Η οριακή πλειοψηφία των 152 +2 ψάχνει για συναίνεση και φέρνει εκλογές…Πάει κι αυτό. Μεσοπρόθεσμο και εφαρμοστικός νόμος πέρασαν, έστω κι αν χρειάστηκε να ξεπεραστούν από το κράτος τα δημοκρατικά όρια για την αντιμετώπιση των διαδηλωτών του Συντάγματος, έστω κι αν το κυβερνών ΠΑΣΟΚ δε θα μπορεί, πλέον, να χρησιμοποιεί προς άγρα ψήφων μερικά από τα πιο πολυτραγουδισμένα άσματα των προεκλογικών του συγκεντρώσεων, μετά τις σχετικές παρεμβάσεις της Μυρ. Λοΐζου και του Η. Ανδριόπουλου, για το «Καλημέρα ήλιε» και το «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες -3 του Σεπτέμβρη» αντίστοιχα.
Η εφαρμοσιμότητα, οι αντιδημοκρατικές πρακτικές και οι εκλογές…Το κορυφαίο ερώτημα, βέβαια, που τίθεται είναι το αν και κατά πόσο το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και ο εφαρμοστικός του νόμος θα αποδειχθούν… εφαρμόσιμα και στην πράξη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα και αν τελικά γίνει πράξη το Μεσοπρόθεσμο, θα αφήσει πίσω του κοινωνικά συντρίμμια! Η επόμενη ημέρα, μάλιστα, της υπερψήφισης θέτει ακόμα περισσότερα ζητήματα από την προηγούμενη, ακόμα και σε θέματα πολιτικής έκφρασης και γενικότερα ελευθερίας έκφρασης και κίνησης των πολιτών, τη στιγμή που παράλληλα ο Πρωθυπουργός έχει προτείνει δημοψήφισμα για αλλαγές και τομές στο πολιτικό σύστημα και την εν γένει δημοκρατική λειτουργία της χώρας!
Το φλερτ της κυβέρνησης με το παρακράτος και τις δυνατότητές που αυτό παρέχει για έναν καλοδεχούμενο ως φαίνεται όσο και προσωρινό έλεγχο των δικαίως διαμαρτυρόμενων μαζών, είναι αρκετά πιθανό να οδηγήσει στο μακροχρόνιο ορίζοντα σε οριστική ρήξη τα προοδευτικά τμήματα της κοινωνίας με το ΠΑΣΟΚ, αν η ηγεσία του δεν «ανακρούσει πρύμνα» στην υπόθαλψη αντιδημοκρατικών πρακτικών! Η διαχείριση της οικονομικής κρίσης είναι μια ούτως ή άλλως δύσκολη υπόθεση για την οποία δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, γι’ αυτό και η πλειοψηφία των πολιτών απαιτούν τη δικαιότερη διαχείρισή της, χωρίς να τάσσονται υπέρ της διενέργειας εκλογών, αλλά η υιοθέτηση σκοτεινών πρακτικών από το βασικό πολιτικό υποκείμενο της ιστορικά κατοχυρωμένης ως δημοκρατικής παράταξης, σε δύσκολα θα συγχωρεθεί σε βάθος χρόνου.
Το ζήτημα, πάντως, των άμεσων εκλογών έχει ήδη τεθεί εκ των πραγμάτων, ιδιαίτερα μετά τους άστοχους χειρισμούς του Γ. Παπανδρέου για το σχηματισμό Κυβέρνησης εθνικής Σωτηρίας και φυσικά την αποτυχία της πολιτικής του Μνημονίου και του συνεπακόλουθού της ακόμα αυστηρότερου Μεσοπρόθεσμου. Για την κοινοβουλευτική έγκριση του τελευταίου, δε, επιστρατεύτηκε μέσω του πρόσφατου ανασχηματισμού ο Β. Βενιζέλος σε ρόλο πρωθυπουργεύοντως, προκειμένου να επανασυσπειρωθεί το ΠΑΣΟΚ και να μην τεθεί σε κίνδυνο η επικύρωση της συμφωνίας κυβέρνησης και τρόικας για το Μεσοπρόθεσμο. Ο ιστορικός εσωκομματικός συμβιβασμός έφερε πράγματι τα επιθυμητά αποτελέσματα για την κυβέρνηση, η Κοινοβουλευτική Ομάδα της οποίας, παρόλα αυτά, μειώθηκε πλέον κατά έναν ακόμα λιγότερο λαϊκό αντιπρόσωπο, τον Π. Κουρουμπλή.
152+2 που δεν αρκούν για την υπογραφή του Μνημονίου ΙΙ Ακόμα, όμως, και η μία αυτή απώλεια έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Η κυβέρνηση συνεχίζει τη διαδρομή της προς την εφαρμογή του δυσβάσταχτων και άδικων μέτρων, αλλά και προς την επίτευξη συμφωνίας για ένα νέο μνημόνιο, με 154 Βουλευτές στο κοινοβούλιο, εκ των οποίων οι δύο αποτελούν επιλαχόντες Βουλευτές, που αντικατέστησαν τους συναδέλφους τους αποχωρήσαντες ως διαφωνούντες με την κυβερνητική πολιτική, Γ. Φλωρίδη και Ε. Νασιώκα. Η παράμετρος αυτή έχει τη δική της σημασία, καθώς σε ενδεχόμενη νέα ή νέες απώλειες στην Κ.Ο. του κυβερνώντος εν όψει του νέου Μνημονίου στα μέσα του φθινόπωρου αναμένεται να ανακινήσει θέμα λαϊκής και πολιτικής νομιμοποίησης, το οποίο δε θα μπορεί να ξεπεραστεί με ιδιαίτερη ευκολία.
Στην πραγματικότητα, μόλις με 152 Βουλευτές κυβερνά τη χώρα το ΠΑΣΟΚ, μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Μόλις 21 μήνες μετά τον Οκτώβριο του 2009 αποδείχτηκαν αρκετοί για να απολέσει η κυβέρνηση το πλεονέκτημα μιας ισχυρής αυτοδυναμίας 160 Βουλευτών, γι’ αυτό και πολλές πλευρές αναφέρονται ήδη στην ανάγκη κύρωσης του νέου μνημονίου από 180 κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της χώρας, ανοίγοντας παράλληλα την πόρτα των εκλογών ακόμα και εντός του έτους!
Προϊόντος χρόνου και κυβερνητικής φθοράς, ιδιαίτερα αν αυτή επιφέρει την ανεξαρτητοποίηση ή διαγραφή ακόμα κι ενός επιπλέον Βουλευτή της κυβερνητικής πλειοψηφίας, η αντιπολίτευση - και ιδιαίτερα η αξιωματική αντιπολίτευση - θα θέσει ευθέως ζήτημα κατ’ ουσία απώλειας της δεδηλωμένης. Φυσικά, στο μεσοδιάστημα ο Α. Σαμαράς θα ήθελε να έχει εδραιωθεί το δημοσκοπικό προβάδισμά της ΝΔ έναντι του ΠΑΣΟΚ, ώστε να μπορεί και αυτός να διεκδικήσει τη δική του τύχη για μια έστω και οριακή αυτοδυναμία.
Με 152+2 είναι υποχρεωμένη να συνεχίσει να το παλεύει η κυβέρνηση, με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα και ειδικά τη ΝΔ να αναμένουν ένα απλό δημοσκοπικό σινιάλο σε συνδυασμό με την επόμενη «τρικυμία» εντός Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ, για να θέσουν ακόμα εντονότερα και ουσιαστικότερα θέμα νομιμοποίησης άσκησης εξουσίας από το κυβερνών κόμμα και υπογραφής διεθνών συμφωνιών και δανειακών συμβάσεων από αυτό. Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο πλαίσιο, ο ρόλος των διαμαρτυρόμενων πολιτών του Συντάγματος και των άλλων πλατειών και γενικότερα της κοινωνίας είναι να διαμηνύσει στο πολιτικό σύστημα ότι αν αυτό δεν αυτο-διορθωθεί άμεσα, τότε πολύ σύντομα θα αποτελέσει παρελθόν!
Συνολικά για τη χώρα, ζητούμενο πια είναι η οικονομική και κοινωνική κρίση να μην οδηγήσει τελικά στην πλήρη πολιτική και κάθε μορφής αστάθεια, να μην οδηγήσει στην οριστική μας κατάρρευση…
