Εμείς οι Παναθηναϊκοί, η ιστορία μας, ο Ολυμπιακός και η Δέσποινα ΓΑΜΑ Παπαδοπούλου

Είμαι ένας Παναθηναϊκός, που δεν φτάνει να μισεί τον Ολυμπιακό, απαιτεί από τον εαυτό του να τον μισεί για τους σωστούς ιδεολογικά λόγους.

Είμαι ένας Παναθηναϊκός που δεν τον πειράζει η ομάδα του να χάνει που και που, αρκεί να παίζει ωραία μπάλα μέσα στο γήπεδο και να μην κερδίζει με την εύνοια της διαιτησίας.

Δεν είμαι περήφανος Παναθηναϊκός για το γεγονός ότι η ομάδα μου είναι ιδιοκτησίας εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, είμαι ένας βάζελος που δεν τον πολυνοιάζει επειδή η ομάδα έκανε τόσα χρόνια να πάρει πρωτάθλημα, αρκεί που είναι πράσινη, που πάει περίφημα στην Ευρώπη σαράντα τόσα χρόνια (που έχει και το μπάσκετ για να ρεφάρει).

Αν είχε και μια διοίκηση της προκοπής, αν η ενδεκάδα μας ξεκίναγε πάντα από τον Σωτήρη Νίνη, αν η ακαδημία μας ποδοσφαίρου ξανάρχιζε να βγάζει ταλέντα όπως παλιά, τότε η ζωή θα έβαινε προς την τελειότητα και οι Ολυμπιακοί θα μένανε να παρακολουθούν και να χαζεύουν την Δέσποινα ΓΑΜΑ Παπαδοπούλου να ελεεινολογεί (με την καθοδήγηση του γνωστού Κρόκους) εναντίον της ομάδας μου, γιατί η δική τους ομάδα είναι χωρίς καμιά επιτυχία, ασήμαντη και αδιάφορη στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, με μοναδικές της επιτυχίες στην ποδοσφαιρική Ελλάδα των επίορκων διαιτητών, του Γκαγκάτση, του Κρόκους, των αδελφών Μητρόπουλου και όλης της ποδοσφαιρικής μαφίας που κυριαρχεί στον τόπο μας τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Ουδέποτε ζήλεψα τον πνευματικά και ηθικά άνυδρο χώρο του Ολυμπιακού.

Ουδέποτε ζήλεψα επίσης τα χρώματά τους. Αυτό το κόκκινο, που σε ένα άλλο επίπεδο εξέφρασε για εμένα και την οικογένειά μου τα πιο μεγάλα πανανθρώπινα συναισθήματα –της ελευθερίας, της αντίστασης, της εξέγερσης- επάνω σε αθλητικές φανέλες συνέχισε να μου προξενεί βαθιά αποστροφή, με συνέπεια να συμπαρασύρει μεγάλες ομάδες του πλανήτη, όπως την Λίβερπουλ, την Άρσεναλ, την Manchester United, την Μπάγερν. Παραδόξως, όταν το κόκκινο συνδυάζεται με μπλε, όπως στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα και του Πανιωνίου, δεν με ενοχλεί καθόλου.

Δεν ζήλεψα που έπαιξαν και νίκησαν με 2-1 τη Σάντος του Πελέ. Ένα φιλικό παιχνίδι ήτα άλλωστε, τίποτα το αξιομνημόνευτο για να το κοπανάνε συνέχεια λες και είναι κάτι το συνταρακτικό.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο θα κάνω μία παρένθεση.

Α. Αναφέροντας τις μεγαλειώδεις πορείες του Παναθηναϊκού στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, εμφανίσεις μοναδικές για ομάδα της χώρας της οποίας η εθνική στη διάρκεια του 20ου αιώνα δεν είχε καμία επιτυχία, δηλ. η ποδοσφαιρική της κουλτούρα ήταν από ασήμαντη έως μηδενική:

Ξεκινάω από την εποποιία του Wembley (1971), την οποία ο Κρόκους, χρησιμοποιώντας την Δέσποινα ΓΑΜΑ Παπαδοπούλου, την γυναίκα του καθάρματος Δικτάτορα Παπαδόπουλου, γνωστού και μη εξαιρετέου Ολυμπιακού, προσπάθησε να βρωμίσει μέσω μίας εμετικής τηλεοπτικής εκπομπής που επικαλούνται οι οπαδοί της πλάκας ομάδας, με την ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ παρουσία στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Ο ΠΑΟ λοιπόν έπαιξε με τις παρακάτω ομάδες το 1971 για να φτάσει μέχρι τον τελικό με τον Άγιαξ:

· ΖΕΝΕΣ (Λουξεμβούργο, ανάλογης ποδοσφαιρικής αξίας με Ολυμπιακό: κατά συνέπεια εύκολη για ΠΑΟ).

· ΣΛΟΒΑΝ ΜΠΡΑΤΙΣΛΑΒΑΣ: Σπουδαία ομάδα της Τσεχοσλοβακίας, η εθνική ομάδα της οποίας διέπρεπε στα παγκόσμια πρωταθλήματα. Ο ΠΑΟ την απέκλεισε και θεωρήθηκε τότε σπουδαίο κατόρθωμα.

· ΕΒΕΡΤΟΝ (η ομάδα των εφοπλιστών) Παγκόσμιος πάταγος ο αποκλεισμός της από την ομαδάρα μας.

· ΕΡΥΘΡΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ: Σπουδαία ομάδα από την οποία χάσαμε 4-1 στο Βελιγράδι. Η διαιτησία ήταν καταδικαστική για τον ΠΑΟ. Ακυρώθηκε κανονικό τέρμα μας και στην ουσία είχαμε αλλοίωση αποτελέσματος. Στην Αθήνα ο ΠΑΟ ήταν καταιγιστικός και νίκησε παλληκαρίσια 3-0. Θυμίζω ότι ήρωας του αγώνα ήταν ο Βασίλης Κωνσταντίνου ο οποίος στο 82’ απέτρεψε το 3-1- που θα σήμαινε αποκλεισμό του ΠΑΟ, όταν απέκρουσε συρτό φάουλ από 20 μέτρα του μεγάλου Γιουσούφι.

Β. Οι αγώνες αυτοί καλύφθηκαν από την μαυρόασπρη ελληνική τηλεόραση και μπορεί ο κάθε ένας να τις δει για να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Άλλωστε υπάρχει κανάλι του Κρόκους και μπορεί να τα δείξει. ΤΟΛΜΑΕΙ ΟΜΩΣ?? Ας το ζητήσουν οι «προοδευτικοί» οπαδοί του «Θρύλου» για να δούμε αν ευσταθούν όσα λέει η Δέσποινα ΓΑΜΑ Παπαδοπούλου.

· Τον Δεκέμβριο του 1971, για το λεγόμενο διηπειρωτικό κύπελλο, ο ΠΑΟ αντικατέστησε τον Άγιαξ, που δεν θέλησε να παίξει με την Νασιονάλ Μοντεβιδεό (πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής).

Στους διπλούς σκληρούς αγώνες τα αποτελέσματα ήταν:

1-1 στην Ελλάδα κ’

2-1 στην Ουρουγουάη υπέρ της Νασιονάλ

Και τα 2 γκολ, ένα στην Αθήνα και ένα στην Ουρουγουάη τα σημείωσε ο Τότης Φυλακούρης. Θυμίζω ότι στους αγώνες αυτούς ο Τομαράς, σπουδαίο μπακ, έσπασε το πόδι του και ουσιαστικά τελείωσε η ποδοσφαιρική του καριέρα.

Άραγε τι έχουν να πουν οι οπαδοί και θιασώτες της Δέσποινας ΓΑΜΑ Παπαδοπούλου?

Οι αγώνες αυτοί με τον Άγιαξ και την Νασιονάλ έγιναν την ίδια χρονιά (1971)!

· 1985: απέκλεισε την ολλανδική Φαγιενορντ, την Λίντριλντ Βόρειας Ιρλανδίας, την Γκέτεμποργκ Σουηδίας, ένα βήμα πριν τον τελικό τον σταμάτησε η τότε πανίσχυρη Λίβερπουλ με την βοήθεια του διαιτητή Καϊζερ (Ολλανδός).

· 1987-1988: Κύπελλο Ουέφα: 4ο παράσημο. Απέκλεισε την πανίσχυρη τότε Γιουβέντους, την Γαλλική Οσερ και την Ουγγρική Χόνβεντ. Ο ΠΑΟ μπήκε στην καλύτερη οκτάδα της διοργάνωσης.

· 1992: Champions League: Απέκλεισε την Ισλανδική Φραμ και την Γκέτεμποργκ Σουηδίας. Μπήκε στους ομίλους και αποκλείστηκε από τον εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης Ερυθρό Αστέρα και την μετέπειτα φιναλίστ του θεσμού Ιταλική Σαμπτόρια.

· 1995-1996: αξέχαστη πορεία μέχρι τον ημιτελικό του Champions League. Απέκλεισε την Χαϊντιουκ Σπλιτ και συμμετείχε στον όμιλο με τις πρωταθλήτριες Γαλλίας Ναντ, Πορτογαλίας Πόρτο και Δανίας Αααλμποργκ. Κατέκτησε την 1η θέση στον όμιλο νικώντας και εκτός έδρας, όπως την Πόρτο μέσα στο «Ντας Αντας», στα προημιτελικά διέλυσε την πρωταθλήτρια Πολωνίας Λέγκια. Στον ημιτελικό τον περίμενε ένας γνωστός από τα παλιά, ο πανίσχυρος πρωταθλητής Άγιαξ. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά ο ΠΑΟ πέτυχε την μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας του και μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Με γκολ του Βαζέχα στο 87’ πάγωσε το Άμστερνταμ και όλους τους υπεροπτικούς Ολλανδούς, στο ΟΑΚΑ ο ΠΑΟ χτυπημένος από τοις απουσίες βασικών του παικτών έχασε και έτσι το όνειρο συμμετοχής σε ένα 2ο τελικό έμεινε ανεκπλήρωτο.

· 2001: έφτασε στους 16 του Champions League με θρίαμβο επί της Γιουβέντους του Ζ. Ζιντάν.

· 2002: στον προημιτελικό του Champions League.

· 2003: στον προημιτελικό του Κυπέλλου Ουέφα.



Την περίοδο 2001-2002 ο ΠΑΟ προκρίθηκε μετά από δύο διαδοχικές φάσεις ομίλων, αφήνοντας έξω ομάδες όπως η Άρσεναλ, η Σάλκε, η Μαγιόρκα, η Πόρτο και η Σπάρτακ Πράγας.

Οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΑΝ ΤΗΝ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΘΡΙΑΒΜΟΥ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ.

Τη σεζόν 2002-2003 στο ΟΥΕΦΑ ο ΠΑΟ απέκλεισε (κρατήστε την ανάσα σας δυστυχισμένοι γαύροι) την Λίτεξ (Βουλγαρία), την Φενερμπαχτσέ, την Σλόβαν από Τσεχία και Αντερλεχτ από Βέλγιο.

Στους 8 της διοργάνωσης περίμενε η Πόρτο. Στο Πόρτο ο ΠΑΟ με τον Ολιζαντέμπε έκανε το 0-1, αλλά στη ρεβάνς της Αθήνας η Πόρτο του ΖΟΖΕ ΜΑΟΥΡΙΝΙΟ πήρε την πρόκριση με 2-0 και κυριάρχησε για δύο συνεχή χρόνια στην Ευρώπη παίρνοντας ΟΥΕΦΑ και μετά Champions League.



Ας επανέλθουμε όμως στον «Θρύλο», την αριστερή (!) ομάδα της Ελλάδας, με την κόκκινη φανέλλα, την ομάδα των αγωνιστών Ανδριανόπουλων, του Κοσκωτά, του Σαλιαρέλη, του Γουλανδρή, του Νταϊφά, των Αγγελόπουλων και φυσικά του διπλού πράκτορα Κρόκους. Όλοι οι παραπάνω έχουν αποτελέσει κατά καιρούς την ηγεσία του προλεταριάτου και με την συμπεριφορά τους και την πολιτεία του, έχουν κρατήσει ψηλά το αγωνιστικό φρόνημα, για μια άλλη κοινωνία, του ελληνικού λαού.

Γνωστό επίσης στου Πανέλληνες είναι ποιοι βρέθηκαν και βρίσκονται δίπλα στον προαναφερθέντα κατάλογο ονομάτων, που κατά ομολογία επηρέασε, καθοδήγησε και τελικά σχεδόν εκμαύλισε δημοσιογράφους, κρατικούς λειτουργούς, ΜΜΕ, ποδοσφαιρικές ενώσεις, διαιτητές κλπ με αποτέλεσμα να είναι η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη που βρίσκεται συνεχώς στα πρωταθλήματα του Champions League, τη στιγμή που ομάδες με 20πλάσιους προϋπολογισμούς να μένουν απ’ έξω (Λίβερπουλ, Γιουβέντους, Μπάγερν, Μαρσέιγ, κλπ).

Όλα αυτά τα ζήσαμε και εξακολουθούμε να τα ζούμε, γιατί η μαφία του ποδοσφαίρου και των υπόλοιπων αθλημάτων ζει και βασιλεύει και κυριαρχεί ακόμη στον τόπο μας.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο θα ήθελα να θυμίσω ένα πραγματικό γεγονός που συγκλόνισε την αθλητική Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη.

Αφορά τον αγώνα μπάσκετ του Ολυμπιακού με την ΤΣΣΚΑ στις 16/3/1995 στο ΣΕΦ (τρομάρα του). Το σύνολο των ευρωπαϊκών εφημερίδων της εποχής, κυκλοφόρησαν με τίτλο ιδιαίτερα υποτιμητικό για την Ελλάδα: «ΠΟΙΟΙ ΠΟΤΙΣΑΝ ΜΕ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΜΠΑΣΚΕΝΤΜΠΟΛΙΣΤΕΣ ΣΤΙΣ 16/3/1995 ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ?»

Στον ανωτέρω αγώνα λοιπόν, Ολυμπιακού – ΤΣΣΚΑ Μόσχας (79-54), προημιτελική φάση της Ευρωλίγκας (3ο παιχνίδι), η πιο μελανή σελίδα στην εξωαγωνιστική ιστορία της ελληνικής καλαθοσφαίρισης.

Οι Ρώσοι ήταν κατηγορηματικοί, ότι μέσα στα μπουκάλια με το νερό υπήρχαν στον πάγκο τους στη διάρκεια του 2ου αγώνα ψυχοφάρμακα αλοπεριντίν και αλοπεριδόλης, φάρμακα που χορηγούνται σε περιπτώσεις οξείας κατάστασης ψυχασθενών και έχει παρενέργειες ανάλογες της στρυχίνης.

Οι μπασκεντμπολίστες Μουργκουνώφ, Κουντέλιν, Κόρντιφ, Καράσεφ και Πανώφ υποστήριξαν εκτός των άλλων ότι κινδύνεψε η ζωή τους και από την αδυναμία των Ελλήνων γιατρών να τους βοηθήσουν. Ο προπονητής της ΤΣΣΚΑ Στάνισλαβ Έρεμιν, δήλωσε ότι υποχρεώθηκε να αγωνιστεί η ομάδα του με τους υπόλοιπους 5 παίκτες έναντι των 10 του «Θρύλου». Στη διάρκεια του αγώνα και 6 λεπτά πριν το τέλος του, η ΤΣΣΚΑ συνέχισε με 3 παίκτες (!!!) έναντι 5 του Ολυμπιακού.

Θυμίζω ότι στο πρώτο παιχνίδι στη Μόσχα, ο «Θρύλος» έχασε με 96-65. Όλα αυτά τα απίστευτα συνέβησαν, τα είδε όλος ο κόσμος στις τηλεοράσεις, είναι γνωστός ο αλήστου μνήμης προπονητής Μπάσκετ του Ολυμπιακού εκείνη την εποχή, ο οποίος αργότερα έγινε βουλευτής και Υπουργός Αθλητισμού στην πατρίδα μας (!!).

Αυτό το γεγονός, αυτή η ντροπή, συζητείται ακόμη και τώρα στην Ευρώπη και σε αυτό καλούνται να πάρουν θέση οι οπαδοί του «Θρύλου» και ας αφήσουν την Δέσποινα ΓΑΜΑ Παπαδοπούλου έξω από τα όνειρά τους.



Όσα προαναφέρθηκαν έγιναν πραγματικά, ντρόπιασαν τον ελληνικό αθλητισμό και στιγμάτισαν όλους μας, δεν υπάρχει προηγούμενο, ΟΥΤΕ στην Ουγκάντα, ούτε στα πιο φασιστικά καθεστώτα. Σε αυτό να απαντήσουν οι οπαδοί του Κοσκωτα, του Σαλιαρέλη, του Κρόκους και του Μαρινάκη.

Όσο για την υπέρβαση που έκανε ο Τζίγγερ και πρότεινε στο Νίκο Κωνσταντόπουλο να γίνει και έγινε Πρόεδρος του ΠΑΟ, αυτό είναι ένα γεγονός που μπορεί να γίνει καταλύτης στους μαφιόζους που κυριαρχούν στον χώρο του ποδοσφαίρου εδώ και δεκαετίες. Η ιστορία του Νίκου είναι τέτοια που ελάχιστοι Έλληνες έχουν σε αυτόν τον τόπο.

Για εμένα και για τους περισσότερους Παναθηναϊκούς η ύπαρξη αυτού του βλεδυρού φορέα του Πειραιά, είναι να συνεχίσει να υπάρχει σαν αντίπαλο δέος και ως σάκος του μποξ και ως απαραίτητος εναλλακτικός πόλος μιας διαλεκτικής σχέσης.

Τελειώνοντας θα ήθελα να ζητήσω την κατανόηση από αρκετούς φιλάθλους του Ολυμπιακού για το ύφος των γραφομένων μου, αλλά όταν προκαλούν οι ένοχοι και μάλιστα περήφανοι για τις ασχήμιες της ομάδας τους, τότε θα πρέπει οι απαντήσεις να είναι επιθετικές, αλλά πάνω από όλα να βασίζονται σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ.

Ένας φίλος της πανάθας...