Ενας χιώτης κοτσυφας προγραμματιστης διηγειται..

Δέκα γενιές μαστόροι πίσω μου κι εγώ γίνηκα καλαμαράς.Ούτε καν καλαμαράς, κουμπιά πατούσα όλη μέρα. Φύγε από τη γη, από τη φτώχεια, να πας να γίνεις καπετάνιος, έλεγε ο συχωρεμένος ο παππούς μου στον γιο του, τον πατέρα μου, σήκω φύγε από το χωριό, να μπαρκάρεις, να βγάλεις χρήμα μπόλικο, να κάμεις κι ένα σπίτι καλό στην πολιτεία, να μη φας τη ζωή σου απάνω στα βουνά όπως εγώ, βλέπεις τι τραβώ για να σας θρέψω.
Και πήγε κι έγινε καπετάνιος. Και έβγαλε όλη τη ζωή του μες στη θάλασσα, μα έκαμε σπίτι καλό και είχε άνεση οικονομική, έκαμε και παιδιά, και όχι μόνο τα 'θρεψε μα τους κουβαλούσε κι όλα τα καλά, τα πιο σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Ιδίως σαν ξεμπαρκάριζε από Ιαπωνία ή Σιγκαπούρη.
Να πας να σπουδάσεις, μου λεγε εμένα, να γίνεις άνθρωπος, να μην καταντήσεις σαν κι εμένα, μακριά από τη θάλασσα, μακριά, να μάθεις μια επιστήμη και να 'χεις δουλειά στεριανή καλή, να βλέπεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου κάθε μέρα, όχι όπως εγώ, μία φορά στον χρόνο, έτσι μου λεγε. Και πήγα κι εγώ και σπούδασα. Έγινα προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών. ΚΙ έπιασα ύστερα δουλειά σε εταιρία μεγάλη.
Μακριά από τη γη ο ένας, μακριά από τη θάλασσα ο άλλος, να η κατάντια μου.
Δεν το είχα καταλάβει διόλου στο ξεκίνημα, αλλιώς μού είχανε περάσει τη ζωή μες στον σκληρό μου δίσκο βλέπεις. Μα ύστερα από δυο χρόνια δουλειάς, με καλές αποδοχές δε λέω, αλλά νύχτα με νύχτα στο γραφείο μπροστά στην οθόνη, απόκαμα. Τα 'βαλα κάτω ένα βράδυ. Σκλάβος ένιωθα. Νοικιασμένος στην επιχείρηση, με άδεια ένα μήνα κάθε χρόνο σαν φυλακισμένος. Δίχως να έχω χρόνο προσωπικό για να ασκώ ούτε την τέχνη μου τη ζωγραφική που μ' άρεσε από μικρό παιδί κι όταν έλεγα πως θα γίνω ζωγράφος άστραφτε και βροντούσε ο πατέρας και μου λεγε πως θα πεθάνω στην ψάθα σαν όλους τους. Και πως να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά, σκέφτηκα, να τα βλέπεις πότε; Τη νύχτα που θα κοιμούνται; Έκατσα λοιπόν τότε, στα εικοσιεφτά μου χρόνια, το θυμάμαι σαν τώρα που 'μαι σαράντα, και το λογάριασα το πράγμα σαν μορφωμένος και γραμματιζούμενος που είχα γίνει πια. Και κατέληξα πως όσα και να βγάζω κάθε μήνα, το βιολί αυτό δεν με συμφέρει. Δεν συμφέρει γενικώς. Ποιος και με πόσα θα μου ξεπληρώσει εμένα τη ζωή που δεν ζω επειδή νοίκιασα το τομάρι μου, έστω και με όρους ευνοϊκούς, για να βγάζω λεφτά; Λεφτά που είμαι αναγκασμένος να τα δίνω πίσω από κει που τα πήρα, έτσι ώστε να αγοράζω την τροφή, τη διασκέδαση και τη ζωή μου όλη; Ποιος θα μου ξεπληρώσει τη χαμένη μου ελευθερία, τον πρωινό μου ύπνο που πάει χαράμι, τις νύχτες μου που σέρνομαι και δεν είμαι εις θέση ούτε να μιλήσω σε άνθρωπο μονάχα αποβλακώνομαι με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση και βλέπω διαφημίσεις, τις ώρες της μιας και μοναδικής ζωής μου που περνάνε μπρος σε μια οθόνη υπολογιστή; Να πάω να νοικιαστώ αλλού, σκέφτηκα στην αρχή άτολμα. Με λιγότερη δουλειά και λιγότερες αποδοχές. Πάλι δεν με συμφέρει διότι θα χάσω κι αυτά που έμαθα να έχω, και πάλι δέσμιος θα μαι. Να μπω στο δημόσιο, ψέλλισα κατόπιν. Είναι κι αυτό μια πρόταση. Μόνιμος ο ενοικιαστής μου, δίχως πολλές πολλές απαιτήσεις και με νοίκι σταθερό βρέξει χιονίσει. Μα γιατί; Υπάρχει κάνας λόγος; Αφού όσα και να με πληρώνουν, εγώ τους τα επιστρέφω, είτε για τις ανάγκες μου είτε για τις επιθυμίες, που τις πιο πολλές από αυτές μού τις δημιουργούν οι ίδιοι για να μου τα πάρουν πίσω.
Κατέληξα λοιπόν πως δεν συμφέρει να δουλεύεις για να ζήσεις. Δεν συμφέρει καθόλου. Είναι η πιο οφθαλμοφανώς ασύμφορη συμφωνία την οποίαν όμως, παραδόξως, συνάπτουν με περισσή ευκολία στην ζωή τους οι άνθρωποι γύρω μου διότι έτσι τους μάθανε οι μεγαλύτεροί τους, αυτά τους περάσανε μες στον σκληρό τους δίσκο ως βασικά δεδομένα. Κι ύστερα γκρινιάζουν και περνούν μια ζωή μίζερη ακόμα κι αν, λένε, πως τους αρέσει και τους γεμίζει η δουλειά που κάνουνε. Βαυκαλίζονται κι εγώ τους θεωρούσα ευτυχείς όσους, λίγους, τέτοιους γνώριζα. Το πήρα χαμπάρι κι αυτό κατόπιν. Σαν τα παράτησα όλα. Σαν πήγα στον προϊστάμενο και παραιτήθηκα, μάζεψα ένα πρωί τα υπάρχοντά μου κι έφυγα, γύρισα πίσω δυο γενιές, να ξαναζήσω στο παλιό κι ερειπωμένο σχεδόν σπίτι του παππού μου στο χωριό. Όλοι μου λέγανε τότε πως είμαι τυχερός που έφυγα από την πόλη. Μα που την είδανε την τύχη; Αφού κάθισα και σκέφτηκα. Τα πήρα από την αρχή και είδα πως το σύστημά μου είχε κολλήσει και πήγαινε ντουγρού προς το αδιέξοδο. Το πήρα απόφαση κι έκανα ένα μεγαλοπρεπές φορμάτ. Ξέρω από υπολογιστές, ευτυχώς. Κράτησα ό,τι πληροφορία θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμη απ' όσες είχα αποθηκεύσει στον σκληρό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή, πάτησα το κουμπί κι εξαφάνισα το σύστημα που με είχε γαλουχήσει. Ύστερα εγκατέστησα ένα καινούριο. Δηλαδή το παλαιότερο, εκείνο που είχε ο παππούς μου, αλλά με βελτιώσεις σύγχρονες. Και βρήκα την υγειά μου. Μονάχα ο πατέρας μου πήγε να σκάσει. Είδα κι έπαθα να σε σπουδάσω, να πας μπροστά στη ζωή σου κι εσύ τα παρατάς όλα και γυρίζεις πίσω; Αντί να προοδεύεις γίνεσαι οπισθοδρομικός; Τι θα πει ο κόσμος; Μάλλον αυτό τον ένοιαξε περισσότερο.
Εγώ όμως δεν άκουγα τίποτα απ' αυτά. Εϊχα κάνει πλέον το φορμάτ και όσα έλεγε δεν μου ήταν πληροφορίες αναγνωρίσιμες πια. Κι έφυγα. Πήγα και βρήκα την υγειά μου και τη λευτεριά μου. Βρήκα και τους σπόρους που φύτευε στους κήπους ο παππούς και τους φύλαγε μέσα σ' ένα ντουλάπι ξύλινο στον βορινό τοίχο. Κι απελευθερώθηκα από τη νοικιασμένη εργασία, άρχισα να ζω παράλληλα με την οργανωμένη κοινωνία, σαν πουλί, σαν Κότσυφας, σε ένα άλλο σύμπαν, πιο αληθινό, που έχει ελάχιστα σημεία τομής με το προηγούμενο που ζούσα ως άτομο. Δεν περιμένω πια να μου δώσουνε χαρτιά κάθε τέλος του μήνα για να πάω να τα κάνω τρόφιμα, ποτά και θεάματα. Έχω τα πάντα. Το τραπέζι μου χειμώνα καλοκαίρι γεμάτο, το κελάρι φίσκα, τα θεάματα και τα ακούσματα κάθε μέρα σ' όλη την πλάση γύρω μου μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Άσε που, από τότε που επέστρεψα, ξεκίνησα και να ζωγραφίζω. Λευτερώθηκε η ψυχή μου, βρήκε τον δρόμο της. Και κατεβαίνω μια φορά στο τόσο στην πόλη και τα κάνω έκθεση τα έργα μου. Βγάζω ένα χαρτζιλίκι απ' αυτά για να πληρώνω όσα, ελάχιστα πια, με συνδέουνε ακόμα με τον "πολιτισμό".
Και ξαφνικά τσουπ, δεκατόσα χρόνια μετά, να η οικονομική κρίση. Τώρα την είδες ρε πατέρα; Το αδιέξοδο που με τάιζες τόσα χρόνια και μάλιστα με το ιδρώτα σου μέσα στους σκυλοπνίχτες που μπαρκάριζες, δεν το είχες πάρει χαμπάρι ποτέ;
Τώρα μου λένε, κι ο πατέρας μου μαζί με όλους, πως έκανα την πιο καλή κίνηση τότε που έφυγα κι επέστρεψα στη γη. Και πως είμαι πολύ τυχερός που το είδα και πιο πολύ που το τόλμησα. Μα πάλι τυχερός; Πάλι στην τύχη τα ρίχνουνε όλα; Γι αυτό ίσως κάθονται ατάραχοι και βλέπουνε την καταστροφή να έρχεται. Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό το κακό που συμβαίνει στους ανθρώπους. Ένα φορμάτ είναι ρε παιδιά, μονάχα ένα φορμάτ.
Κότσυφας
πρώην προγραμματιστής η/υ
Για την αντιγραφή
Γιάννης Μακριδάκης

ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ Η «ΥΠΟΥΡΓΙΚΗ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ» ΤΩΝ 3!

Προσωπικές στρατηγικές και βραχυπρόθεσμα συμφέροντα εξυπηρετεί το μανιφέστο της κυβερνητικής τρόικας…

Με τη θέση ότι «στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες “υπο–κρίσεις”, με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό…» ξεκινά το διαδικτυακό άρθρο των υπουργών Α. Διαμαντοπούλου, Α. Λοβέρδου και Ι. Ραγκουση. Την ώρα, όμως, που τα τρία εξέχοντα μέλη του υπουργικού συμβουλίου κατηγορούν πολλές και πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες για την αδυναμία της κυβέρνησης να δώσει λύση στην κρίση, μοιάζει να μην αντιλαμβάνονται ότι η κίνηση που συναποφάσισαν δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ακριβώς μια από τα ίδια που με τόσο μένος καταγγέλλουν.
Με το κοινό άρθρο τους οι τρεις, ουσιαστικά, παίρνουν το «βάπτισμα του πυρός» ως μια «υπουργική συντεχνία», υποτίθεται βέβαια υπέρ της προόδου, όπως βέβαια διατείνονται κι εκείνοι οι οποίοι κατακρίνονται σφοδρότατα από αυτούς. Κι από την άλλη πλευρά, η απουσία αναφοράς από την ανάλυσή τους οποιασδήποτε άλλης αιτίας για την παρούσα οδυνηρή κρίση, πέρα από τις υπαρκτές ευθύνες συγκεκριμένων ομάδων εργαζομένων, δίνει την εντύπωση ότι η άτυπη υπουργική τρόικα διακατέχεται από κάποιου είδους αντι-συνδικαλιστική μανία και ότι τα «μέλη» της έχουν ενστερνιστεί μια μονόπλευρη ανάγνωση των χρόνιων παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας και Πολιτείας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μαζί με το όποιο ιδεολογικό υπόβαθρο συνυπάρχουν και μελλοντικές προβολές των προσωπικών στρατηγικών των τριών υπουργών!
Η φιλόδοξη και συναινετική Άννα
Η Άννα Διαμαντοπούλου δεν ξεχνά ότι στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 είδε τις υψηλές φιλοδοξίες της να συνθλίβονται άδοξα, λόγω της πόλωσης που προκλήθηκε από την κόντρα μεταξύ του αμφισβητούμενου τότε Προέδρου του κόμματός της και σημερινού Πρωθυπουργού - που είχε αποφασίσει να δώσει τη μάχη της διατήρησης της θέσης του - και του βιαστικού Βαγγέλη Βενιζέλου, που με τις αψυχολόγητες κινήσεις του αποδυνάμωσε την προοπτική αλλαγής ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό η υπουργός Παιδείας, η οποία διατηρεί αναλλοίωτες τις φιλοδοξίες της, πολιτεύεται πλέον πολύ πιο προσεκτικά, ώστε να μη βρεθεί για άλλη μια φορά εκτός κούρσας όταν, αργά ή γρήγορα, τεθεί και πάλι θέμα ηγεσίας στο κυβερνών κόμμα.
Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και η διάθεση παραχωρήσεων – ακόμα και της άρσης του ασύλου - προς τη δεξιά και ακροδεξιά, για την ψήφιση του νόμου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Παραχωρήσεις που πραγματοποιήθηκαν προκειμένου η υπουργός να πιστωθεί την επίτευξη της, ούτως ή άλλως πολυπόθητης σε αυτή την πολιτική συγκυρία, συναίνεσης.
Η συνυπογραφή της, δε, στο κείμενο των τριών, έχει ως βασικό σκοπό τη γρήγορη κεφαλαιοποίηση των κερδών της πρόσφατης και καθαρά επικοινωνιακού τύπου επιτυχίας της και την καταγραφή της ως δυνητικής ηγέτιδας του κόμματος.
Ο αγχώδης Α. Λοβέρδος
Ο Α. Λοβέρδος μετά την προ τετραετίας εσωκομματική επικράτηση του κ. Παπανδρέου, αντιλήφθηκε γρήγορα ότι η συνέχιση της υπέρ-έκθεσης του στο πλευρό του κ. Βενιζέλου θα ήταν άκρως επιζήμια για το πολιτικό του μέλλον, κι έτσι αποφάσισε εγκαίρως την πολιτική αυτονόμησή του. Ανέλαβε εξ αρχής ρόλο υπερασπιστή του μνημονίου, σε αντίθεση με την παλιότερη παθητική ουδετερότητα του νυν Αντιπροέδρου και υπουργού Οικονομικών, γι’ αυτό και δυσαρεστήθηκε - έως και «σοκαρίστηκε» - από την επαναφορά στο παιχνίδι της διαδοχής του κ. Βενιζέλου, μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό.
Τον τελευταίο καιρό, σύμφωνα με πληροφορίες που διακινούνταν σε δημοσιογραφικά γραφεία, ο κ. Λοβέρδος διαβουλευόταν με ισχυρούς παράγοντες της πολιτικής και των ΜΜΕ για την ανάληψη εντυπωσιακότερων πρωτοβουλιών, όπως για παράδειγμα η ίδρυση ιδεολογικού φορέα διαμόρφωσης πολιτικής ή ακόμα και την ευθεία αμφισβήτηση του Γ. Παπανδρέου και την ταυτόχρονη δημόσια παρουσίαση πρότασης για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, υπό τον πρώην Πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη.
Το άγχος, όμως, του υπουργού Υγείας, από τη δυναμική επανάκαμψη του Ευ. Βενιζέλου ως πιθανού διαδόχου στην ηγεσία του κόμματος, φαίνεται να εκτονώθηκε με το κείμενο πολιτικής πλατφόρμας των τριών, τουλάχιστον προς το παρόν…
Δυναμική επαναφορά Ραγκούση
Όσο για τον Ι. Ραγκούση, μετά το «ψαλίδισμά» του βάση της επιθυμίας του κ. Βενιζέλου κατά την τελευταία κυβερνητική αναδόμηση και τους, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενους χειρισμούς του στη σύγκρουση του υπουργείου Υποδομών με τους ιδιοκτήτες ταξί, η ένταξή του στην ομάδα των συντακτών του εν λόγω κειμένου, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία επανατοποθέτησής του στο κάδρο των υποψηφίων διαδόχων του Πρωθυπουργού, σκέψη που φαίνεται να υπήρξε το κύριο αίτιο για την υπογραφή του στο κείμενο.
Ο κ. Ραγκούσης είναι ο μόνος εκ των τριών που έσπευσε να περιορίσει σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα τη συμμαχία του με τους δύο συναδέλφους του, ξεκαθαρίζοντας ότι πρόκειται για ad hoc συμμετοχή στην ομάδα, κι αφήνοντας να εννοηθεί ότι η τωρινή υπογραφή του δεν τον δεσμεύει σε καμία στο εξής κοινή πορεία με τους συνυπογράφοντες.
Το βραχυπρόθεσμο κοινό συμφέρον
Γενικότερα, οι τρεις υπουργοί, λόγω των ανοιχτών κοινωνικών μετώπων τους και της στοχοποίησή τους από ισχυρότατες ομάδες πίεσης, έχουν εκ των πραγμάτων κοινά βραχυχρόνια συμφέροντα αλληλοκάλυψης και συμπόρευσης, για την εξυπηρέτηση των οποίων, αλλά και γενικότερα της κατά βάση νεοσυντηρητικής πολιτικής τους, προτιμούν να εμφανίζονται, έστω και προσωρινά, ως ενδοκυβερνητική συμμαχία μεταρρυθμιστών, προκειμένου να αποφευχθεί ενδεχόμενη πολιτική περιθωριοποίηση οποιουδήποτε εξ αυτών…

45 ΠΟΣΤΕΡ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ «ΧΡΩΜΑΤΙΣΑΝ» ΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΘΗΝΑ!

Η κρίση αλλάζει την τέχνη και παράλληλα την αναμειγνύει στη νυχτερινή διασκέδαση…

Η Ελλάδα σε κρίση, η τέχνη σε παράκρουση. Λεφτά για φιέστες τέλος. Νέοι χώροι, νέες αναζητήσεις, νέες καλλιτεχνικές κατευθύνσεις, ακόμα και νέες τιμές. Η πρόσφατη σύνθετη καλλιτεχνική εκδήλωση, σε ανακαινισμένο πρώην βιομηχανικό χώρο των Πετραλώνων και θέμα «45 πόστερ ελληνικών συγκροτημάτων στην εμβληματική διάσταση 50Χ70», υπήρξε αδιάψευστος μάρτυς της νέας αθηναϊκής καλλιτεχνικής και ψυχαγωγικής πραγματικότητας και των μεταβολών τους, που προϊόντος χρόνου θα γίνονται ολοένα και πιο αισθητές!
Το πολύ-θεματικό δρώμενο τέχνης και διασκέδασης, εκτός από το εικαστικό κομμάτι της έκθεσης των αφισών ερμηνευτών και συγκροτημάτων, είχε στην ατζέντα του και ζωντανή εμφάνιση καλλιτεχνών, για σόου των οποίων είχαν δημιουργηθεί τα πόστερ, ενώ ακολούθησε πάρτι από το δυναμικό του θρυλικού μπαρ «ΟΚΤΑΝΑ» των Εξαρχείων. Η «Ν» βρέθηκε στο χώρο της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας εκδήλωσης, συνομιλώντας με το κοινό και δημιουργούς που συμμετείχαν στο δρώμενο.
Νέου τύπου χώρος
Όλα αυτά συνέβησαν την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου, στην αρχή της οδού Αλκμήνης στα Πετράλωνα, στο πρώην εργοστασιακό κτήριο της «Πάλκο» και πλέον πλήρως αναμορφωμένο και γνωστό ως το «The HUB». Πρόκειται οικοδόμημα που εδώ και ένα χρόνο έχει μετατραπεί σε έναν υπερ-σύγχρονο πολυχώρο της πρωτεύουσας, φιλοξενώντας από διεθνείς συναντήσεις και επιστημονικά συνέδρια μέχρι θεατρικές παραστάσεις και κάθε λογής εκθέσεις.
Το ραντεβού προσέλευσης για το κοινό ήταν καθορισμένο για τις δέκα το βράδυ και η ατμόσφαιρα στο χώρο απολύτως συμβατή με το θέμα της έκθεσης.
Η έκθεση και μουσικές
Στους συρόμενους τοίχους της έκθεσης, που είχαν επιστρατευθεί για τις παρουσιαζόμενες 50Χ70 πολύχρωμες, κατά βάση, αφίσες, συνωστίζονταν για περισσότερο από δύο ώρες δημιουργοί και κοινό, με συναισθήματα θαυμασμού και μνήμες από σημαντικές στιγμές του παρελθόντος.
Στόχος των διοργανωτών της εκδήλωσης - If Untitled architects και talk design studio - όπως οι ίδιοι λένε, είναι η νοερή φιλοτέχνηση ενός «κολλάζ της εικόνας της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, πολύ μακριά από την τρέχουσα εμπορική μουσική “υπνοπαιδεία” και η κοινή παρουσίαση διαφορετικών μουσικών ρευμάτων και δημιουργικών ταυτοτήτων»!
Συμμετέχοντες δημιουργοί στην έκθεση, τόσο οι καλλιτέχνες που επιμελήθηκαν κατά καιρούς εξώφυλλα σε δίσκους και δισκάκια ξενόγλωσσων τραγουδιών, ως επί τω πλείστων ελλήνων ερμηνευτών και συγκροτημάτων, όσο και τα ίδια τα μουσικά υποκείμενα, που αποτέλεσαν και την αρχική αιτία κατασκευής των τυπωμένων ή και ψηφιακών πόστερ. Ανάμεσά τους, οι δημιουργοί των αφισών Γεωργία Καρύδη, HOPE, TOMEK, Μαρίνα Κυρίτση, Δημήτρης Καραΐσκος και οι ερμηνευτές και συγκροτήματα, Βασιλικός, Burger Project, Last Drive, Film και Etten, Tax Collectors, Μαριέττα Φαφούτη.
H μουσική διάσταση της εκδήλωσης ανατέθηκε στους Film και την Etten, που τους είχε προλογίσει ο Kid Flicks και τους ακολούθησαν μουσικοί παραγωγοί του πάλε ποτέ δυναμικού του ιστορικού Εξαρχειώτικου ροκ μπαρ ΟΚΤΑΝΑ. Η χαρισματική φωνή της Etten, συνδέθηκε με τον ροκ λυρισμό των Film, προσφέροντας μοναδικές στιγμές φωνητικής και μουσικής δημιουργίας στους θεατές του πολύ-θεματικού σόου. Η χημεία του συγκροτήματος άλλωστε ήταν εκ προοιμίου δεδομένη καθώς, η ερμηνεύτρια είχε ξεκινήσει την πορεία της ως φωνή της μπάντας.
Τέχνη και κρίση
Σε κάθε εκδήλωση της αθηναϊκής νύχτας, πλέον, πλανάται στην ατμόσφαιρα η «οσμή» της σοβούσας και πολυδιάστατης κρίσης. Στο χώρο του ανακαινισμένου βιομηχανικού κτηρίου την περασμένη Παρασκευή, οι αθηναίοι και αθηναίες που προσήλθαν παρακολούθησαν το σπονδυλωτό καλλιτεχνικό δρώμενο πληρώνοντας για τα αλκοολούχα τους 4 ως 6 ευρώ. Οι θεατές του σόου ήταν φανερό ότι ανήκουν σε εκείνους που αναζητούν ένα διαφορετικό περιεχόμενο στη διασκέδασή τους, η οποία εκτός από την τροφοδότηση των βασικών ενστίκτων μπορεί να συνυπάρξει και ως πτυχή σε καλλιτεχνικά εγχειρήματα, με ευρύτερες διαστάσεις και νοήματα!
Θέτοντας παρόμοιους προβληματισμούς για την αλληλεπίδραση τέχνης και κρίσης στη Μαρίνα Κυρίτση, ζωγράφο και δημιουργό δύο εκθεμάτων-πόστερ για παλαιότερες εμφανίσεις των Tax Collectors, εκείνη σχολίασε ότι: «Μοναδικός δρόμος για την τέχνη, μετά από μια εποχή ευμάρειας και καλλιτεχνικού αποπροσανατολισμού, είναι η δυναμικότερη επιστροφή στα ουσιωδέστερα της ανθρώπινης ύπαρξης και σε τρόπους έκφρασης που επαναφέρουν τη σύνδεση του ατομικού με τη συλλογικότητα, εντός ενός αμφιλεγόμενου νέου περιβάλλοντος, με νέα μέσα επικοινωνίας και δικτύωσης, ικανά πάντως να δώσουν, υπό προϋποθέσεις, ένα νέο δυναμισμό στους σύγχρονους καλλιτεχνικούς δρώντες και στην αλληλεπίδρασή τους με το κοινό».
Η κρίση αλλάζει στο πέρασμά της την τέχνη, ακόμα και την διασκέδαση. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από εκδηλώσεις όπως αυτή της έκθεσης των 45 πόστερ και των εναλλακτικών προτάσεων που την έντυσαν μουσικά. Όσο ο κοινωνικός κοχλασμός εντείνεται τόσο τα πολύ-θεματικά νέου τύπου, και ιδιαίτερα τρόπου, ψυχαγωγικά δρώμενα θα πολλαπλασιάζονται και θα σηματοδοτούν νέες τάσεις στην τέχνη και τη διασκέδαση!

Vous parlez… spanish!

Με ευκολία η Ισπανία κατέκτησε άλλο ένα χρυσό μετάλλιο σε μεγάλη μπασκετική διοργάνωση, όπως αναμενόταν από την αρχή του τουρνουά, κι ιδιαίτερα από τη στιγμή που αντίπαλός της στον τελικό βρέθηκε αυτή η χωρίς «χημεία», και παρά το ταλέντο της παντελώς ασύνδετη, Γαλλία. Οι «τρικολόρε» βρέθηκαν στο φετινό τελικό του ευρωμπάσκετ περισσότερο ελλείψει άλλης ευρωπαϊκής εθνικής μπάσκετ , παρά λόγω δικής τους δυναμικής, με αποτέλεσμα οι «φούλιας ρούχας» να προσθέσουν, κάνοντας περίπατο, ένα ακόμα τρόπαιο στη συλλογή τους!

Σε ό,τι αφορά τη νέα δομή του τουρνουά, με την αύξηση των ομάδων και τη συμμετοχή των καλύτερων ομάδων και σε δεύτερο όμιλο πριν τη μετάβασή τους στους νοκ-άουτ αγώνες, φάνηκε ότι μάλλον αναβαθμίστηκε η διοργάνωση, αν και μένουν πολλά ακόμα να γίνουν σε επίπεδο διοίκησης ευρωπαϊκού μπάσκετ, τόσο για τις διασυλλογικές διοργανώσεις όσο και για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Σημαντική, επίσης, ήταν η συμμετοχή «αστέρων» του ΝΒΑ στις υποχρεώσεις των εθνικών τους ομάδων, ιδιαίτερα σε Γερμανία, Ισπανία και Γαλλία, κι η οποία ανέβασε κατακόρυφα το επίπεδο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Λιθουανίας, κι αποτελεί, οπωσδήποτε, φωτεινό παράδειγμα και για ορισμένους βαλκάνιους «αστέρες» – και «αστεράκια» - διαφόρων πρωταθλημάτων, ιδίως Σέρβους και Έλληνες…

Και εις άλλα με υγεία, καλό προ-ολυμπιακό και ολυμπιακό τουρνουά του χρόνου στο Λονδίνο, και κάθε ευρωμπάσκετ και μουντομπάσκετ να είναι πιο θεαματικό από το προηγούμενο!

6η, «προ-ολυμπιακή» και πιο δυνατή!

Στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι της η εθνική ομάδα μπάσκετ απέδειξε για άλλη μια φορά τη μαχητικότητά και τη σοβαρότητά της, έστω κι αν δεν κέρδισε τελικά τους γηπεδούχους Λιθουανούς, έστω κι αν δεν κρινόταν από την απόδοσή της κάποιος σημαντικός στόχος, παρά μόνο η τελική κατάταξή της στη διοργάνωση. Η νέα καλή εμφάνιση της εθνικής, μάλιστα, ήρθε παρά την απουσία - πέραν όσων διεθνών από την αρχή δε βρέθηκαν στη Λιθουανία - και των τραυματιών Ζήση και Καϊμακόγλου, καθώς και του Μπουρούση, κατά το ήμισυ, τουλάχιστον, του αγώνα.

Στο σημερινό ματς, πέρα από την καλή τακτική του προπονητικού επιτελείου και την καλή εκτέλεση των σχεδιασμών του από τους παίχτες της ομάδας στο παρκέ, όσο και την καλή εμφάνιση του Κώστα Βασιλειάδη στο δεύτερο ημίχρονο, που έλειψε σε προηγούμενα παιχνίδια της εθνικής, η ελληνική ομάδα έδειξε ότι κατά τη διάρκεια του τουρνουά έμαθε από τα λάθη της, αφήνοντας υποσχέσεις για καλύτερη διαχείριση των παιχνιδιών στο εξής, κι ειδικότερα στα κρίσιμα σημεία τους. Μπορεί και στην αποψινή αναμέτρηση να μην κατάφερε να κερδίσει ένα παιχνίδι που πήγε στον πόντο στα τελευταία λεπτά, αλλά πιστώνεται ότι το προσπάθησε με το σωστό τρόπο και σίγουρα με το ότι δεν τα παράτησε όταν η γηπεδούχος αντίπαλός της πήρε διαφορά. Αντίθετα, κατάφερε να ξαναφέρει το ματς στα ίσια, παρότι δεν ευτύχησε να επιτύχει την πλήρη ανατροπή και να κατακτήσει την 5η θέση.

Η τιμητική 6η θέση είναι το λιγότερο για την εθνική μας. Το σημαντικότερο είναι το εισιτήριο για το προ-ολυμπιακό τουρνουά, με το οποίο επιστρέφει στις αποσκευές της από τη Λιθουανία και η πιθανότατη, πλέον, συμμετοχή της στην Ολυμπιάδα του 2012 στο Λονδίνο, καθώς και οι ελπίδες επιτυχιών που αφήνει στους έλληνες φιλάθλους ακόμα και για το άμεσο μέλλον!

Υγ. Χρήσιμο θα είναι η αυτοπεποίθηση που κέρδισαν πολλοί από τους νεότερους διεθνείς, να μεταφραστεί σε καλύτερη απόδοση τους στις υποχρεώσεις τους με τους συλλόγους τους και, φυσικά, σε μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής τους στα πρωταθλήματα που τους φιλοξενούν, πράγμα που αν συμβεί θα βοηθήσει τόσο τους ίδιους όσο και στην ισχυροποίηση του χαρακτήρα της εθνικής μας ομάδας.

Λονδίνο ερχόμαστε…

Στον δικό της τελικό απέναντι στη Σερβία, η εθνική ομάδα αποδείχτηκε αντάξια των περιστάσεων, κατακτώντας το εισιτήριο για τη συμμετοχή της στο προ-ολυμπιακό τουρνουά του Λονδίνου! Οι τρεις παλιοί της εθνικής μαζί με το Νικ Καλάθη και τα άλλα νέα παιδιά, εμφανίστηκαν σήμερα πειθαρχημένοι, όπως και σε όλο το τουρνουά, πήραν ως συνήθως τα ριμπάουντ και σημείωσαν τους απαραίτητους πόντους για να κάμψουν τους απογοητευτικούς σε άλλη μία διοργάνωση Σέρβους…

Παρά τις εμφανείς αδυναμίες της Σερβικής ομάδας, η εξώθησή μιας από τις πλέον παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ στους αγώνες κατάταξης των θέσεων 7-8, με την παράλληλη είσοδο της Ελλάδας στο προ-ολυμπιακό και τη διεκδίκηση από τους διεθνείς μας της 5ης θέσης, αποτελεί την εγγραφή μια σοβαρής υποθήκης για την περεταίρω ενδυνάμωσης αυτής της νεανικής ελληνικής εθνικής ομάδας! Το προπονητικό επιτελείο της ομάδας μας υπό τον Η. Ζούρο, άλλωστε, δικαίωσε τις επιλογές της ομοσπονδίας αυτή τη φορά και εγγυάται, πια, την ετοιμότητά της εθνικής στις μάχες που θα ακολουθήσουν στο προσεχές μέλλον.

Περαστικά στο Νίκο Ζήση και σύντομα να είναι κοντά στις υποχρεώσεις της εθνικής για ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες, που με λίγο μεγαλύτερη προσοχή στο ματς με τη Γαλλία και στα σημεία του παιχνιδιού που η μπάλα «έκαιγε», θα μπορούσαν να είχαν ήδη αρχίσει να έρχονται. Λονδίνο ερχόμαστε…

Εύθραυστη, αλλά με προοπτική!

Στο κρίσιμο ματς της εθνικής με τη Γαλλία φάνηκαν όλα όσα οι πιο ψύχραιμοι παρατηρούσαν από την αρχή του τουρνουά. Η ελληνική ομάδα είναι ένα πειθαρχημένο σύνολο, περιορισμένου ταλέντου, που ακόμα είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στα δύσκολα. Η πραγματικότητα αυτή επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά στο πρώτο από τα δύο παιχνίδια που έδινε εισιτήριο για το προολυμπιακό τουρνουά, παρότι η εθνική υπερίσχυσε τακτικά των άμυαλων Γάλλων και για 35 λεπτά κρατούσε την τύχη της στα χέρια της!

Τη συγκεκριμένη αδυναμία της, η εθνική μας θα πρέπει να την ξεπεράσει ή έστω να την περιορίσει στο αυριανό και πλέον καθοριστικό για την πορεία της ματς κατάταξης και προκρίματος για τη δυνατότητα διεκδίκησης της συμμετοχής της στην επερχόμενη Ολυμπιάδα! Για να γίνει βέβαια αυτό, θα πρέπει, ιδιαίτερα, οι τρεις παλιοί της ομάδας να δώσουν πολλά παραπάνω στο παιχνίδι που ακολουθεί, κι ειδικότερα στα τελευταία, συνήθως, κρίσιμα λεπτά.

Όπως και να έχει, η Ελλάδα θα επιστρέψει σαφώς ενδυναμωμένη από τη Λιθουανία, έχοντας αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα και στυλ παιχνιδιού, οπότε με μία-δύο δυνατές προσθήκες παιχτών υψηλής κλάσης από τους πολλούς απόντες αυτού του ευρωμπάσκετ και τη διατήρηση του τεχνικού της επιτελείου, θα παρουσιαστεί εξαιρετικά δυνατή στην επόμενη διοργάνωση που θα κληθεί να συμμετάσχει, όποια, τελικά, κι αν είναι αυτή!