Περί blogs και παραδοσιακού τύπου το ανάγνωσμα

Περί blogs και παραδοσιακού τύπου το ανάγνωσμα

Με αφορμή τη καταδικαστέα και άνανδρη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκ. Γκιόλια έχει αρχίσει πάλι στη δημόσια σφαίρα μια έντονη συζήτηση σχετικά με την ανάγκη ρύθμισης νομοθετικής ή άλλης των blogs και άρσης της ανωνυμίας των διαχειριστών τους.
Τα blogs σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο αποτελούν προσωπικά ιστολόγια, δηλαδή ηλεκτρονικά ημερολόγια στα οποία ο διαχειριστής τους εκφράζει απόψεις, σκέψεις αλλά και περιγράφεις στιγμές της καθημερινότητας του με στόχο την επικοινωνία. Κάποια από αυτά κέρδισαν μεγάλη δημοσιότητα σε σημείο που μετεξελίχθησαν σε ψηφιακές πλατφόρμες με σημαντική επιρροή (κλασσική η περίπτωση του dailykos στις ΗΠΑ). Αντίστοιχα και στην Ελλάδα κάπως έτσι ξεκίνησαν οι bloggers με μεράκι να γράψουν αυτά που ήθελαν να μοιραστούν με τη ιντερνετική κοινότητα. Ποιος μπορεί ακόμη και σήμερα να ξεχάσει την blogger Αμαλία που μέσα από τις αναρτήσεις της κατήγγειλε την άθλια καθημερινότητα των ανθρώπων με σοβαρά προβλήματα υγείας και την αντιμετώπισή τους από τους μηχανισμούς του ΕΣΥ.
Ώσπου ξαφνικά ξεπήδησαν τα λεγόμενα ειδησεογραφικά blogs. Δημοσιογράφοι του πολιτικού ρεπορτάζ, αποκλεισμένοι από τη πρόσβαση σε μαζικά κοινά από τους εκδότες τους και τις κατεστημένες δημοσιογραφικές τηλεπερσόνες, άδραξαν την ευκαιρία να απευθυνθούν άμεσα σε ακροατήριο χωρίς να τους τίθενται περιορισμοί και προσκόμματα.
Μέχρις εδώ όμως ουδέν μεμπτό.
Η κατάσταση ξέφυγε όταν τα κλικς αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο, τα blogs εξελίχθηκαν σε ενημερωτικά portals και οι διαχειριστές του απέκτησαν επιρροή που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Την αρχή έκανε το press-gr, ακολούθησε το PRESSMME (σημερινό fimotro), το no-news news, φυσικά το troktiko και άλλα πολλά.
Οι δημόσιες αντεγκλήσεις, οι μη διασταυρωμένες πληροφορίες, τα ξεκατινιάσματα μεταξύ δημοσιογράφων, οι online εκβιασμοί ήταν και είναι στην ημερήσια τους διάταξη. Το ερώτημα για εμένα όμως παραμένει. Πώς έφτασαν παρά τον κιτρινισμό τους να συνεχίζουν να είναι τόσο δημοφιλή;
Η απάντηση ίσως να είναι τελικά απλή. Αρκεί μια ματιά στο καθημερινό έντυπο, παραδοσιακό τύπο. Οι εφημερίδες με το μεγαλύτερο τιράζ ξεκινούν την ενημέρωση του αναγνώστη τους στις πρώτες τους σελίδες με τα παραπολιτικά και μετά συνεχίζουν με την επικαιρότητα. Πολλοί από εμάς ίσως να μη θυμούνται ονόματα συντακτών αλλά σίγουρα ξέρουν τον Μικροπολιτικό των Νέων, το Βηματοδότη και τη Πανδώρα από το Βήμα, τα Παρασκήνια από το Έθνος, την Μαύρη Τρύπα παλιότερα του Θέμου στην Ελευθεροτυπία.
Δηλαδή, στήλες όπου ανώνυμα ή σχεδόν ανώνυμα (με τα αρχικά τους), δημοσιογράφοι ή ακόμα οι διευθυντές αλλά και οι εκδότες (!!!) δημοσίευαν πολιτικά κουτσομπολιά, off the record ειδήσεις αλλά και πολλές προειδοποιούσαν με κουίζ (!!) για επερχόμενα σκάνδαλα.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα ειδησεογραφικά blogs στην ουσία αποτελούν ηλεκτρονική μετεξέλιξη του παραδοσιακού πολιτικού ρεπορτάζ. Ίσως στη πιο ακραία του μορφή λόγω της ανεπάρκειας των δευτεροκλασάτων δημοσιογράφων που τα διαχειρίζονται στο να αντέξουν τη δύναμη και την αναγνωσιμότητα που απέκτησαν. Παρόλα αυτά οι δημοσιογράφοι του έντυπου τύπου δεν θα πρέπει να απορούν γιατί ο κόσμος τα διαβάζει ανελλιπώς. Αυτοί τον εκπαίδευσαν έτσι τόσα χρόνια με τη προβολή του παραπολιτικού ως ουσιαστικού για την ενημέρωσή του.
Τελικά σε αυτή τη ζωή ότι σπείρεις θα θερίσεις.

stamavrogenis