχρι το 2008 ηγέτης του Παναθηναϊκού, πράγμα που προφανώς θα έχει καταλάβει και ο ίδιος, μετά την αναγκαστική υποχώρηση της μετοχικής επιρροής της οικογένειά του στην Π.Α.Ε. Π.Α.Ο. στο 0%, όπως ο ίδιος πια αποφάσισε, από το 90% και πλέον που είχε παραλάβει προ δεκαετίας και κάτι, από τον καπετάνιο θείο του και πάλαι ποτέ κραταιό ηγέτη του Παναθηναϊκού και του ελληνικού ποδοσφαίρου και αθλητισμού, Γιώργου Βαρδινογιάννη!

Η ανολοκλήρωτη στροφή προς τους «μπαρουτοκαπνισμένους» Γιαννακόπουλους το 2008...

Τρίτο και τελευταίο, αλλά όχι έλασσων, λάθος του Γιάννη Βαρδινογιάννη υπήρξε ο χειρισμός του στην απόφασή του για άνοιγμα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού και σε άλλους ενδιαφερόμενους για να γίνουν μέτοχοι του το κρίσιμο καλοκαίρι του 2008. Εκεί ο Γιάννης Βαρδινογιάννης «χάθηκε στη μετάφραση»!

Ο ίδιος πρέσβευε ένα άλλο τρόπο λειτουργίας, αυτή που διεκδικούσαν την είσοδό τους πρόβαλλαν κάτι λαοφιλές αλλά θόλο και σίγουρα χωρίς κάποιο κοινό πλάνο στο βάθος των πραγμάτων, πλην της επιθυμίας τους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, να εισέλθουν στην παναθηναϊκή οικογένεια. Παρόλα αυτά, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης άνοιξε την ιστορική «πράσινη» Π.Α.Ε., ανεξαρτήτως θέσης του καθενός στην επετηρίδα, μάλλον και ως μη όφειλε ακόμα-ακόμα… Το άνοιγμα του Παναθηναϊκού και της τότε διοίκησή του έπρεπε να γίνει σταδιακά και από κάποια άποψη με λογική όντως επετηρίδας, δίνοντας την ευκαιρία αρχικά στους αειθαλής και ακούραστους ηγέτες και αιμοδότες της ένδοξης μπασκετικής ομάδας και του ιστορικού Αθλητικού Ομίλου, Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο, που πλέον αναγνωρίζει σε όλη της την έκταση της προσφοράς τους και ο «Τζίγγερ», να αποκτήσουν με την ανάλογη οικονομική εισφορά στην ομάδα ικανό ποσοστό μετοχών και φυσικά την ουσιαστική διαχείριση-διοίκηση της ομάδας για επίσης ικανό και συμφωνημένο χρονικό διάστημα, μετά το πέρας του οποίου και πάλι ούτως ή άλλως ο ίδιος ο ακόμα ακμαίος Ι. Βαρδινογιάννης θα είχε την ευθύνη - σε συνεννόηση με τους δύο γηραιούς (80 ετών περίπου και οι δύο) – να αποφασίσει για το μέλλον της ομάδας του Παναθηναϊκού και το ρόλο του σε αυτήν.

Κι όλα αυτά, έστω κι αν χρειαζόταν να παρακάμψει την άγρια πολεμική που είχε ανοίξει προς τον ίδιο και την οικογένειά του, άλλο νεότερο μέλος της ιδιοκτήτριας οικογένειας του μπασκετικού Παναθηναϊκού και φυσικά υποδεικνύοντας μαζί με την οικογένεια Γιαννακόπουλου στους άλλους υψηλού ή και ορισμένων χαμηλότερου επιχειρηματικού βεληνεκούς υποψήφιους μετόχους, ότι ο δρόμος για τη συμμετοχή στην Π.Α.Ε. Π.Α.Ο. περνά, σε κάθε περίπτωση, από την έμπρακτη συνεισφορά στην οικογένεια του Παναθηναϊκού, καταρχάς με την προσφορά σημαντικής οικονομικής, ακόμα και, διοικητικής βοήθειας στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, με τα τόσα από τότε προβλήματα.

Ο «κύβος ερρίφθει» για τους μπρούκληδες και κάθε φίλαθλο του Π.Α.Ο.!

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, πάντως, αποχωρεί έντιμα, όπως άλλωστε πορεύτηκε τόσα χρόνια στον Παναθηναϊκό. Αποφάσισε ότι, αφού με το κλίμα που επικρατεί τόσο εντός Παναθηναϊκού όσο και στο ελληνικό οικονομικό περιβάλλον και την κοινωνία και μη τολμώντας να κάνει ένα βήμα μπροστά και να πάρει τις οικονομικές και αγωνιστικές τύχες του Παναθηναϊκού στα χέρια του, ήταν η ώρα να ολοκληρώσει το βήμα προς τα πίσω, αποχωρώντας οριστικά και χωρίς να διεκδικεί τίμημα για τις μετοχές της οικογένειά του στην ανώνυμη εταιρεία του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, προκειμένου να ανοίξει το δρόμο σε όποιον θέλει άμεσα ή έστω λίγο αργότερα να επωμιστεί αυτό το δυσβάσταχτο, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, όσο και ελκυστικό «φορτίο»!

Συνοπτικά, ο «Τζίγγερ», αν και ακολούθησε στην πορεία του το δρόμο της «αρετής», δεν αποδείχθηκε απόλυτα επαρκής στο να επιβληθεί ως όφειλε στους εκπροσώπους της «κακίας», τόσο εντός των «πράσινων τοιχών» όσο, φυσικά, κι εκτός αυτών… Το «μπαλάκι» της ευθύνης, τώρα όμως, πηγαίνει στους άλλους και μέχρι πρόσφατα πολύφερνους, αλλά στην πράξη - κατά βάση και πλην αδερφών Γιαννακόπουλων – άκαπνους και σε ορισμένες ακόμα περιπτώσεις μπρούκληδες φαφλατάδες και λαϊκιστές μετόχους της πολυμετοχικότητας!

Στην ουσία, όμως, η ευθύνη πηγαίνει σε κάθε φίλαθλο του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, που πρέπει άμεσα να αντιληφθεί ότι στην κυριολεξία τελείωσαν τα ψέματα και ότι παρά τη δυσκολία της εποχής, ήρθε η ώρα που πρέπει όλοι μαζί και ξεχωριστά ο κάθε ένας υποστηρικτής της Παναθηναϊκής αθλητικής οικογένειας, όπως και οποιασδήποτε άλλης αθλητικής συλλογικότητας, πέρα από χειροκροτητής ή επικριτής-«γιουχαιστής» ενεργειών των άλλων, να πάρει ακόμα και μέρος του βάρους του οικονομικού, διοικητικού και λειτουργικού κομματιού του ποδοσφαιρικού τμήματος και των άλλων αθλητικών τμημάτων του Συλλόγου…

Της λείπουν παραστάσεις...

Όπως ανέμεναν οι εμπειρότεροι μπασκετικοί το στραβοπάτημα ήρθε νωρίς για την εθνική και μάλιστα από μια ομάδα χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές, την ΠΓΔΜ. Παρά τη διαφορά, το παιχνίδι παιζόταν στα ίσια μεταξύ των δύο ομάδων μέχρι και τα πρώτα λεπτά της 4ης περιόδου, πριν πάρουν διψήφια διαφορά πόντων οι Σκοπιανοί και εγκαταλείψουν, ουσιαστικά, την προσπάθεια οι έλληνες διεθνείς.

Πολλοί είναι οι λόγοι που μπορούν να εξηγήσουν την ήττα, αλλά δύο από αυτούς είναι οι πιο βασικοί:

- Πρώτος και δομικός λόγος, φυσικά, οι για διάφορους λόγους απουσίες των πλέον σημαντικών εν ενεργεία καλαθοσφαιριστών, όπως οι Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς, Τσαρτσαρής, Σχορτσιανίτης, Περπέρογλου, Μαυροκεφαλίδης, οι οποίοι αποτελούν από μόνοι τους μια υψηλού επιπέδου ανταγωνιστική ομάδα, κάνοντας να μοιάζει η τωρινή σύνθεση της εθνικής – εξαιρουμένων βεβαίως των παλιοσειρών Φώτση, Ζήση, Μπουρούση – με δεύτερη ομάδα!

- Δεύτερος λόγος, που βαρύνει διοίκηση και τεχνική ηγεσία, η έλλειψη παραστάσεων των μελών της συγκεκριμένης ομάδας, ιδιαίτερα λόγω των πολύ χαλαρών φιλικών που έδωσε η εθνική κατά την περίοδο προετοιμασίας της για το ευρωμπάσκετ που παρακολουθούμε.

Ειδικά στο σημερινό ματς η εθνική Ελλάδος θα μπορούσε πιθανότατα να κάμψει την ΠΓΜΔ, παρά τις ελλείψεις της, αν είχε δώσει περισσότερα ανταγωνιστικά φιλικά παιχνίδια προετοιμασίας, προκειμένου να εμπεδωθούν ικανοποιητικές αγωνιστικές και ψυχικές αντιδράσεις σε σημεία που «καίει» η μπάλα!

Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να υπονομευθεί η προσπάθεια της εθνικής μας ομάδας από γρήγορες και εύκολες επικριτικές αναφορές και λογικά για αυτό θα φροντίσει όσο μπορεί και η ομοσπονδία. Είναι αλήθεια ότι οι παρόντες δίνουν αυτό που έχουν σε σχέση με όσους προτίμησαν την αποχή τους, κι ιδίως τους αδικαιολόγητους εξ αυτών, αλλά και η τεχνική ηγεσία είναι γεγονός ότι έχει αναλάβει δύσκολο έργο και οι προσπάθειές της είναι σε ορθή κατεύθυνση.

Από την άλλη πλευρά, η αποκαλούμενη από διάφορους φαμφαρο-δημοσιογράφους, που μάλλον κρύβονται τελευταία λόγω των χαμηλότερων φετινών δυνατοτήτων της εθνικής, καλό είναι να ανασυνταχθεί και να αποδώσει άμεσα ικανοποιητικό μπάσκετ, γιατί οδυνηρές ήττες όπως αυτή με τους γιουγκο-μακεδόνες πονάνε…

Γιατί το ΠΑΣΟΚ 37 χρόνια μετά έχει ακόμα τον τρόπο του…

Δεν πάνε ούτε τρεις μήνες από όταν, μετά την απαράδεκτη στάση των δυνάμεων ασφαλείας στις απεργιακές κινητοποιήσεις και πορείες πολιτών στην πλατεία Συντάγματος στις 15 Ιουνίου, η Μυρσίνη Λοΐζου απαγόρευσε στο ΠΑΣΟΚ τη χρήση του τραγουδιού του πατέρας της Μάνου στις εκδηλώσεις του!

Το κυβερνών κόμμα, όμως, στην πανηγυρική συνδιάσκεψή του για τις 3 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία ίδρυσης του προ τριανταεπτά ετών, απέδειξε για άλλη μια φορά γιατί είναι το κόμμα που έχει κυβερνήσει την Ελλάδα για περισσότερα χρόνια από τη μεταπολίτευση και ύστερα. Κατά την είσοδο του Πρωθυπουργού και Προέδρου του κόμματος, Γ. Παπανδρέου, στα ηχεία του κλειστού γηπέδου που γινόταν η συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ έπαιζε μουσικό θέμα σε… ρεμίξ όμως έκδοση του «Καλημέρα Ήλιε» του Μάνου Λοΐζου, όσο και του γνωστού «Carmina Burana», που κατά το παρελθόν έντυνε μουσικά τις ομιλίες του αείμνηστου Α. Παπανδρέου.

Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ! Γι’ αυτό κερδίζει συχνά-πυκνά την εμπιστοσύνη του λαού και διατηρεί πάντα περίοπτη θέση στην καρδιά του! Καταφέρνει, το δίχως άλλο, να βρίσκει μονίμως ρεαλιστικές λύσεις στα προβλήματα της χώρας και σίγουρα στα δικά του…
Χρόνια Πολλά ΠΑΣΟΚ! Αν και η δική σου μακροζωία μοιάζει πιο πιθανή από της χώρας, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό…

Συναίνεση για εισακτέους του 2 και συντηρητικοποίηση; Ευχαριστώ, δε θα πάρω!

Κι ενώ τα «παπαγαλάκια» διαφόρων Μ.Μ.Ε. περιγράφουν με ύμνους την πορεία της Α. Διαμαντοπούλου στο υπουργείο που διαχειρίζεται, μετά και τη συναινετική ψήφιση ενός ακόμη νέου νόμου – και πάλι πλαισίου εννοείται - για την παιδεία, η πραγματικότητα φαίνεται να είναι εντελώς διαφορετική…

Μετά την ανακοίνωση των φετινών εισακτέων στα ανώτατα ιδρύματα της χώρας, παρατηρήθηκαν εκτεταμένες αδικίες, καθώς υπήρξαν τμήματα σχολών στα οποία οι πρώτοι εισέρχονται με 17/20 και οι τελευταίοι των τμημάτων, παιδιά ειδικών κατηγοριών, όπως μέλη πολύτεκνων οικογενειών, κερδίζουν τη θέση τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με βαθμολογία από 2 ως 4 στην κλίμακα του 20. Πρόκειται για τραγέλαφο, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, εκτός βέβαια από τους αυλοκόλακες του Παιδείας!

Είναι αποδεκτό, κατανοητό, ορθό και κοινωνικά ωφέλιμο, να πριμοδοτούνται σχετικά τα παιδιά των πολύτεκνων οικογενειών, αλλά είναι απαράδεκτο άτομα που δεν παρουσίασαν κάποια ελάχιστη έστω επίδοση να καταλαμβάνουν θέσεις μαθητών που συγκέντρωσαν πολύ κοντινό αριθμό μορίων με το όριο εισαγωγής, προκαλώντας μάλιστα έλλειψη μιας υποτυπώδους έστω γνωσιακής συνοχής στο δυναμικό των ακαδημαϊκών τμημάτων.
Η προχειρότητα που δημιούργησε το συγκεκριμένο πρόβλημα συνδέεται και με το νέο νόμο, που τόσο προβλήθηκε ως αποτέλεσμα συναίνεσης των κεντρώων και δεξιών κομμάτων του κοινοβουλίου. Το ότι μια νομοθετική παρέμβαση αποτελεί αποτέλεσμα συναίνεσης, άλλωστε, δεν εξασφαλίζει και την αποτελεσματικότητά της.

Οι εμπνευστές του νέου νόμου για την παιδεία φιλοδοξούσαν σε αλλαγές προς τις νεοφιλελεύθερες προσταγές της Μπολόνιας, αλλά η υπέρμετρη φιλοδοξία της υπουργού, δεν επέτρεψε ούτε καν αυτό, κι ίσως καλύτερα από αυτή την άποψη για την παιδεία και τα παιδιά. Πρόκειται για ένα νομικό κατασκεύασμα συμβιβασμών και ισορροπιών, με μόνο ουσιαστικό αποτέλεσμα την περικοπή χρηματοδοτήσεων για την ανώτατη εκπαίδευση, το οποίο έφθασε στην οριστική του μορφή, καθοδηγημένο βασικά από την άποψη των συντηρητικών δυνάμεων και κομμάτων της χώρας στις περισσότερες πτυχές του, όπως και στο θέμα του ασύλου, με προφανές αντάλλαγμα την επικοινωνιακή άνοδο των εσο-κομματικών και ευρύτερων πολιτικών «μετοχών» της «σοσιαλ-νεοφιλελεύθερης» Α. Διαμαντοπούλου!

Αν είναι η από πολλούς επικαλούμενη ως σωτήρια προοπτική συναίνεσης να πάρει τη μορφή του προσφάτως ψηφισθέντος νόμου για την παιδεία, τότε θα είναι καλύτερο να το σκεφθούμε όλοι λίγο περισσότερο! Η συναίνεση στην εισαγωγή στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. σε επιτυχόντες του 2 και σε αντιδραστικούς νόμους που υποθηκεύουν τις προοπτικές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τη στιγμή που απαιτούνται προς δημιουργική και προοδευτική κατεύθυνση αλλαγές, δεν αποτελεί τον καλύτερο οδηγό για την επίλυση των πολλών άλλων χρονιζόντων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας…

Ο τελευταίος "κηπουρός" και ο πολιτικά ανάδελφος Πρωθυπουργός...

Κι ο τελευταίος "κηπουρός" του Γιώργου, τελικά, απομακρύνθηκε! Το έχει η μοίρα των κηπουρών να μην ευδοκιμούν σε καταστάσεις κρίσεις, καθώς με τόσα προβλήματα που καιρός να ασχοληθεί κανείς με γρασίδια...

Ο Χ. Παμπούκης έχει πιθανόν μεγαλύτερο ειδικό βάρος από άλλους συνεργάτες του Γ. Παπανδρέου που αρχικά υπουργοποιήθηκαν και μετά απομακρύνθηκαν ως ανεπαρκείς, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Άνθρωποι στους οποίους πόνταρε πολλά ο Πρωθυπουργός είναι πλέον εκτός πολιτικού παιχνιδιού!

Είναι φανερό ότι πολλά από τα στελέχη που επέλεξε ο κ. Παπανδρέου για να παίξουν κεντρικό πολιτικό ρόλο δεν ανταποκρίθηκαν ποτέ σε αυτόν, πράγμα που αναπόφευκτα προκαλεί σοβαρά προβλήματα στη συνοχή της κυβέρνησης, ενός Πρωθυπουργού που με την ανάληψη των καθηκόντων του σχεδίαζε να διοικήσει το κράτος με έμπιστους σε αυτόν τεχνοκράτες, αντί των κομματικών κεφαλών και στελεχών και κατέληξε σήμερα να επιχειρεί το ακριβώς αντίθετο.

Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα φανεί αν κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικό, με μόνο στοιχείο που μπορεί να συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση να είναι το ότι ο Γ. Παπανδρέου κινείται διαχρονικά και με σχετική επιτυχία ως πολιτικά ανάδελφος, εξαιρουμένων μόνο των φυσικών αδελφών του...

Ο χιουμορίστας Ραγκούσης και οι ευέξαπτοι ταξιτζήδες...

Άκουσα κι εγώ όπως οι περισσότεροι που δεν έχουμε αράξει, προς το παρόν τουλάχιστον, σε καμια παραλία μακριά από την καθημερινότητα, περί της εγκυκλίου του Υπουργού Μεταφορών προς τους Περιφερειάρχες για επιβολή κυρώσεων στους ιδιοκτήτες ταξί.

Αντιλαμβανόμενος το νόημα της εγκυκλίου, πραγματικά εκτίμησα το χιούμορ του κατά τα άλλα συμπαθούς, δικαιολογημένα ανερχόμενου και δουλευταρά Ραγκούση, ο οποίος παρά την εντελώς άσκοπη αναστάτωση που δημιούργησε με την καταπληκτική πρωτοβουλία του να καταπιαστεί με ένα ήδη λυμένο θέμα από την ίδια την κυβέρνησή του, τώρα θέλει να εμπλέξει και την αυτοδιοίκηση και όποιον άλλον είναι δυνατό για να τον βγάλει από το προσωπικό του αδιέξοδο που δημιουργήθηκε με αποκλειστικά δική του ευθύνη!

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα γελάω με τη συγκεκριμένη έμπνευσή, αν και απ' ό,τι αποδείχθηκε, οι ταξιτζήδες δεν έχουν την ίδια αίσθηση χιούμορ...

Οι πάσχοντες από χαμηλή αυτοεκτίμηση στον Λοβέρδο και γρήγορα…

Το δίχως άλλο, το θερμό Σ/Κ που πέρασε ανήκει ολοκληρωτικά στον Α. Λοβέρδο. Ο υπουργός Υγείας αποκαμωμένος από την υπερ-προβολή που απέκτησε ο παλιόφιλός του Β. Βενιζέλος, μετά την ανέλιξή του σε αντιπρόεδρο και υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης, αποφάσισε να δείξει στους ενδοκυβερνητικούς και όχι μόνο ανταγωνιστές του ότι είναι – κι αυτός – εδώ!

Άρχισε με τα διπλά πυρά προς τον Γ. Παπανδρέου και τον Β. Βενιζέλο, αποδίδοντας στον πρώτο ότι ηγήθηκε μιας δημαγωγικής αντιπολίτευσης γνωρίζοντας πως δεν υπήρχαν λεφτά και στον δεύτερο ότι χρησιμοποίησε λανθασμένα τον όρο επιλεκτική χρεωκοπία, ενώ ολοκλήρωσε τις παρεμβάσεις του με την… απειλή προς τις πολιτικές δυνάμεις και την κοινωνία ότι αν συνεχιστεί το κλίμα έντονων διαμαρτυριών ο ίδιος και το κόμμα του θα εγκαταλείψουν την εξουσία! Ο αθλητικός και μάτσο Λοβέρδος είπε συγκεκριμένα: «Προσέξτε γιατί αλλιώς θα φύγουμε»…

Μετά την τελευταία δήλωση του υπουργού, όσοι έχουν χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης σε αυτή τη χώρα νομίζω ότι θα πρέπει να τρέξουν άμεσα στον Α. Λοβέρδο, αφού είναι προφανές ότι η δική του αυτοεκτίμηση ξεχειλίζει από τα μπατζάκια, οπότε χαρίζοντάς λίγο από αυτήν στους πάσχοντες συνανθρώπους του είναι σίγουρο ότι οι τελευταίοι θα βρουν πολύ γρήγορα την υγειά τους!

Επιτέλους βρέθηκε ΥΠΕΞ...

Παρακολουθώντας κανείς τη συνέντευξη τύπου των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και ΗΠΑ, Σταύρου Λαμπρινίδη και Hillary Clinton, αντίστοιχα, γινόταν αμέσως αντιληπτό το εξής απλό: Η χώρα απέκτησε και πάλι υπουργό Εξωτερικών!

Αυτό, φυσικά, είναι ανεξάρτητο από την ορθότητα της στρατηγικής που θα υπηρετήσει ο κ.Λαμπρινίδης στα εξωτερικά θέματα της χώρας, όσο και από εάν συνολικά η θητεία του θα κριθεί αποδοτική για την Ελλάδα. Μετά την αρχική ανάληψη των συγκεκριμένων καθηκόντων από τον Πρωθυπουργό προσωπικά, σε μια στιγμή που μόνο εύκολο δεν ήταν να έχει στραμμένη την προσοχή του στο συγκεκριμένο τομέα, και την εν συνεχεία ανάθεση του κρίσιμου πόστου στον σχετικά άπειρο Δ. Δρούτσα, οπωσδήποτε, έχει μια αξία από μόνο του το γεγονός ότι η Ελλάδα επανέκτησε μια ευπρόσωπη εκπροσώπηση στη διεθνή αρένα.

Ο κοσμοπολίτης Σ. Λαμπρινίδης είναι προφανές ότι χαίρει εκτίμησης από επιφανή μέλη της διεθνούς κοινότητας και αναμφίβολα είναι καλός γνώστης της καλλιέργειας θερμών διαπροσωπικών επαφών και σχέσεων με τους ανά τον κόσμο διαμορφωτές της γνώμης των πολιτών διαφόρων χωρών και - το κυριότερο - των πολιτικών τους!

ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει αριστεροδεξιά

Για πολλά χρόνια (και δικαίως) το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε τις εκλογές με το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Οι μνήμες του μετεμφυλιακού κράτους, οι διώξεις της Καραμανλικής εθνικοφροσύνης και το δράμα της Αριστεράς άνδρωσαν μια ολόκληρη γενιά πολιτών οι οποίοι έβλεπαν τα όνειρα τους να ψαλιδίζονται. Η χούντα του 1967 αποτέλεσε την επιτομή του κράτους της Δεξιάς όπου απλά η business as usual αντιδημοκρατική δεξιά ανάγνωση του κοινωνικού γίγνεσθαι εκτραχύνθηκε και αποθεώθηκε.

Μετά το 1974 το εκκρεμές μετατοπίστηκε άρδην. Η κοινωνική ανάγνωση έγινε αριστερή με τη νομιμοποίηση αρχικά της απόλυτης κυριαρχίας Καραμανλή από το Θεοδωράκη (Καραμανλής ή Τάνκς), την ανταπόδοση του Καραμανλή (νομιμοποίηση ΚΚΕ, σοσιαλμανία με κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων) και την ελλιπή οργανωτική προετοιμασία της χώρας για την είσοδο στην ΕΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ το 1981 θύμιζε περισσότερο το κίνημα του Μπάαθ της Μέσης Ανατολής, ένα κράμα δηλαδή σοσιαλισμού και εθνικισμού το οποίο όμως ήρθε να εξυπηρετήσει την κοινωνική και ιστορική ανάγκη για εθνική συμφιλίωση και αποκατάσταση του κοινωνικού κεφαλαίου που είχε εξατμιστεί τα προηγούμενα χρόνια.

Ωστόσο η ανάγνωση συνέχιζε να παραμένει αριστερή. Δυναμικές μειοψηφίες στα πρότυπα της αυτοδιαχείρισης των Σοβιέτ ανέλαβαν τη διακυβέρνηση μέρους της εξουσίας. Τα πανεπιστήμια, οι χώροι δουλειάς, μεγάλες εργοστασιακές μονάδες, οι ΔΕΚΟ, τα αθλητικά σωματεία και ομοσπονδίες αυτονομήθηκαν από διαδικασίες ελέγχου και λογοδοσίας υπό το πρίσμα μια ανεύθυνης δημοκρατικότητας και ενός κακώς εννοούμενου μοντέλου αυτοδιαχείρισης. Αυτά τα απαράτ της νέας νομενκλατούρας άρμεγαν την ιερή αγελάδα του κράτους με αμείωτη ένταση και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η δημοκρατική διαδικασία που ευαγγελιζόταν το ΠΑΣΟΚ κατέληξε στη δημιουργία σκληροπυρηνικών συντεχνιών που αντιστοιχούν σε μοντέλα κρατικού κορπορατισμού που άνθισαν σε αυταρχικά καθεστώτα του παρελθόντος.

Το πρόβλημα λοιπόν εντοπίζεται στην αριστεροδεξιά ανορθολογική διαχείριση των υποθέσεων του κράτους από τον εμφύλιο και ύστερα. Η ελληνική πολιτεία χωλαίνει ως προς την ύπαρξη θεσμών και δομών αστικού κράτους. Έννοιες όπως διάκριση εξουσιών, λογοδοσία, έλεγχος, αναδιανομή πλούτου, αξιοκρατία και ορθολογισμός έμειναν να διδάσκονται μόνο στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. Η παράδοση του φιλελευθερισμού των αρχών του 20^ου αιώνα χάθηκε με τη Γερμανική κατοχή και κυρίως με τον εμφύλιο που ακολούθησε. Έκτοτε βασίλεψε ο ανορθολογισμός, το πελατειακό σύστημα και οι έτοιμες λύσεις από το εξωτερικό που προσπαθούσαν να βάλουν σε καλούπια την εγχώρια πολιτική ζωή.

Το μνημόνιο δίνει την ευκαιρία να κοιταχτούμε στο καθρέπτη και να σοκαριστούμε από την ασχήμια μας. Μερικοί θα πουν ότι ο καθρέπτης είναι παραμορφωτικός και δεν δείχνει την αλήθεια άλλα όλοι ξέρουμε ότι η αλήθεια είναι μια και πονάει. Η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει δομές αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος, να μάθει να λειτουργεί ως μια συντεταγμένη πολιτεία με σοβαρότητα και υπευθυνότητα στους πολίτες της και στη διεθνή κοινότητα. Το αυτιστικό μοντέλο που αναπαρήγαγε τις φαντασιώσεις δεκαετιών έφτασε στο τέλος του.

Ποιος ξέρει; Ίσως τις επόμενες εκλογές θα τις κερδίζει το κόμμα του οποίου οι οπαδοί θα φωνάζουν «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει αριστεροδεξιά»!!!!!

Από τα δύσκολα στα δυσκολότερα!

Δυσκολεύουν κι άλλο τα πράγματα... Μετά τη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου οι αμφιβολίες για την αντοχή οικονομίας και κοινωνίας αυξάνονται αντί να μειώνονται, τόσο στο εξωτερικό όσο και - το σημαντικότερο - στο εσωτερικό.

Σε όρους αγοράς, την ώρα που αρκετά καταστήματα και επιχειρήσεις έχουν ήδη παύσει τη λειτουργία της, ακόμα περισσότερες παραγωγικές μονάδες αναμένεται να ακολουθήσουν την ίδια πορεία το αμέσως επόμενο διάστημα! Με αυτά τα δεδομένα, όλοι αντιλαμβάνονται την αδυναμία εκπλήρωσης των στόχων Μνημονίου και Μεσοπρόθεσμου, όχι λόγω ανυπακοής της ελληνικής κοινωνίας, αλλά πραγματικής αδυναμίας του κόσμου της εργασίας και του εμπορίου.

Δυστυχώς, το ζητούμενο στις μέρες έγινε η οριακή αντοχή και η επιβίωση του καθενός μέχρι την επόμενη ημέρα, αντί για την ευημερία. Τουλάχιστον μέχρι - ευρωπαϊκής - νεωτέρας...

ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΙΙ

Η οριακή πλειοψηφία των 152 +2 ψάχνει για συναίνεση και φέρνει εκλογές…

Πάει κι αυτό. Μεσοπρόθεσμο και εφαρμοστικός νόμος πέρασαν, έστω κι αν χρειάστηκε να ξεπεραστούν από το κράτος τα δημοκρατικά όρια για την αντιμετώπιση των διαδηλωτών του Συντάγματος, έστω κι αν το κυβερνών ΠΑΣΟΚ δε θα μπορεί, πλέον, να χρησιμοποιεί προς άγρα ψήφων μερικά από τα πιο πολυτραγουδισμένα άσματα των προεκλογικών του συγκεντρώσεων, μετά τις σχετικές παρεμβάσεις της Μυρ. Λοΐζου και του Η. Ανδριόπουλου, για το «Καλημέρα ήλιε» και το «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες -3 του Σεπτέμβρη» αντίστοιχα.

Η εφαρμοσιμότητα, οι αντιδημοκρατικές πρακτικές και οι εκλογές…

Το κορυφαίο ερώτημα, βέβαια, που τίθεται είναι το αν και κατά πόσο το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και ο εφαρμοστικός του νόμος θα αποδειχθούν… εφαρμόσιμα και στην πράξη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα και αν τελικά γίνει πράξη το Μεσοπρόθεσμο, θα αφήσει πίσω του κοινωνικά συντρίμμια! Η επόμενη ημέρα, μάλιστα, της υπερψήφισης θέτει ακόμα περισσότερα ζητήματα από την προηγούμενη, ακόμα και σε θέματα πολιτικής έκφρασης και γενικότερα ελευθερίας έκφρασης και κίνησης των πολιτών, τη στιγμή που παράλληλα ο Πρωθυπουργός έχει προτείνει δημοψήφισμα για αλλαγές και τομές στο πολιτικό σύστημα και την εν γένει δημοκρατική λειτουργία της χώρας!

Το φλερτ της κυβέρνησης με το παρακράτος και τις δυνατότητές που αυτό παρέχει για έναν καλοδεχούμενο ως φαίνεται όσο και προσωρινό έλεγχο των δικαίως διαμαρτυρόμενων μαζών, είναι αρκετά πιθανό να οδηγήσει στο μακροχρόνιο ορίζοντα σε οριστική ρήξη τα προοδευτικά τμήματα της κοινωνίας με το ΠΑΣΟΚ, αν η ηγεσία του δεν «ανακρούσει πρύμνα» στην υπόθαλψη αντιδημοκρατικών πρακτικών! Η διαχείριση της οικονομικής κρίσης είναι μια ούτως ή άλλως δύσκολη υπόθεση για την οποία δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, γι’ αυτό και η πλειοψηφία των πολιτών απαιτούν τη δικαιότερη διαχείρισή της, χωρίς να τάσσονται υπέρ της διενέργειας εκλογών, αλλά η υιοθέτηση σκοτεινών πρακτικών από το βασικό πολιτικό υποκείμενο της ιστορικά κατοχυρωμένης ως δημοκρατικής παράταξης, σε δύσκολα θα συγχωρεθεί σε βάθος χρόνου.

Το ζήτημα, πάντως, των άμεσων εκλογών έχει ήδη τεθεί εκ των πραγμάτων, ιδιαίτερα μετά τους άστοχους χειρισμούς του Γ. Παπανδρέου για το σχηματισμό Κυβέρνησης εθνικής Σωτηρίας και φυσικά την αποτυχία της πολιτικής του Μνημονίου και του συνεπακόλουθού της ακόμα αυστηρότερου Μεσοπρόθεσμου. Για την κοινοβουλευτική έγκριση του τελευταίου, δε, επιστρατεύτηκε μέσω του πρόσφατου ανασχηματισμού ο Β. Βενιζέλος σε ρόλο πρωθυπουργεύοντως, προκειμένου να επανασυσπειρωθεί το ΠΑΣΟΚ και να μην τεθεί σε κίνδυνο η επικύρωση της συμφωνίας κυβέρνησης και τρόικας για το Μεσοπρόθεσμο. Ο ιστορικός εσωκομματικός συμβιβασμός έφερε πράγματι τα επιθυμητά αποτελέσματα για την κυβέρνηση, η Κοινοβουλευτική Ομάδα της οποίας, παρόλα αυτά, μειώθηκε πλέον κατά έναν ακόμα λιγότερο λαϊκό αντιπρόσωπο, τον Π. Κουρουμπλή.

152+2 που δεν αρκούν για την υπογραφή του Μνημονίου ΙΙ

Ακόμα, όμως, και η μία αυτή απώλεια έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Η κυβέρνηση συνεχίζει τη διαδρομή της προς την εφαρμογή του δυσβάσταχτων και άδικων μέτρων, αλλά και προς την επίτευξη συμφωνίας για ένα νέο μνημόνιο, με 154 Βουλευτές στο κοινοβούλιο, εκ των οποίων οι δύο αποτελούν επιλαχόντες Βουλευτές, που αντικατέστησαν τους συναδέλφους τους αποχωρήσαντες ως διαφωνούντες με την κυβερνητική πολιτική, Γ. Φλωρίδη και Ε. Νασιώκα. Η παράμετρος αυτή έχει τη δική της σημασία, καθώς σε ενδεχόμενη νέα ή νέες απώλειες στην Κ.Ο. του κυβερνώντος εν όψει του νέου Μνημονίου στα μέσα του φθινόπωρου αναμένεται να ανακινήσει θέμα λαϊκής και πολιτικής νομιμοποίησης, το οποίο δε θα μπορεί να ξεπεραστεί με ιδιαίτερη ευκολία.

Στην πραγματικότητα, μόλις με 152 Βουλευτές κυβερνά τη χώρα το ΠΑΣΟΚ, μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Μόλις 21 μήνες μετά τον Οκτώβριο του 2009 αποδείχτηκαν αρκετοί για να απολέσει η κυβέρνηση το πλεονέκτημα μιας ισχυρής αυτοδυναμίας 160 Βουλευτών, γι’ αυτό και πολλές πλευρές αναφέρονται ήδη στην ανάγκη κύρωσης του νέου μνημονίου από 180 κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της χώρας, ανοίγοντας παράλληλα την πόρτα των εκλογών ακόμα και εντός του έτους!

Προϊόντος χρόνου και κυβερνητικής φθοράς, ιδιαίτερα αν αυτή επιφέρει την ανεξαρτητοποίηση ή διαγραφή ακόμα κι ενός επιπλέον Βουλευτή της κυβερνητικής πλειοψηφίας, η αντιπολίτευση - και ιδιαίτερα η αξιωματική αντιπολίτευση - θα θέσει ευθέως ζήτημα κατ’ ουσία απώλειας της δεδηλωμένης. Φυσικά, στο μεσοδιάστημα ο Α. Σαμαράς θα ήθελε να έχει εδραιωθεί το δημοσκοπικό προβάδισμά της ΝΔ έναντι του ΠΑΣΟΚ, ώστε να μπορεί και αυτός να διεκδικήσει τη δική του τύχη για μια έστω και οριακή αυτοδυναμία.

Με 152+2 είναι υποχρεωμένη να συνεχίσει να το παλεύει η κυβέρνηση, με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα και ειδικά τη ΝΔ να αναμένουν ένα απλό δημοσκοπικό σινιάλο σε συνδυασμό με την επόμενη «τρικυμία» εντός Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ, για να θέσουν ακόμα εντονότερα και ουσιαστικότερα θέμα νομιμοποίησης άσκησης εξουσίας από το κυβερνών κόμμα και υπογραφής διεθνών συμφωνιών και δανειακών συμβάσεων από αυτό. Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο πλαίσιο, ο ρόλος των διαμαρτυρόμενων πολιτών του Συντάγματος και των άλλων πλατειών και γενικότερα της κοινωνίας είναι να διαμηνύσει στο πολιτικό σύστημα ότι αν αυτό δεν αυτο-διορθωθεί άμεσα, τότε πολύ σύντομα θα αποτελέσει παρελθόν!

Συνολικά για τη χώρα, ζητούμενο πια είναι η οικονομική και κοινωνική κρίση να μην οδηγήσει τελικά στην πλήρη πολιτική και κάθε μορφής αστάθεια, να μην οδηγήσει στην οριστική μας κατάρρευση…

Και τέζα ο "Άγγλος καμπούρης"...

Ή όπως λέει και ο εκφωνητής "disaster for England"!

Σε γνωρίζω από την κόψη του... Μεσοπρόθεσμου!

Η κυβέρνηση φαίνεται ότι συσπειρώθηκε σχετικά, μετά τον ανασχηματισμό κομματικών ισορροπιών που επιλέχθηκε για να αυξηθούν οι πιθανότητες υπερψήφισης του μεσοπροθέσμου.

Θα είναι, όμως, αρκετή αυτή η σχετική συσπείρωση ή η εκ νέου αυξανόμενη κοινωνική πίεση θα ενδυναμώσει τις φυγόκεντρες τάσεις των κυβερνητικών Βουλευτών από την κυβερνητική πολιτική, με αποτέλεσμα την άρνηση ψήφου μερικών εξ αυτών στο μεσοπρόθεσμο;

Ένας διεθνούς φήμης διαμαρτυρόμενος σκύλος!

David Rovics - The Riot Dog by

Ο σκύλος των πορειών και των διαδηλώσεων, που παίρνει πάντα το μέρος των διαδηλωτών και την πέφτει στις δυνάμεις καταστολής, γνωστός και ως Λουκάνικος, έγινε πλέον τραγούδι,με αποτέλεσμα η φήμη του να αποκτά πλέον διεθνείς διαστάσεις...

Ο Mr. 44% που συνεχίζει ως πρωθυπουργεύων Πρωθυπουργός…

Μια ημέρα αστάθειας για τον Γ. Παπανδρέου ήταν αρκετή για να τεθούν οι προϋποθέσεις ώστε να μπει στη διαδικασία σταδιακής μετατροπής του από Πρωθυπουργό και κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού και της εξουσίας σε απλό πρωθυπουργεύοντα, περίπου «τροχονόμου» των ενδοκυβερνητικών και εσωκομματικών ισορροπιών!

Τον Οκτώβριο του 2009 ο Γ. Παπανδρέου ανέλαβε την κυβέρνηση κερδίζοντας τις εθνικές εκλογές με ένα πολύ υψηλό ποσοστό ψήφων και μία ιδιαίτερα εντυπωσιακή διαφορά 11 ποσοστιαίων μονάδων από τη ΝΔ. Μετά από τις παλινωδίες προ μνημονίου, τη μετέπειτα άρον-άρον και πρόχειρη υπογραφή του και έναν ανασχηματισμό που το ακολούθησε φτάσαμε τελικά ως εδώ! Στην ανάγκη για δεύτερο μνημόνιο – λέγε με και μεσοπρόθεσμο – την αναζήτηση διεξόδου σε οικουμενικό κυβερνητικό σχήμα, με ή και χωρίς Πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου, και την άτακτη υπαναχώρηση του τελευταίου. Υποχώρηση που έδωσε την ευκαιρία στους εσωκομματικούς του αντιπάλους να (ξανα)επιχειρήσουν να… «κουρσέψουν το καράβι εν πλω»!

Αποτέλεσμα, η νέα κυβερνητική σύνθεση και η νεοσυσταθείσα κυβερνητική επιτροπή να μοιάζουν περισσότερο για κυβερνητικό σχήμα Β. Βενιζέλου και κορυφαίων του ΠΑΣΟΚ, παρά με κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου. Η νέα κυβέρνηση, δηλαδή, θυμίζει πολύ περισσότερο απεικόνιση του λεγόμενου και όλον ΠΑΣΟΚ, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες κυβερνήσεις Παπανδρέου, που περνούν πλέον στην ιστορία και ως κυβερνήσεις «κηπουρών του Γιώργου»! Έτσι εξηγήθηκε τελικά και το νόημα που υποκρυπτόταν στο κύμα παραιτήσεων του πρωινού της Πέμπτης, αλλά και το πώς από ένα σημείο και μετά αυτό ανακόπηκε, κι αφού είχε προηγηθεί η συνάντηση μεταξύ Πρωθυπουργού και πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας, των δύο διεκδικητών δηλαδή της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος προ τετραετίας.

Σε κάθε περίπτωση, η άτακτη υποχώρηση του Γ. Παπανδρέου ούτε σημαίνει την οριστική πολιτική του ήττα ούτε ότι οι νέες κυβερνητικές ισορροπίες θα αποδειχθούν αναποτελεσματικές και αρνητικές για την πορεία της χώρας. Όπως επίσης καθόλου απαραίτητο δεν είναι πως η επιλογή του Β. Βενιζέλου να πάρει την ευθύνη για τα οικονομικά της χώρας, αναλαμβάνοντας την αντιπροεδρία της κυβέρνησης και το υπουργείο Οικονομικών, είναι μια κίνηση που θα συνεχίσει να αυξάνει την επιρροή του, η οποία πράγματι αυξήθηκε σημαντικά λόγω της σύνεσης και αυτοσυγκράτησης που επεδείκνυε εδώ και αρκετό καιρό.

Βέβαιο είναι όμως ότι ο νέος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών αύξησε τις πολιτικές μετοχές του, όπως και ότι ο μόλις 21 μηνών και κ. 44% Πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, έχασε μεγάλο μέρος της δυναμικής του, όχι μόνο στο εσωκομματικό πεδίο αλλά και στο διαρκή ανταγωνισμό του με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Α. Σαμαρά, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο πια γι’ αυτόν να επανακάμψει ως ισχυρός και πολιτικά κυρίαρχος Πρωθυπουργός, από τη θέση του πρωθυπουργεύοντα που μετά από τους τρικυμιώδεις χειρισμούς του έχει βρεθεί…

Ο ξεχωριστός πρωταθλητής Ντιρκ Νοβίτσκι…

Πρόκειται για τον σημαντικότερο Γερμανό καλαθοσφαιριστή και έναν εκ των κορυφαίων όλων των εποχών στη γηραιά ήπειρο και τον κόσμο. Ο λόγος για τον Ντιρκ Νοβίτσκι! Για τον μεγάλο σταρ των Dallas Mavericks και πλέον πρωταθλητή του ιστορικού αμερικανικού πρωταθλήματος, του μαγικού κόσμου του NBA.

Ομολογώ ότι για χάρη του υποστήριξα για πρώτη φορά ομάδα της Δύσης σε τελικό της αμερικάνικης λίγκας. Χαλάλι του… Σημειωτέων ότι πρόκειται για το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορικής ομάδας της πολιτείας του Τέξας, καθώς και το Dallas για να κατακτήσει το πολυπόθητο τρόπαιο και τα δαχτυλίδια της πρωταθλήτριας ομάδας χρειαζόταν και αυτό τον… Γερμανό του!

Η πιο χαρακτηριστική σκηνή διαδραματίστηκε όταν, στην έδρα του Miami όπου διεξήχθη ο τελικός των φετινών τελικών, o εκκεντρικός ιδιοκτήτης των πρωταθλητών Mark Cuban φωνάζει τον Νοβίτσκι πρώτο από τους παίκτες της ομάδας για να σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο πρωταθλήματος. Ο Γερμανός σούπερ σταρ αποθεώθηκε από συμπαίκτες και φίλους της ομάδας του και λίγο αργότερα δήλωνε ότι έζησε την πιο ευτυχισμένη στιγμή 13χρονης καριέρας του στο NBA.

Μέχρι σήμερα πολλοί ευρωπαίοι καλαθοσφαιριστές διακρίθηκαν στον θαυμαστό κόσμο του ΝΒΑ. Άλλοι φτάνοντας στο ψηλότερο σκαλί και άλλοι όχι, αν και πολύ εκ των δεύτερων επίσης το άξιζαν. Το ξεχωριστό στην περίπτωση του MVP των φετινών τελικών κ. Νοβίτσκι είναι ένα: αποτελεί τον πρώτο ευρωπαίο που ως βασικός ή ορθότερα ως απόλυτος πρωταγωνιστής ομάδας του NBA κατακτά τον εξαιρετικά σπουδαίο υπερατλαντικό τίτλο!
Ο Ντιρκ Νοβίτσκι, φορώντας πια το δαχτυλίδι του πρωταθλητή του 2011 στο NBA, φιγουράρει ως ο πιο επιτυχημένος ευρωπαίος που αγωνίστηκε στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου!
Αλέξης Μαυραγάνης

Η περιβαλλοντικά ασυνείδητη Barbie και το «green washing»…

Είναι γεγονός! Μέγα θέμα προέκυψε με την περιβαλλοντική συνείδηση της Barbie. Για την ακρίβεια το ζήτημα αφορά τη «μαμά» της Barbie, την κατασκευάστρια εταιρεία παιδικών παιχνιδιών Mattel, η οποία κατέχει τα δικαιώματα εμπορίας της διάσημης κούκλας.

Πιο συγκεκριμένα η Greenpeace ανακοίνωσε την Τετάρτη ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν πως η συσκευασία της Barbie αποτελείται από υλικά προερχόμενα από τα τροπικά δάση της Ινδονησίας. Η διεθνής μη Κυβερνητική Οργάνωση κατηγορεί την βιομηχανία παιχνιδιών Mattel, όπως και την Walt Disney, ότι συμβάλλουν στην ραγδαία αποψίλωση της ασιατικής χώρας.

Μια ημέρα πριν, μάλιστα, ακτιβιστές της οργάνωσης, ντυμένοι Ken, κρέμασαν στα κεντρικά γραφεία της Mattel, κοντά στο Λος Αντζελες, πανό το οποίο έγραφε ότι η συσκευασία της Barbie συμβάλλει στην καταστροφή των τροπικών δασών. Το τεράστιο ροζ και μπλε πανό που κρέμασαν στο κτήριο της Mattel απεικόνιζε συγκεκριμένα τον Ken να δηλώνει: "Barbie, τελειώσαμε. Δεν βγαίνω με κορίτσια που καταστρέφουν τα δάση".

Η συγκεκριμένη εταιρία απασχολεί τις ΜΚΟ και το διεθνή τύπο εδώ και αρκετά χρόνια, λόγω των αμφιλεγόμενων ακολουθούμενων πρακτικών της. Σε μια προσπάθεια, δε, να διασκεδάσει τις αρνητικές κριτικές και εντυπώσεις, περίπου τρία χρόνια πριν, το 2008, η Mattel είχε πραγματοποιήσει καμπάνια για την «πράσινη στροφή» της Barbie. Η ονομασία της καμπάνιας ήταν «Barbie BCause» και αναφερόταν στη μελλοντική κατασκευή από την εταιρεία οικολογικών αξεσουάρ της κούκλας, προκειμένου να μεταδοθεί ένα «πράσινο» μήνυμα στους μικρούς φίλους και φίλες της.

Φυσικά και τότε η κριτική ήταν εντονότατη, καθώς φαινόταν ακατανόητη η σκέψη της εταιρείας να επιχειρεί να οικοδομήσει ένα προφίλ φιλικό προς το περιβάλλον, εξακολουθώντας να βασίζει την παραγωγή των βασικών προϊόντων της σε περιβαλλοντικά απαράδεκτες πρακτικές. Πρακτικές, που χωρίς αμφιβολία καταστρέφουν τα τροπικά δάση και ωθούν στην εξαφάνιση απειλούμενων ειδών, όπως οι τίγρεις! Βλέπετε οι καιροί είναι τόσο πονηροί που σε ορισμένες περιπτώσεις οι κολοσσοί του εμπορίου δεν αρκούνται απλά στη συνέχιση της περιβαλλοντικής υποβάθμισης που προκαλούν, αλλά ανερυθρίαστα αναζητούν ένα φιλο-περιβαλλοντικό μανδύα, για να συνεχίσουν απρόσκοπτα το κυνήγι της περιβαλλοντικά βλαπτικής κερδοφορίας τους!

Οι αποδείξεις όμως για την αντι-περιβαλλοντική δράση της εταιρίας βρέθηκαν. Η Greenpeace ανακοίνωσε ότι οι ερευνητές της χρησιμοποίησαν ειδικές τεχνικές που έδειξαν ότι η συσκευασία της Barbie προέρχεται από τα τροπικά δάση της Ινδονησίας. Οι ακτιβιστές εντόπισαν πιστοποιητικά της εταιρείας που δείχνουν ότι η Mattel, μαζί με άλλες εταιρείες κατασκευής παιχνιδιών, μεταξύ των οποίων και η Disney, χρησιμοποιούν συσκευασίες που παράγονται από την ινδονησιακή χαρτοποιϊα Asia Pulp and Paper (APP). Η τελευταία κατηγορείται από την Greenpeace για καταστροφή των τροπικών δασών, αν και δεν είναι γνωστό το ακριβές ποσοστό του χαρτιού που χρησιμοποιεί η Mattel στις συσκευασίες της και προέρχεται από την τελευταία.

Είναι φανερό ότι στις μέρες μας, εκτός από ορισμένες γνήσιες προσπάθειες για την περιβαλλοντική προστασία και την εισαγωγή της έννοιας της βιωσιμότητας στις διαδικασίες παραγωγής, διακίνησης και διάθεσης προϊόντων, το λεγόμενο «green washing» γίνεται όλο και μεγαλύτερη απειλεί για όσους πασχίζουν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ενός βιώσιμου για τον άνθρωπο πλανήτη. Γι’ αυτό είναι καλό όλοι μας και ιδιαίτερα οι νέοι γονείς να προσέχουν τις αγορές τους και να μπορούν σταδιακά να ξεχωρίζουν ποιες πρακτικές κατασκευής προϊόντων και ειδικότερα παιχνιδιών βοηθούν σε ένα καλύτερο μέλλον για τον πλανήτη και ποιες όχι!

Άλλωστε τα παιδιά μας είναι αυτά που, κυρίως, θα υποστούν τις συνέπειες…

Η «αγανακτισμένη κυρά-Κατίνα», ο πανταχού παρών Βασίλης και η αυτοκριτική…

Νέα λαοπλημμύρα αναμένεται στο Σύνταγμα, προκειμένου ετερόκλητες κοινωνικές ομάδες να διαδηλώσουν από κοινού τη διαμαρτυρία τους για τις εξοντωτικές συνέπειες των μέτρων του μνημονίου, εν όψει μάλιστα της επικύρωσης από το κοινοβουλίου νέου επαχθούς μνημονίου, όσο και για το επί χρόνια σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και το προσωπικό του.

Καλά και χρήσιμα όλα αυτά, έστω και τώρα, αλλά μια από τις πιο βασικές αιτίες της βαθειάς κρίσης είναι, οπωσδήποτε, τα ιδιαιτέρως αργοπορημένα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας και ιδίως του αστικού και μικροαστικού κόσμου της! «Κυρά-Κατίνα σε λατρεύω, σε μισώ, κυρά-Κατίνα πες μου για τα όνειρά σου», έλεγε σε ένα στίχο του ο Χάρρυ-Κλυνν και σε αυτό τουλάχιστον το σημείο είχε δίκιο ο σατυρικός καλλιτέχνης. Οι Έλληνες και Ελληνίδες μικροαστοί, οι κάθε λογής «κυρά-Κατίνες», δεν κατάφεραν να απεξαρτηθούν από το ναρκωτικό του καταναλωτισμού – και όχι μόνο - της τελευταίας δεκαπενταετίας και να ενεργήσουν ως πολίτες, αντί ως πλήθος καλοπερασάκηδων, παρά μόνο όταν η καταστροφή τους «χτύπησε την πόρτα», κι αυτό ακόμα δεν είναι σίγουρο ότι αφορά τους περισσότερους. Και πρέπει να έχουμε όλοι επίγνωση ότι για την έξοδο από τη σημερινή κοινωνική σήψη χρειάζεται κοινός και ψύχραιμος αγώνας, αλλά μαγικές και παραδείσιες λύσεις δεν υπάρχουν…

Μαθαίνω ότι ο σημαντικός καλλιτέχνης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, θα πραγματοποιήσει συναυλία στο πλευρό των «αγανακτισμένων» του Συντάγματος και αμέσως μου έρχεται στο μυαλό μια στιχομυθία, της οποίας ήμουν μάρτυρας την προηγούμενης Κυριακή, στη μαζικότερη αντίστοιχη λαϊκή συγκέντρωση διαμαρτυρίας του Συντάγματος, μεταξύ του αειθαλούς έλληνα ρόκερ και μιας καθόλα καθωσπρέπει «κυρά-Κατίνας», η οποία βλέποντας τον ερμηνευτή στην πλατεία Συντάγματος του απηύθυνε το λόγο λέγοντάς του: «Γεια σου Βασίλη, που είσαι εσύ;», για να λάβει την άμεση όσο και αποστομωτική απάντηση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου: «Εγώ που είμαι;! Εγώ είμαι χρόνια τώρα εδώ! Εσύ που ήσουνα;!»…

Ένα από τα πιο επείγοντα καθήκοντα που έχουν οι «αγανακτισμένοι» του Συντάγματος και όλης της Ελλάδας, μαζί με την επιβεβλημένη μαζική και δυναμική συνέχιση της διαμαρτυρίας τους, είναι σε κάθε περίπτωση η αυτοκριτική!

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕ

Διαβάστε τι έλεγε ο διακεκριμένος οικονομολόγος Mark Weisbrot, που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής.

Ένα άρθρο γραμμένο από τον Δρα Mark Weisbrot, διακεκριμένο οικονομολόγο (Washington D.C.) που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής από κοντά.

Ερώτηση: Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. Το μόνο που... θυμάμαι (και μ' έχει σημαδέψει), είναι ένα πλάνο από κάπου ψηλά, που έδειχνε μία «αδέσποτη» αγελάδα να τρέχει και κόσμο, πολύ κόσμο, να την κομματιάζει ενώ ήταν ζωντανή(!) όπως έλεγε ο σπίκερ, για να εξασφαλίσει κρέας...
Απάντηση: Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατ' αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη.

Η Ε.Ε. δεν επιθυμεί κάτι αντίστοιχο, μα πρέπει να ασκηθεί η κατάλληλη πίεση πλέον από κάτω προς τα πάνω και όχι αντιστρόφως. Η μόνη σωτηρία πλέον είναι να εξαναγκάσετε τη Γερμανία να πληρώσει τα 74 δις. που χρωστάει στην Ελλάδα για την περίοδο 1939-1945. Μάλιστα ακούγεται ταυτόχρονα σε πολλούς κύκλους στη Γενεύη όπου ζω, ότι η Ελβετία θα δώσει ως δώρο στην Ελλάδα, δίχως απαίτηση επιστροφής, 100 δις, ώστε να μην οδηγηθεί ευρωπαϊκή χώρα, με τέτοιες τραγικές συνέπειες, στο στόμα του λιονταριού.

Πιστέψτε με, στην Ουγγαρία ήταν πιο ομαλά τα πράγματα, στην Ελλάδα προετοιμάζεται το έδαφος για μαζική καταστροφή όλου του κοινωνικού ιστού με τραγικές συνέπειες, όπου το μηνιαίο εισόδημα ακόμα και στις ιδιωτικές εταιρίες θα μειωθεί από 1000 ευρώ φερ' ειπείν, στα 250 ευρώ, ενώ οι τράπεζες θα επιτρέπουν την ανάληψη πλαφόν των 100 ευρώ ανά ημερολογιακού μήνα.

Η Κυβέρνησή που τώρα σας κυβερνάει, προσφέρουν τα κλειδιά στους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. για να συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αργεντινή. Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να απαιτήσει ο Ελληνικός λαός και με...... τη βία όπου κρίνει, την προσέλευση όλων των υπευθύνων που έκλεψαν τον Έλληνα φορολογούμενο στην δικαιοσύνη, και ξέρουνε όλοι στην Ελλάδα ποιοι είναι αυτοί, και την εκδίκαση των προηγούμενων δυο κυβερνήσεων της Ελλάδος, με τελικό σκοπό την ισόβια φυλάκισή τους. Ταυτόχρονα θα πρέπει ο κάθε πολίτης της Ελλάδος να διασφαλίσει την αλλαγή πορείας της τωρινής Κυβέρνησης, η οποία προμελετημένα και εσκεμμένα προδίδει τον Ελληνικό λαό με την επιθυμία την πλήρης υποταγή του καθώς και ! την εξαθλίωσή του οδηγώντας τον προς το Δ.Ν.Τ. Το να έχει αναλάβει το Δ..Ν.Τ. μια χώρα σημαίνει την εφόρου ζωής σχεδόν ομηρία της στο χρέος. Στο διεθνές οικονομικό σύστημα, το χρέος ισούται με χρήμα και άρα κέρδος για τους ανθρώπους, που όχι μόνον έχουν δημιουργήσει την οικονομική κρίση, αλλά και τους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. που καιροφυλακτούν να αναλάβουν άμεσα την δράση της εξαθλίωσης στην Ελλάδα.

Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου θεοσεβούμενου ή ανθρωπιστή, αλλά ούτε και αυτά ενός ξεπεσμένου ή ξεχασμένου κομμουνιστή ή ρομαντικού αριστερού. Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.

Στην Αργεντινή με το που έλαβε δράση το Δ.Ν.Τ., ο κόσμος βγήκε με τσεκούρια, χαντζάρες και πριόνια στους δρόμους και εισέβαλαν σε τράπεζες, στα Μ.Μ.Ε. και σε κυβερνητικά κτίρια, σφάζοντας και αποκεφαλίζοντας στην κυριολεξία τραπεζικούς υπαλλήλους, διευθυντές, δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι στην κορυφή της διαφθοράς και της απάτης, καθώς και στελέχη και μέλη βιομηχανιών, της Κυβέρνησης, Κυβερνητικούς Εκπροσώπους και συγκεκριμένα μέλη της Κυβέρνησης του αντίστοιχου Υπουργείου Οικονομικών.

Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000, αλλά φυσικά ο αριθμός που ανακοίνωναν τα Μ.Μ.Ε. της χώρας και με την διαταγή του Δ.Ν.Τ. ήταν κατά πολύ λιγότερος και συγκεκριμένα είχανε αναφέρει μόνον 27 θανάτους.

Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη, επεξεργασμένη με χλωρίνη και ασβέστη και άλλα ναρκωτικά της μιας δόσης, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα, όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι, όπως και οι Έλληνες και δεν είδα μάνες στην Αργεντινή να πουλάνε τα παιδιά τους, όπως γίνεται στο L.A. από το 1960. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους, όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν, όσα δεν πήραν οι τράπεζες τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι' αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.

Γι αυτό και εξάλλου η προ-μελετημένη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και η μαζική προώθηση και πώληση των ναρκωτικών, μέχρι όπως μαρτυρείται και από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό από ανθρώπους που έχουν και είχαν ανέκαθεν στενές επαφές με την ζούγκλα των ιδιωτικών καναλιών, κυβερνητικά στελέχη, πολιτικούς, μεγαλοδικηγόρους, βιομήχανους και ανθρώπους γενικότερα που εξυπηρετούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Ημερησίως στο κέντρο της Αθήνας πεθαίνουν περίπου 140 άνθρωποι, κυρίως μετανάστες από ναρκωτικά νοθευμένα.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εύκολα σώπαιναν όλοι οι ενοχλητικοί.

Στην Αργεντινή του τότε, όπως και στην Ελλάδα του τώρα, όλα τα ΜΜΕ διατυμπάνιζαν την «ανάγκη της βοήθειας».

Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!!!

Είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές, όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Πρέπει εσείς στην Ελλάδα να ξυπνήσετε τώρα προτού να είναι αργά, πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να αποφύγετε το Δ.Ν.Τ.

Ήδη οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου 17-18 Απριλίου 2010 στη χώρα σας, απειλούν για μαζικές απολύσεις περί των 350.000 εργαζομένων και εσείς ακόμα κοιμάστε όρθιοι, αντί να έχετε αποκλείσει τη Βουλή σας με την απειλή μαζικής βίας. Σας κοροϊδεύουν, λεφτά και μάλιστα πάρα πολλά υπάρχουν.

Για το Δ.Ν.Τ. είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντινοί μας θεωρούν σωτήρες.

Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές, με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα, ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε. Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν «θέλουμε τη χώρα μας πίσω»! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!

Οι τηλεοράσεις έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση υπήρχε, έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.

Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω, που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.

Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν πλιατσικολόγοι. Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους. Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα «τρομοκράτες». Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε.

Στην Ελλάδα συμβαίνει και το εξής: τα πετρέλαια στο Αιγαίο επιθυμούν να τα εκμεταλλευτούν πλήρως και μόνο οι Γερμανοί, ώστε κατ' αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους και επιτέλους να βγούνε νικητές από έναν παγκόσμιο πόλεμο έχοντας ήδη δημιουργήσει 2 και χάνοντάς τους. Τον 3ο αυτόν, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως οικονομικό πόλεμο.

Αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα είναι ότι η Ευρώπη και η Ε.Ε. δεν φαίνονται γενικότερα να ενδιαφέρονται να σώσουν το ευρώ τους διότι αν διπλώσει η Ελλάδα, το ευρώ θα είναι εντελώς άχρηστο στις διεθνές αγορές και σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, το ευρώ θα καταρρεύσει βυθίζοντας σε τύπου Αργεντίνικης κρίσης όχι μόνον την Ελλάδα αλλά και όλες τις χώρες μέλη της Ε.Ε. Γιατί δεν βοηθούν και γιατί έχουν αφήσει την Ελλάδα στην τύχη της ακόμα και προς το παρόν ουδείς δεν μπορεί να δώσει εξήγηση.

Ένα είναι σίγουρο, ότι σε μια εβδομάδα από σήμερα η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια αν επιτρέψετε στην Κυβέρνησή σας και στα Μ.Μ.Ε. να συνεχίσουν να καθορίζουν εσκεμμένα την πορεία σας προς την κόλαση του Δάντη.

Σήμερα, όμως, συγκλίνουν, εκ των πραγμάτων, τα συμφέροντα του Αμερικανού Προέδρου, Ομπάμα, και του γ. Διευθυντή του ΔΝΤ Ντ. Στρος Καν, σε μια εμπλοκή του ΔΝΤ, με την Ελλάδα, με την νέα όμως αποκατεστημένη μορφή του, που σαν θεωρητική αρματωσιά και πρακτική θα ανατρέπει τη σημερινή εικόνα και θα πλησιάζει στην ειδυλλιακή παραδοσιακή πρακτική του, του Φίλου των Εθνών!

Ο μεν πρ. Ομπάμα γιατί θέλει νέο κύρος στο εγχείρημά του για επιβολή κρατικού ελέγχου στο διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, του οποίου έχασε τον α΄γύρο. Και ο κ. Ντ. Στρος Καν του ΔΝΤ θα επιθυμούσε σφόδρα ένα έπαθλο 10 εκατομμυρίων ικανοποιημένων από τους παραδείσιους σχεδόν όρους παρέμβασης ενός νέου ΔΝΤ Ελλήνων.

ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ

Εδω και 18 μήνες φωνάζω για την προδοτικη δοσίλογη πολιτική που ακολούθει η κυβερνηση. Με είπαν γραφικο, αστείο, συνομωσιολόγο και πολλά άλλα. Όταν έλεγα τον Πρωθυπουργό μας όμοιο και χειρότερο του Τσολάκογλού, πολλοί είπαν ότι δε σέβομαι τους θεσμούς και ακόμα και το ορθογραφικό λάθος μου ήταν περισσότερο σημαντικό, από την ουσία της εθνικής προδοσίας. Ας είναι.... Ραντεβού στο Σύνταγμα. Και όσοι αντέχουν ακόμα, ελεύθερα ας κράξουν τους δεκάδες χιλιάδες που αγανάκτησαν με την δοσίλογη κυβέρνηση και με τον υπάλληλο των διεθνών τραπεζιτών, κούισλινγκ πρωθυπουργό. Ακομα αυτά ακουγονται σαν προιόν αχαλίνωτης συνωμοσιολογίας ???

Φέρτε τον στην Πανάθα!

Μιας και οι εποχές είναι δύσκολες και το μπάτζετ του Παναθηναϊκού φαίνεται ότι θα είναι πενιχρό, νομίζω ότι ο μικρός είναι καλή ευκαιρία για επένδυση στο μέλλον...

ΔΙΚΤΥΩΘΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΟΥΜΕ!

Μαδρίτη καλεί Αθήνα, αλλά εκείνη κρυφοκοιτάζει Αίγυπτο…


"Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες" είπαν οι Ισπανοί Indignados, «Είμαστε ξύπνιοι, Τι ώρα είναι, Είναι ώρα να φύγουν» αντέτειναν οι Έλληνες, απευθυνόμενοι σε όσους μικραίνουν και λερώνουν για τα μικροσυμφέροντά τους τη χώρα μας, στις συγκεντρώσεις τους στο Σύνταγμα και σε πολλές πλατείας της επικράτειας. Μοντέρνες λαϊκές συνάξεις που πραγματοποιήθηκαν μετά από αυθόρμητο κάλεσμα-απάντηση στην κριτική των Ισπανών νέων, το οποίο διαδόθηκε δυναμικά από τα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!

Διαδικτυακά, ακομμάτιστα και πολύχρωμα

Είναι εντυπωσιακή, πλέον, η συμβολή μέσων όπως το facebook και το twitter στην πυροδότηση και διάδοση καλεσμάτων διαμαρτυρίας. Από την Τυνησία, την Αίγυπτο και τις άλλες χώρες του Μαγκρέμπ και της Μέσης Ανατολής, μέχρι το πέρασμα στην Ευρώπη και τις Ισπανία και Ελλάδα, η μοντέρνα αυτή διαδικασία ενημέρωσης για κινήσεις ακομμάτιστης διαμαρτυρίας και την αντίσταση ενεργών πολιτών απέναντι στην εξουσία είναι φανερό ότι αναβαθμίζει σημαντικά το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η κοινωνία των πολιτών και κάθε πολίτης χωριστά στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο γινόταν εύκολα κατανοητό για όποιον παραβρέθηκε την Τετάρτη στην πλατεία Συντάγματος και φαντάζομαι και στις άλλες πλατείες πόλεων της περιφέρειες, κυρίως λόγω της νέας ανθρωπογεωγραφίας των διαμαρτυρόμενων.

Το ακομμάτιστο και το ανεξάρτητο του χαρακτήρα των συναθροίσεων συγκίνησε. Συγκίνησε εκείνους που αποστρέφονται τις «ταμπέλες», τα κομματικά «καπέλα» και τα συνήθη μπάχαλα με τους κάθε λογής δημιουργούς τους. Δεν κυριαρχεί το μαύρο και η μονοχρωμία. Πολυχρωμία. Πολύχρωμα ρούχα, «πολύχρωμοι» άνθρωποι, «πολύχρωμες» αντιλήψεις και τελικά «πολύχρωμο» περιεχόμενο, έστω κι αν είναι δύσκολο να βρει μια αντάξιά του «πολύχρωμη» πολιτική φόρμα για να εκπληρωθούν οι προσδοκίες των «πολύχρωμων» συμμετεχόντων. Μαζί με τη νεολαία και μεγαλύτεροι, άνθρωποι όλων των ηλικιών διαδηλώνουν τη δυσαρέσκεια τους στο σύστημα, καθώς εκτός από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το μήνυμα διαδόθηκε και με την παραδοσιακή μέθοδο του από στόμα σε στόμα.

Όλοι εκεί με αντοχή

Νέοι, μεσήλικες και ορισμένοι ηλικιωμένοι, εργαζόμενοι και ιδίως άνεργοι, στελέχη και «στελεχάκια» με το κουστούμι της δουλειάς σε πολλές περιπτώσεις, ποδηλάτες ακόμα κι ένας παππάς… Οι «κανονικοί» άνθρωποι αυτή τη φορά ήταν εκεί, δεν κάθισαν σπίτι τους να μάθουν τα νέα από το διαδίκτυο, αλλά το χρησιμοποίησαν για να πρωταγωνιστήσουν σε μια ειρηνική διαμαρτυρία για την καθημερινότητά τους, τις ζωές τους, το μέλλον τους! Ανάμεσά τους ο 32χρονος Γιώργος Π., που εργαζόταν σε γνωστό συγκρότημα τύπου και είναι πλέον άνεργος, αλλά και η Αντωνία Σ., 27 ετών, η οποία την τελευταία διετία επιδίδεται στο επώδυνο σπορ της ελαστικής και «μαύρης» εργασίας, κατηγορώντας μάλιστα τον εαυτό της και τη γενιά της επειδή δεν υπήρξαν ανάλογες κινήσεις διαμαρτυρίας πριν η κατάσταση φτάσει στο μη περαιτέρω!

Και υπήρξε και συνέχεια. Οι δικτυωμένοι «αγανακτισμένοι» ανανέωσαν το ραντεβού τους και για την επόμενη ημέρα, την Πέμπτη, με σκοπό να συνεχιστούν οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κάθε μέρα, μέχρι να βρεθεί μια προοπτικής δραπέτευσης από το συλλογικό μας αδιέξοδο! Την επόμενη ημέρα δεν ήταν όλοι εκεί, αλλά ούτε ήταν και όλοι απόντες. Παρά την ασυνήθιστη για την εποχή βροχόπτωση, αρκετές χιλιάδες ειρηνικών διαδηλωτών όλων των ηλικιών επανέλαβαν τις μαζώξεις τους στο Σύνταγμα και άλλες πλατείες της χώρας μας, παρότι χρειάστηκε να διαδηλώσουν με τις ομπρέλες τους, σε μια προσπάθεια να υπάρξει καθημερινή συνέχεια σε αυτές τις νέου τύπου κινητοποιήσεις και να «κρατήσουν οι χοροί» της καταγγελίας των υπευθύνων για την κρίση και της διεκδίκησης μιας αξιοπρεπούς και βιώσιμης συνέχειας για τη νέα γενιά και κάθε έναν από εμάς!

Υπάρχει μορφή για το περιεχόμενο;

Το μεγάλο ερώτημα, βέβαια, δεν είναι άλλο από το εάν αυτό το πολύχρωμο πλήθος, που χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως βάση επικοινωνίας και συνεννόησης για τις κινήσεις του, μπορεί να μεταβληθεί σε ένα λαϊκό και κοινωνικό «τσουνάμι», το οποίο άμεσα θα μορφοποιηθεί σε πολιτικοποιημένο ρεύμα διεκδίκησης ενός κοινού μέλλοντος ή εάν τελικά πρόκειται για σύναξη αμιγώς ετερόκλητων δυνάμεων, οι οποίες δε μπορούν να συνεννοηθούν ούτε καν για έναν ελάχιστο κοινό παρανομαστή, επιτείνοντας σε αυτή την περίπτωση τη χαοτική αβεβαιότητα της ελληνικής κοινωνίας…

Δύσκολο να απαντηθεί από τώρα το ερώτημα. Δεν είναι όλα καλά και «άγια» τα χαρακτηριστικά του «πολύχρωμου» πλήθους. Πολλοί εκτός από ακομμάτιστοι είναι πράγματι και απολιτίκ ή έστω υπήρξαν μέχρι πρόσφατα αδιάφοροι και για την ουσία της πολιτικής, πέραν της δικαιολογημένης αδιαφορίας τους για τα φθαρμένα και συνήθως διεφθαρμένα ελληνικά κόμματα. Οπότε το ερώτημα για τη δυνατότητα μετασχηματισμού μιας εν δυνάμει μαζικής, κυρίως, νεολαιίστικης αντίδρασης σε πρωτοποριακό αξιακό και πολιτικό κίνημα, ουσιαστικά αναφέρεται στην ωριμότητα των νέο-διαμαρτυρόμενων και αναπόφευκτα θα τη δοκιμάσει κιόλας. Το αποτέλεσμα, όμως, μιας τέτοιας κοινωνικής δοκιμασίας είναι εντελώς αβέβαιο και δεν υπάρχει τίποτα άλλο ως προς αυτό, παρά μόνο η απόλυτη απροσδιοριστία.

Δικτυωθείτε να επαναστατήσουμε, λοιπόν, νεολαίοι και μεγαλύτεροι Έλληνες και Ελληνίδες Indignados, αν και πολύ φοβάμαι ότι μοιάζουμε λιγότερο με τους αντίστοιχους Ισπανούς και πολύ περισσότερο με τους Αιγύπτιους «αγανακτισμένους», οι οποίοι παρότι αποδόμησαν το σαθρό παρόν τους, δυσκολεύονται ιδιαίτερα ως νεολαία και λαός να βρουν το δρόμο τους προς το δημιουργικό κοινό μέλλον τους! Λέτε να τα καταφέρουμε καλύτερα; Μακάρι!

Η φαντασία του ποδηλατο-George τα φταίει…

Το μείζον ζήτημα στον πολιτικό μπερντέ της χώρας παραμένει η Συναίνεση, η οποία προσφάτως μετασχηματίστηκε σε Συναίνεση-light, καθώς ο Πρωθυπουργός ποδηλατο-George προτείνει, πλέον, σε αντιπολίτευση και κοινωνία ως σημείο συνάντησής τους τον ελαφρύτερο όρο της Συνεννόησης…

Ο Τζωρτζίνος, μάλιστα, στη σημερινή κλασσική - μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς και για το θεαθήναι - συζήτησή του με τον Πρόεδρο Κάρολο, σχεδόν κατάφερε να μας πείσει ότι στις χθεσινές συναντήσεις του με τους πολιτικούς αρχηγούς και αρχηγίσκους των άλλων κομμάτων ή τουλάχιστον με τους περισσότερους από αυτούς, βρέθηκε το πολυπόθητο κοινό έδαφος εθνικής συνεννόησης, για τη στήριξη του νέου και μεσοπρόθεσμου υφεσιακού σχεδίου υπανάπτυξης, εμπνεύσεως πάντα τρόικας και τροϊκανικής κυβέρνησης.

Αυτά στην είσοδο, καθώς κατά την έξοδό του είχε στο μεταξύ προλάβει, μετά το μπρέκφαστ - στο Προεδρικό σαλόνι τελικά - με τον Κάρολο, να μεταβάλει την άποψή του, βγαίνοντας εκ νέου στο κουρμπέτι της αναζήτησης μιας έστω λάιτ Συναίνεσης, αυτή τη φορά όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικών δυνάμεων αλλά και σε επίπεδο λαού, ενδυναμώνοντας έτσι την παραφιλολογία των… παπαγαλακίων κυβέρνησης και βιομηχάνων για σχετικό δημοψήφισμα!

Δύο τα τινά: είτε ο ποδηλατο-George δεν είχε αντιληφθεί ότι οι ομόλογοί του κομματικοί τσέλιγκες ούτε συναίνεσαν, ούτε συνεννοήθηκαν μαζί του και του το εξήγησε ο Κάρολ είτε η πολύ ποδηλασία κατά το παρελθόν του έχει δημιουργήσει μια ευμετάβλητη ψυχολογία!

Μάλλον, πάντως, δε φταίει αυτός, όπως λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα, η συμφεροντολογική πρωθυπουργική φαντασία του πρέπει να τα φταίει…

Ευρωπαϊκός περίγελος...

Σταδιακά μετατροπόμαστε, όχι μόνο ως κρατική οντότητα, αλλά και ως λαός, σε περίγελο της διεθνούς και ευρωπαϊκής κοινότητας, με πιο χαρακτηριστικό ως προς αυτό το κεντρικό σύνθημα των ισπανικών διαδηλώσεων της Δευτέρας "Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες"!

Είναι αλήθεια ότι στην Αθήνα είχε υπάρξει κάποια αντίδραση στην πρώτη φάση κι εν όψει της υπογραφής του αρχικού μνημονίου, η οποία όμως στη συνέχεια κόπασε και γρήγορα μετατράπηκε σε παραίτηση και αναχωρητισμό, ενώ όλη η υπόλοιπη Ελλάδα βρισκόταν ήδη από τότε και συνεχίζει να βρίσκεται κι ως σήμερα σε λήθαργο, όπως πλέον και στην συντριπτική του πλειοψηφία ο κόσμος της πρωτεύουσας!

Ακόμα κι αν είναι αναγκαίο να ληφθούν ορισμένα επώδυνα μέτρα, βέβαιο είναι ότι η υποχωρητικότητα της ελληνικής κοινωνίας συμβάλλει σημαντικά στην ένταση της επιθετικότητας του κυρίαρχου ευρωπαϊκού τραπεζικού κατεστημένου εναντίον των Ελλήνων και συνολικά των ευρωπαίων εργαζόμενων - όσο και των άνεργων - πολιτών της γηραιάς ηπείρου!