Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έδειξε για άλλη μια φορά ότι, αν μη τι άλλο, είναι καλής πάστας άνθρωπος, από εκείνους που σπανίζουν στον ελληνικό αθλητισμό και ειδικότερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τίμιο παιδί ή καθώς τα χρόνια περνούν, άντρας που τιμάει τα παντελόνια του!
Το δρόμο της αρετής!
Ο «Τζίγγερ», μετά και το οριακό ματς του αποκλεισμού από τη Μακάμπι είχε δύο δρόμους, της «αρετής και της κακίας», αν το δούμε πιο λυρικά. «Βάζω χρήμα ή αποχωρώ χωρίς απαιτήσεις», μιλώντας για «αρετή», κι από την άλλη, «ταλαιπωρώ την ομάδα αφήνοντάς τη να χρεώνεται, χωρίς να εκφράζω καθαρά τις πραγματικές προθέσεις μου για αυτήν», όπως υπαγόρευε η «κακία»… Έχοντας λίγα, αλλά μοιραία ομολογουμένως, λάθη στη διοικητική του πορεία στο Σύλλογο, αλλά και όντας πάντα καθαρός στους λόγους ενασχόλησής του με το αντικείμενο, δε μπορούσε παρά να κρατήσει έντιμη στάση και σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι για την ομάδα.
Τα ζύγισε και αποφάσισε, όπως και το 2008, ότι δεν άντεχε ή δεν επιθυμούσε να πράξει την οικονομική υπέρβαση που απαιτείται από πλευράς του και της οικογένειάς του, για να ανακτήσει την κυριαρχία στα τεκταινόμενα του Π.Α.Ο., στο σημείο που τα τελευταία χρόνια, καλώς ή κακώς, είχαν φθάσει τα πράγματα, κατασταλάζοντας στην παραχώρηση των μετοχών της οικογένειάς του σε οποιονδήποτε σοβαρό ενδιαφερόμενο, χωρίς αντίτιμο!
Η περιορισμένη αυτοκριτική και τα στρατηγικά λάθη…
Ο εκπρόσωπος της απενεργοποιημένης πια μεγαλομετόχου οικογένειας της αθηναϊκής ομάδας μίλησε και για ορισμένα λάθη του, αν και η αυτοκριτική του αποδείχθηκε περιορισμένη σε εύρος, τελικά, κι εστιασμένη σε μια καμπή του γηπεδικού, η οποία δεν ήταν η μόνη κρίσιμη στο θέμα και σε κάθε περίπτωση αποτέλεσε απλώς έναν λανθασμένο τακτικό χειρισμό, Ζήτημα, δε, μικρής σημασίας, μπροστά στις συνέπειες για τον ίδιο και την ομάδα μερικών σημαντικότατων λαθών του, σε στρατηγικό βεβαίως επίπεδο!
Τρία, θεωρώ, ότι υπήρξαν τα βασικά λάθη στρατηγικής του Γιάννη Βαρδινογιάννη, στην εμπλοκή του με τα της «πράσινης» αθλητικής οικογένειας:
Η άγαρμπη εκδίωξη του καπετάνιου Γιώργου Βαρδινογιάννη το 2000!
Νιώθοντας νέος και δυνατός εκδίωξε με τον πλέον άγαρμπο τρόπο το θείο του και πρώτο όσο και ιστορικό Πρόεδρο της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός Α.Ο., Γιώργο Βαρδινογιάννη, τον γνωστό και μόνο αληθινό καπετάνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου - όπως εγκωμιαστικά δήλωσε κι ο ίδιος πια -, κι ευρύτερα του ελληνικού αθλητισμού!
Χαρακτηριστικό, μάλιστα, ως προς το άκομψο των τότε – όχι και τόσο διακριτικών – μεθοδεύσεών του, η δήλωση του μετέπειτα επικεφαλής της ομάδας για την τρομερή ομάδα των Γ. Βαρδινογιάννη και Ι. Κυράστα του 1999-2000, της οποίας τη σεζόν είχε κρίνει «αποτυχημένη», λόγω της τελικής κατάταξής της στη 2η θέση, ανεξαρτήτως της ποιότητας ποδοσφαίρου, όπως είχε πει, που απέδωσε τότε ο Παναθηναϊκός, με εμφανή τελικό στόχο να αναλάβει τότε άμεσα την ομάδα.
Νομίζω, ότι και ο ίδιος σήμερα θα έχει αντιληφθεί ότι μπορεί να ήταν τελείως διαφορετική η πορεία των πραγμάτων, αν είχε αποφασίσει να βάλει τη δική του δίψα - ή και της στενότερης οικογένειάς του - για διαδοχή και τον εγωισμό του, για μία-δύο σεζόν ακόμα στην άκρη, αντί να οδηγήσει τον τότε και διαχρονικό άλλωστε ηγέτη του Π.Α.Ο., τον μεγαλύτερο εγωιστή, ίσως, που γνώρισε το ελληνικό ποδόσφαιρου, να «καταπιεί» λόγω και του συγγενικού δεσμού το δικό του εγωισμό, μένοντας στην άκρη και αναμένοντας τη στιγμή που ο νέος επικεφαλής και η ομάδα θα χρειαζόντουσαν την όποια συμβολή του, για να τη δώσει απλόχερα και χωρίς ανταλλάγματα, όπως και αργότερα,σύμφωνα και με την ομολογία του «Τζίγγερ», συνέβη!
Η καθυστέρηση προσωπικής εμπλοκής του «Τζίγγερ» ως το 2003…
Η θεώρηση της διοίκησης μιας ελληνικής εταιρείας αθλητικού θεάματος και μάλιστα της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός, ως εύκολης υπόθεσης και η τοποθέτηση του Αγγ. Φιλιππίδη, ως υποτιθέμενου τεχνοκράτη, χωρίς την παραμικρή όμως τεχνογνωσία στο χώρο, καταρχάς του ποδοσφαίρου, κι ειδικότερα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αντί της άμεσης ενασχόλησης του ίδιου του Γιάννη Βαρδινογιάννη με την καθημερινότητα της ποδοσφαιρικής ομάδας, οπωσδήποτε του στέρησε - εκτός από την αποφυγή του φιάσκου της Ριζόπουλης και - ιδιαίτερα πολύ και κρίσιμο - χρόνο στη δική του άνδρωση στο δύσκολο αυτό χώρο.
Άλλωστε, αποδείχτηκε ό,τι πιο δύσκολο, αντιλαμβάνομαι, έχει διαχειριστεί, τουλάχιστον επιχειρηματικά, ο μέχρι το 2008 ηγέτης του Παναθηναϊκού, πράγμα που προφανώς θα έχει καταλάβει και ο ίδιος, μετά την αναγκαστική υποχώρηση της μετοχικής επιρροής της οικογένειά του στην Π.Α.Ε. Π.Α.Ο. στο 0%, όπως ο ίδιος πια αποφάσισε, από το 90% και πλέον που είχε παραλάβει προ δεκαετίας και κάτι, από τον καπετάνιο θείο του και πάλαι ποτέ κραταιό ηγέτη του Παναθηναϊκού και του ελληνικού ποδοσφαίρου και αθλητισμού, Γιώργου Βαρδινογιάννη!
Η ανολοκλήρωτη στροφή προς τους «μπαρουτοκαπνισμένους» Γιαννακόπουλους το 2008...
Τρίτο και τελευταίο, αλλά όχι έλασσων, λάθος του Γιάννη Βαρδινογιάννη υπήρξε ο χειρισμός του στην απόφασή του για άνοιγμα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού και σε άλλους ενδιαφερόμενους για να γίνουν μέτοχοι του το κρίσιμο καλοκαίρι του 2008. Εκεί ο Γιάννης Βαρδινογιάννης «χάθηκε στη μετάφραση»!
Ο ίδιος πρέσβευε ένα άλλο τρόπο λειτουργίας, αυτή που διεκδικούσαν την είσοδό τους πρόβαλλαν κάτι λαοφιλές αλλά θόλο και σίγουρα χωρίς κάποιο κοινό πλάνο στο βάθος των πραγμάτων, πλην της επιθυμίας τους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, να εισέλθουν στην παναθηναϊκή οικογένεια. Παρόλα αυτά, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης άνοιξε την ιστορική «πράσινη» Π.Α.Ε., ανεξαρτήτως θέσης του καθενός στην επετηρίδα, μάλλον και ως μη όφειλε ακόμα-ακόμα… Το άνοιγμα του Παναθηναϊκού και της τότε διοίκησή του έπρεπε να γίνει σταδιακά και από κάποια άποψη με λογική όντως επετηρίδας, δίνοντας την ευκαιρία αρχικά στους αειθαλής και ακούραστους ηγέτες και αιμοδότες της ένδοξης μπασκετικής ομάδας και του ιστορικού Αθλητικού Ομίλου, Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο, που πλέον αναγνωρίζει σε όλη της την έκταση της προσφοράς τους και ο «Τζίγγερ», να αποκτήσουν με την ανάλογη οικονομική εισφορά στην ομάδα ικανό ποσοστό μετοχών και φυσικά την ουσιαστική διαχείριση-διοίκηση της ομάδας για επίσης ικανό και συμφωνημένο χρονικό διάστημα, μετά το πέρας του οποίου και πάλι ούτως ή άλλως ο ίδιος ο ακόμα ακμαίος Ι. Βαρδινογιάννης θα είχε την ευθύνη - σε συνεννόηση με τους δύο γηραιούς (80 ετών περίπου και οι δύο) – να αποφασίσει για το μέλλον της ομάδας του Παναθηναϊκού και το ρόλο του σε αυτήν.
Κι όλα αυτά, έστω κι αν χρειαζόταν να παρακάμψει την άγρια πολεμική που είχε ανοίξει προς τον ίδιο και την οικογένειά του, άλλο νεότερο μέλος της ιδιοκτήτριας οικογένειας του μπασκετικού Παναθηναϊκού και φυσικά υποδεικνύοντας μαζί με την οικογένεια Γιαννακόπουλου στους άλλους υψηλού ή και ορισμένων χαμηλότερου επιχειρηματικού βεληνεκούς υποψήφιους μετόχους, ότι ο δρόμος για τη συμμετοχή στην Π.Α.Ε. Π.Α.Ο. περνά, σε κάθε περίπτωση, από την έμπρακτη συνεισφορά στην οικογένεια του Παναθηναϊκού, καταρχάς με την προσφορά σημαντικής οικονομικής, ακόμα και, διοικητικής βοήθειας στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, με τα τόσα από τότε προβλήματα.
Ο «κύβος ερρίφθει» για τους μπρούκληδες και κάθε φίλαθλο του Π.Α.Ο.!
Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, πάντως, αποχωρεί έντιμα, όπως άλλωστε πορεύτηκε τόσα χρόνια στον Παναθηναϊκό. Αποφάσισε ότι, αφού με το κλίμα που επικρατεί τόσο εντός Παναθηναϊκού όσο και στο ελληνικό οικονομικό περιβάλλον και την κοινωνία και μη τολμώντας να κάνει ένα βήμα μπροστά και να πάρει τις οικονομικές και αγωνιστικές τύχες του Παναθηναϊκού στα χέρια του, ήταν η ώρα να ολοκληρώσει το βήμα προς τα πίσω, αποχωρώντας οριστικά και χωρίς να διεκδικεί τίμημα για τις μετοχές της οικογένειά του στην ανώνυμη εταιρεία του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, προκειμένου να ανοίξει το δρόμο σε όποιον θέλει άμεσα ή έστω λίγο αργότερα να επωμιστεί αυτό το δυσβάσταχτο, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, όσο και ελκυστικό «φορτίο»!
Συνοπτικά, ο «Τζίγγερ», αν και ακολούθησε στην πορεία του το δρόμο της «αρετής», δεν αποδείχθηκε απόλυτα επαρκής στο να επιβληθεί ως όφειλε στους εκπροσώπους της «κακίας», τόσο εντός των «πράσινων τοιχών» όσο, φυσικά, κι εκτός αυτών… Το «μπαλάκι» της ευθύνης, τώρα όμως, πηγαίνει στους άλλους και μέχρι πρόσφατα πολύφερνους, αλλά στην πράξη - κατά βάση και πλην αδερφών Γιαννακόπουλων – άκαπνους και σε ορισμένες ακόμα περιπτώσεις μπρούκληδες φαφλατάδες και λαϊκιστές μετόχους της πολυμετοχικότητας!
Στην ουσία, όμως, η ευθύνη πηγαίνει σε κάθε φίλαθλο του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, που πρέπει άμεσα να αντιληφθεί ότι στην κυριολεξία τελείωσαν τα ψέματα και ότι παρά τη δυσκολία της εποχής, ήρθε η ώρα που πρέπει όλοι μαζί και ξεχωριστά ο κάθε ένας υποστηρικτής της Παναθηναϊκής αθλητικής οικογένειας, όπως και οποιασδήποτε άλλης αθλητικής συλλογικότητας, πέρα από χειροκροτητής ή επικριτής-«γιουχαιστής» ενεργειών των άλλων, να πάρει ακόμα και μέρος του βάρους του οικονομικού, διοικητικού και λειτουργικού κομματιού του ποδοσφαιρικού τμήματος και των άλλων αθλητικών τμημάτων του Συλλόγου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου