ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει αριστεροδεξιά

Για πολλά χρόνια (και δικαίως) το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε τις εκλογές με το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Οι μνήμες του μετεμφυλιακού κράτους, οι διώξεις της Καραμανλικής εθνικοφροσύνης και το δράμα της Αριστεράς άνδρωσαν μια ολόκληρη γενιά πολιτών οι οποίοι έβλεπαν τα όνειρα τους να ψαλιδίζονται. Η χούντα του 1967 αποτέλεσε την επιτομή του κράτους της Δεξιάς όπου απλά η business as usual αντιδημοκρατική δεξιά ανάγνωση του κοινωνικού γίγνεσθαι εκτραχύνθηκε και αποθεώθηκε.

Μετά το 1974 το εκκρεμές μετατοπίστηκε άρδην. Η κοινωνική ανάγνωση έγινε αριστερή με τη νομιμοποίηση αρχικά της απόλυτης κυριαρχίας Καραμανλή από το Θεοδωράκη (Καραμανλής ή Τάνκς), την ανταπόδοση του Καραμανλή (νομιμοποίηση ΚΚΕ, σοσιαλμανία με κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων) και την ελλιπή οργανωτική προετοιμασία της χώρας για την είσοδο στην ΕΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ το 1981 θύμιζε περισσότερο το κίνημα του Μπάαθ της Μέσης Ανατολής, ένα κράμα δηλαδή σοσιαλισμού και εθνικισμού το οποίο όμως ήρθε να εξυπηρετήσει την κοινωνική και ιστορική ανάγκη για εθνική συμφιλίωση και αποκατάσταση του κοινωνικού κεφαλαίου που είχε εξατμιστεί τα προηγούμενα χρόνια.

Ωστόσο η ανάγνωση συνέχιζε να παραμένει αριστερή. Δυναμικές μειοψηφίες στα πρότυπα της αυτοδιαχείρισης των Σοβιέτ ανέλαβαν τη διακυβέρνηση μέρους της εξουσίας. Τα πανεπιστήμια, οι χώροι δουλειάς, μεγάλες εργοστασιακές μονάδες, οι ΔΕΚΟ, τα αθλητικά σωματεία και ομοσπονδίες αυτονομήθηκαν από διαδικασίες ελέγχου και λογοδοσίας υπό το πρίσμα μια ανεύθυνης δημοκρατικότητας και ενός κακώς εννοούμενου μοντέλου αυτοδιαχείρισης. Αυτά τα απαράτ της νέας νομενκλατούρας άρμεγαν την ιερή αγελάδα του κράτους με αμείωτη ένταση και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η δημοκρατική διαδικασία που ευαγγελιζόταν το ΠΑΣΟΚ κατέληξε στη δημιουργία σκληροπυρηνικών συντεχνιών που αντιστοιχούν σε μοντέλα κρατικού κορπορατισμού που άνθισαν σε αυταρχικά καθεστώτα του παρελθόντος.

Το πρόβλημα λοιπόν εντοπίζεται στην αριστεροδεξιά ανορθολογική διαχείριση των υποθέσεων του κράτους από τον εμφύλιο και ύστερα. Η ελληνική πολιτεία χωλαίνει ως προς την ύπαρξη θεσμών και δομών αστικού κράτους. Έννοιες όπως διάκριση εξουσιών, λογοδοσία, έλεγχος, αναδιανομή πλούτου, αξιοκρατία και ορθολογισμός έμειναν να διδάσκονται μόνο στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. Η παράδοση του φιλελευθερισμού των αρχών του 20^ου αιώνα χάθηκε με τη Γερμανική κατοχή και κυρίως με τον εμφύλιο που ακολούθησε. Έκτοτε βασίλεψε ο ανορθολογισμός, το πελατειακό σύστημα και οι έτοιμες λύσεις από το εξωτερικό που προσπαθούσαν να βάλουν σε καλούπια την εγχώρια πολιτική ζωή.

Το μνημόνιο δίνει την ευκαιρία να κοιταχτούμε στο καθρέπτη και να σοκαριστούμε από την ασχήμια μας. Μερικοί θα πουν ότι ο καθρέπτης είναι παραμορφωτικός και δεν δείχνει την αλήθεια άλλα όλοι ξέρουμε ότι η αλήθεια είναι μια και πονάει. Η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει δομές αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος, να μάθει να λειτουργεί ως μια συντεταγμένη πολιτεία με σοβαρότητα και υπευθυνότητα στους πολίτες της και στη διεθνή κοινότητα. Το αυτιστικό μοντέλο που αναπαρήγαγε τις φαντασιώσεις δεκαετιών έφτασε στο τέλος του.

Ποιος ξέρει; Ίσως τις επόμενες εκλογές θα τις κερδίζει το κόμμα του οποίου οι οπαδοί θα φωνάζουν «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει αριστεροδεξιά»!!!!!